Συνέπεια της αλλοτρίωσης της κοινωνικής συνείδησης είναι, όχι το σύμπτωμα, αλλά η κατάσταση που μπορεί να επικρατήσει προ των θυρών της διχόνοιας και του εθνικού διχασμού.
Ο "πλαστογράφος" πολιτικό σύστημα, εν ονόματι της πολιτικής σκοπιμότητας και της δήθεν "ομοψυχίας", με το πρόσχημα της "ηρωικής αντίδρασης" και των εκβιαστικών διλημμάτων, αποχρωματίζει ή και καταργεί αυθαιρέτως και βαναύσως τα αντανακλαστικά μιας ήδη εξαθλιωμένης κοινωνίας, χωρίς την παραμικρή συγκίνηση από την κατασπάραξη και τη γελοιοποίηση της εθνικής μας αξιοπιστίας.
Η πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου τούτου είναι αρκούντως εύγλωττη. Οπως ολοφάνερο είναι ότι οι Ελληνες ως αμνήμονες και ευαπάτητοι, είμαστε "πανέτοιμοι", βαρύφορτοι μάλιστα από τα προβλήματα της καθημερινότητας, να δεχθούμε την όποια πομφολυγώδη πολιτική απόφαση, αρκεί να "αγγίζει" το θυμικό μας και την ευάλωτη συναισθηματική μας κατάσταση. Και αίφνης γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες του "απροσδιόριστου" και ένθερμοι υποστηρικτές της συγκρουσιακής ιδέας με το "απροσδιόριστο".
Ετσι, εκ των υστέρων, σωρεύουμε τα "εθνικά μνημόσυνα" και συμβάλλουμε στην παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, που έχει ως συνέπεια την παραποίηση του ιστορικού νοήματος, δηλαδή την κατανόηση του παρελθόντος, τη βίωση του μέλλοντος και την ερμηνεία του Παρόντος.
Και εφόσον το εκάστοτε Παρόν είναι προϊόν του Γίγνεσθαι, αναμφισβήτητα προέρχεται από το παρελθόν. Κάθε φορά, όμως, λησμονούμε το παρελθόν και παγιδευόμαστε στο Παρόν, που το συνθέτουν πολιτικές σκοπιμότητες και φανατισμοί, που ουδέποτε εξαφανίστηκαν από την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Και δεν θέλουμε να αποδεχθούμε πως μεταξύ αναμνήσεως, που αποτελεί το περιεχόμενο του παρελθόντος, και της ελπίδας, που είναι το περιεχόμενο του μέλλοντος, υπάρχει η αμοιβαιότητα, που αποτελεί την ουσία του παρόντος.
"Τι φιλοσοφικές αρλούμπες", γράφεις, "Τα πράγματα είναι απλά και ένα απτό ΟΧΙ στο μακελειό της κοινωνίας που επιχειρούν οι δανειστές, θα είναι όχι απλώς μέγιστη ηθική λαική ικανοποίηση, αλλά και πανάκεια...", θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος ως αποτέλεσμα της επιδερμικής αντίληψης των πραγμάτων ή της συναισθηματικής του φόρτισης, που καλλιέργησαν οι μεταπράτες των ελπίδων του, τωρινοί και παλαιότεροι...
"Αλήθεια, αλήθεια, πικριά οπού είσαι", είναι η απάντηση του γράφοντος, χρησιμοποιοώντας την πικρή κραυγή του Μακρυγιάννη, καθώς εξιστορεί τους κατατρεγμούς των αγωνιστών από τους Ελληνες πολιτικούς και τους Βαυαρούς...
Το "Οχι" μας στο δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής, θα είχε πράγματι νόημα αν γνωρίζαμε σε "ΤΙ" λέμε όχι. Λέμε "Oχι" σε μια ανύπαρκτη συμφωνία; Λέμε "Οχι" στις προτάσεις της κυβέρνησης προς τους δανειστές, ενός πακέτου μέτρων της τάξης των 8 δισ Ευρώ; Λέμε "Οχι" στο περιεχόμενο μιας διαπραγμάτευσης που δεν γνωρίζουμε ή μας παρουσιάζεται κατά καιρούς με διαφορετική προσέγγιση; Λέμε "Οχι" σε κάτι συγκεκριμένο ή λέμε απλώς "Οχι" στην εξαθλίωση της κοινωνίας, στην εξαθλίωσή μας, και στον εθνικό μας εξευτελισμό;
Ως προς το τελευταίο, να πούμε χίλιες φορές "Οχι", μόνο που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ότι ο εθνικός εξευτελισμός και η εθνική μας αναξιοπιστία, είναι επακόλουθο άλογων και άστοχων πολιτικών επιλογών. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής κοροιδίας και της πολιτικής απάτης των εγχώριων "προσωπιδοφόρων" της πολιτικής, που κάθε φορά εκμεταλλεύτηκαν οι ξένοι διαχρονικά και εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται...
Δεν είναι πολιτική γελοιότητα ο υπουργός των Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, με δύο ΝΝ για λόγους αισθητικής, να δηλώνει ότι αν μέχρι την ημέρα του δημοψηφίσματος οι "θεσμοί" επανέλθουν με ευνοικές για την Ελλάδα προτάσεις, η κυβέρνηση θα προτρέψει τους Ελληνες να ψηφίσουν ΝΑΙ; Που είναι η δημοκρατική ευαισθησία της κυβέρνησης; Ομως, αυτή είναι η πολιτική αντίληψη για τους πολίτες. Αποσκοπούν πάντα στην "προβατοποιημένη λογική" τους!..
Σ' ένα πλαίσιο λοιπόν ένδειας πολιτικής, με τους φίλους της φατρίας, δεξιάς και σήμερα αριστεροδεξιάς, να καταλαμβάνουν όλες τις θέσεις εξουσίας και να μοιράζουν απλόχερα ψεύδη και κίβδηλες υποσχέσεις, με την πραγματική πολιτική και τον προγραμματισμό να είναι έννοιες συνώνυμες με την ανυπαρξία και το κομματικό συμφέρον να προέχει, καλούμαστε να κάνουμε την υπέρβαση και να ψηφίσουμε "Οχι".
Το "Οχι", για την εθνική μας αξιοπρέπεια...Απόλυτα συμφωνώ. Και η γραφίδα τούτη επανειλημμένως κατακεραύνωσε την πολιτική οσφυοκαμψία και την πολιτική παχυδερμία, ανεξαρτήτως απόχρωσης. Ομως, όταν είναι πασίδηλο πλέον, ότι η πολιτική έχει ευκαιριακό χαρακτήρα και στηρίζεται στην νοοτροπία της πολιτικής προικοθηρίας, όταν, για όσους τουλάχιστον δεν φορούν παρωπίδες και βλέπουν καθαρά τι έγινε τους τελευταίους πέντε μήνες με την "αγραβάτωτη" ασκούμενη διαπραγματευτική πολιτική, όταν η πολιτική αξιοπιστία έγινε...κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, το "Οχι" μας δεν αποσυνδέεται από τις συνέπειες...
Ο,τι βιώνουμε σήμερα ως κοινωνία οφείλεται στην πολιτική ανικανότητα! Οι ξένοι κάνουν τη "δουλειά" τους. και την κάνουν άλλοτε άγαρμπα και προκλητικά κι άλλοτε με τρόπο έκδηλα διπλωματικό. Κι εμείς; Εμείς επιδιδόμαστε στην ονειροβασία της αγέλης των αφελών, έτοιμοι να συμπορευτούμε με ό,τι οι πολιτικοί επιτήδειοι μας προσφέρουν σε συναισθηματικό περιτύληγμα. Και νομίζουμε ότι αίφνης και από το "βόλεμα" του καναπέ, ανεξάρτητα της εναγώνιας κατάστασής μας για τα μελλούμενα, θα μετατραπούμε σε "ήρωες" της Ευρώπης με αιτία!..
Αναξιόπιστοι, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ενδεείς, με δανεισμένα όνειρα και με χαλκευμένη πληροφόρηση, ως μιας μαζοχιστική λεξιλαγνική μάζα, καλά διαμορφωμένη και συντηρημένη από το... παχύδερμο εξουσιαστικό σύστημα, θα πάμε να πούμε το μεγάλο "Οχι" μας σε Τι; Σε κάτι που δεν γνωρίζουμε ή τελικά θα επισφραγίσουμε την πολιτική εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και προοδευτικά από την Ευρωπαική Ενωση, γιατι βαρεθήκαμε να είμαστε "Ευρωχωριάτες" και Ευρωλάγνοι;
Το "Οχι" μας, αλλά και το "Ναι" μας χρειάζονται προετοιμασία. Και σχέδιο δράσης εκ μέρους της κυβέρνησης, τωρινής και της επόμενης. Υπάρχει τέτοιο "σχέδιο δράσης" για την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος και του ηχηρού μας ΟΧΙ; Ακούσατε τον πρωθυπουργό ή τον εσμό συμβούλων και των υπουργών, αλλά ακόμη και των άλλων τσαρλατάνων της αντιπολίτευσης, να έχουν κάποιο σχέδιο αντιμετώπισης των επιπτώσεων ή και των συνεπειών του "Οχι" μας ή και του Ναι" μας;
"Οχι" σε Τι λοιπόν...Και μετά το "Οχι" τελικά Τι; Μήπως μας ελκύουν οι "εκπλήξεις" και μας μαγεύουν τα απροσδιόριστα; Δεν γνωρίζουμε τόσα χρόνια ότι οι περισσότερες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες έχουν εθιστεί στα αποφάγια των κρατούντων και των άγριων κάπηλων της οικονομίας, αλλά ταυτόχρονα και κολάκων του δημόσιου αισθήματος;
Το δημοψήφισμα, πέραν του γεγονότος ότι δεν έχει ουσιαστικό νόημα αφού δεν υφίστανται συγκεκριμένες προτάσεις υπερψήφισης ή καταψήφισης ή δεν αποσκοπεί, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες, στην επικύρωση της παραμονής ή όχι της χώρας στη ζώνη του Ευρώ, δεν αποτελεί την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου πλένεσαι στον πόνο και στην αλήθεια του έθνους. Αποτελεί ακόμη μια εθνική περιπέτεια, με την πολιτική σκοπιμότητα να αιχμαλωτίζει κάθε προοπτική του τόπου.
Για χρόνια η ΝΔ κράτησε τις σκοπιμότητες στο ύψος της πολιτικής ανικανότητας, για να τις διαμορφώσει το ΠΑΣΟΚ ακόμη καλύτερα. Και σήμερα, ο ετεροβαρής ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι χειρότερο σώρευσε από την πασοκική ντεκαντέτσια σε έμψυχο δυναμικό, ασκείται σ' άλλες επιχειρήσεις πολιτικής σκοπιμότητας, σηματοδοτώντας την πολιτική πονηρία σ' όλες τις απόκρυφες διαστάσεις της, έστω κι αν αρνούμαστε να το δεχθούμε εξ' ανάγκης μας να προσδεθούμε στην προσδοκία...
Στον Μολώχ των πολιτικών σκοπιμοτήτων, με τη βιτσιόζικη ανοχή μας, το έθνος των Ελλήνων κινδυνεύει να αποκοπεί από την ιστορική του συνέχεια και συνέπεια. Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν έχουμε άλλο σκαρί από το έθνος: Να το καταποντίσουμε; Με τι θα ταξιδεψουμε στην Ιστoρία;
Η σημερινή στάση μας, όχι απλώς απέναντι στους ανάλγητους δανειστές, αλλά κυρίως απέναντι στους κομματικούς επιβήτορες της κοινωνίας, θα προσδιορίσει το μέλλον μας. Και είναι μια ευκαιρία να αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό ή να εμπλουτιστεί με ανθρώπους ικανούς, που θα μπορούσαν να αντιπαραταχθούν με όρους ισοτιμίας και σοβαρότητας απέναντι στους εταίρους μας στη Ευρώπη.
Αντιπαράθεση με "βλαχολεβέντικα" συνθήματα και δονγκιχωτικές επιδιώξεις προς άγραν εντυπώσεων και επιμήκυνση της πολιτικής βλακείας στην εξουσία, οδηγεί σε ολέθρια τετελεσμένα και στον κοινωνικό πανικό...