Εδώ και αρκετές ημέρες ακούμε πως βρισκόμαστε πλέον στην τελική ευθεία της διαπραγμάτευσης. Τουλάχιστον όσον αφορά τις κυβερνητικές πηγές καθώς η εικόνα των ξένων αναφορών δείχνει ότι υπάρχουν αρκετές ακόμη στροφές και μάλιστα κλειστές.
Ωστόσο, ακόμη κι αν όντως βρισκόμαστε στην τελική ευθεία, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε το μήκος της. Πχ μια ευθεία είναι από την Αθήνα ως τη Θεσσαλονίκη ή από τη Μόσχα έως το Βλαδιβοστόκ.
Το μόνο βέβαιο είναι πως αυτή η ευθεία είναι γεμάτη με κόκκινα φανάρια μόνιμα αναμένα ώστε αν επιθυμεί κανείς να τη διανύσει, θα πρέπει να παραβιάσει αρκετούς ερυθρούς σηματοδότες.
Μέχρι στιγμής η ελληνική κυβέρνηση παρά την αντίθετη ρητορική της τα προηγούμενα χρόνια παραβίασε αρκετά κόκκινα.
Η μετατροπή της κατάργησης του μνημονίου σε ένα νόμο και με ένα άρθρο,
Η κατάργηση της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ την ώρα που ο Σαμαράς προεκλογικά χλευαζόταν ως προς το τι θα πράξει αν του αρνηθούν την έκπτωση του 7%,
Η μετάθεση της θέσπισης το αφορολογήτου των 12.000 ευρώ στο διηνεκές ή στο γνωστό πολιτικό ρητό «σε βάθος τετραετίας»,
Η αύξηση του ΦΠΑ που θα επιβαρρύνει πάλι τους δίκαιους μαζί με τους άδικους,
αποτελούν ίσως μερικά κόκκινα φανάρια που παραβίασε η ελληνική κυβέρνηση σε κεντρικές διασταυρώσεις.
Η λογική λέει ότι θα φτάσει ως το τέλος παραβιάζοντας και τους υπόλοιπους σηματοδότες.
Η κούρσα προς το φινάλε θα παρουσιασθεί ως θρίαμβος ή ως έντιμος αλλά επώδυνος συμβιβασμός όπως ανέφερε και ο υπουργός εσωτερικών Βούτσης. Τώρα το πως γίνεται να συνυπάρχει το έντιμος με το επώδυνος είναι κάτι που μόνο ο Βαρουφάκης θα μπορούσε να μας εξηγήσει καπώς αγγίζει τη σφαίρα της "δημιουργικής ασάφειας" (ή αλλιώς δε συμφωνώ τίποτε και λέω στο ακροατήριο όσα παραμύθια θέλει να ακούσει για να θυμηθεί) και του αμίμητου «φοβόμαστε αλλά δεν είμαστε φοβισμένοι.
Ωστόσο όλα αυτά θα καταρρεύσουν όταν θα αρχίσουν να καταφθάνουν στον ελληνικό λαό τα «πρόστιμα» από τις «κλήσεις» για να πληρωθούν. Τότε θα ξεθωριάσει το «έντιμος» και θα κυριαρχήσει το «επώδυνος». Τότε θα αρχίσουν και οι οδύνες της κυβέρνησης.