·
Η νεο-μετα-μοντέρνα μας προσωρινότητα επιμένει, αγνοώντας ακόμη και τα σπέρματα στα έργα του Ομήρου, τις υπέροχες εκείνες τάσεις που βοήθησαν στην αφ΄ εαυτής ανάδυση της ελληνικής πολιτείας.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, ψάχνοντας για την προέλευση της δήθεν ‘δημοκρατίας’, ένα όρο που η τυραννική κομματοκρατία χρησιμοποιεί κατ’ ευφημισμόν, μόνον ως ένα κλισέ-σύνθημα, παρά ως ένα πραγματικό πολίτευμα ή πολιτικό σύστημα, οι Acemoglu και Robinson (2006, Economic Origins of Dictatorship and Democracy, Cambridge University Press, New York, NY, σελ. 2) επιμένουν πως η ‘δημοκρατία’ δήθεν γεννήθηκε υπό την σιδερένια ράβδο της βρετανικής μοναρχίας, μέσω της ‘ένδοξης επανάστασης’ του 1688 και την ‘πράξη της πρώτης μεταρρύθμισης’ του 1832.
·
Ευτυχώς για τον πολιτισμό μας, ο John Anton (2010, ΄Eρως Πολιτικός: Η Επιστροφή των Ελλήνων, Μίλητος, Αθήναι, Ελλάς) και η Ουρανία Τουτουντζή (2001, Τα μυστήρια των Ελλήνων και η δημοκρατική παράδοσις, στα Πρακτικά του 1ου Συνεδρίου για τα αρχαία Θρακικά Μυστήρια, Αλεξανδρούπολις, Ελλάς) τολμούν να δουν το φως στην ποίηση του Ομήρου και τα Ελληνικά μυστήρια. Κατά την πρώτη ανάδυση της πολιτείας, για παράδειγμα, τα λογότυπα του μύθου για τα Ελευσίνια Μυστήρια των Αθηναίων είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικά.
·
Υψίστης σημασίας είναι η σημειολογία στα ονόματα των πέντε από τα παιδιά της Μετανείρας και του βασιλιά Κελεού ή ‘δρυοκολάπτη’. Μετά την συλλογική εγκατάλειψη των σπηλαίων και των κατοικιών τους στα δάση, η οικογένεια εγκαινιάζει την πολιτεία της Ελευσίνας, όπου τα μέλη της υποτίθεται ότι συναντούν την θεά Δήμητρα, από το ‘Δα’, που είναι ο δωρικός τύπος του ‘Γα’, από την Γαία:
·
1) Η Καλλιδίκη: η καλή Δίκη ή διορθωτική δικαιοσύνη, θεά, κόρη της Τιτανίδος Θέμιδος και του θεού Δία. Η Θέμις είναι η προσωποποίηση του θεϊκού ή φυσικού νόμου. Πάντοτε νικά το άσχημο πνεύμα της Αδικίας η θεά Δίκη, που είναι η κόσμιος θεά, το ανάχωμα και η προσωποποίηση των ανθρωπίνων κανόνων, κοινωνικών προτύπων και νόμων της πολιτείας.
·
2) Η Κλεισιδίκη: η διάσημη για την αμεροληψία της διανεμητική δικαιοσύνη της ελληνικής πολιτείας. Η λέξη ‘κλυτός’ σημαίνει τον περίφημο ή γνωστό, αλλά στον ΄Ομηρο την συναντούμε και ως ‘κλειτός’.
·
3) Η Δημώ: από τον δήμο, που είναι συλλογικά ο κύριος άρχων και εντολεύς της πολιτείας. Ο δήμος αποτελείται από ανθρώπους που είναι καλά εκπαιδευμένοι και καταρτισμένοι οπλίτες-πολίτες. Ως ένα συλλογικό όργανο πράξης, ο δήμος προέρχεται από το ρήμα «δαίω», που σημαίνει μοιράζομαι.
·
4) Ο Δημοφών: ο περίφημος ή και δολοφόνος του δήμου. Συνδέεται με την επούλωση των βασάνων ή παθημάτων μας, όπως περίπου και στην αριστοτελική κάθαρση.
·
5) Ο Τριπτόλεμος: ο θρυλικός ήρωας που φέρει την ευθύνη για την διάδοση, στον ελληνικό μας πολιτισμό, της γεωργίας και της πολιτείας, η οποία αφ’ εαυτής αναδύεται από τα δεοντολογικά, ηθικά και πολιτικά ιδανικά του ελληνικού μας κόσμου, μέσω:
·
α΄) της δημιουργίας της σφαιρικής δομής λήψεως συλλογικών αποφάσεων της ελληνικής πολιτείας ―μιας δομής που δεσπόζει φωτεινή, από τα μικροσωμάτια των κυττάρων και του DNA μας, μέχρι τα πέρατα του σύμπαντος κόσμου― όπου:
·
β΄) όποιος άνθρωπος άρχει άλλων ανθρώπων, ταυτόχρονα άρχεται από την συλλογικότητά τους. Επισήμανση: καμμία δεν έχουν σχέση οι αρχές και οι νόμοι της πολιτείας με την του δεσποτικου καθεστώτος εξουσία, που διαιρεί τους ανθρώπους σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους.
·
Η σκοπιμότης του Τριπτολέμου είναι η διάχυση αυτών προς την εντελέχεια σε εμάς, που δεν είναι άλλη από την συλλογική, άρα και την ατομική μας ευδαιμονία. Μια εντελέχεια όντων εγγενώς πολιτικών, αφού η συλλογική αυτο-διαχείριση της πολιτείας απαιτεί την συμμετοχή και την με φιλότητα συνεργασία μας προς το κοινό μας καλό, ένα υπέρτατο αγαθό.
·
Η κάθε απόκλιση από κοινό καλό στην πολιτεία στηρίζει την αστάθεια του δεσποτικού καθεστώτος εξουσίας. Σε όλες του τις μορφές, π.χ., τώρα τυραννική κομματοκρατία, το δεσποτικό καθεστώς εξουσίας, πάντοτε δολοφονεί την πολιτεία, μέσω της κάθετης ή πυραμιδικής του ιεραρχίας κεντρικής εξουσίας, που διαιρεί τους ανθρώπους σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους.
·
Πέραν της βίας της εξουσίας, η πολιτική διαφθορά επίσης είναι μια παρέκκλιση από το κοινό καλό της πολιτείας. Η φαυλοκρατία του δεσποτικού καθεστώτος εξουσίας είναι η παρέκκλιση από το κοινό καλό, που αποδίδεται στην συλλογική άγνοιά μας για τα δεοντολογικά, ηθικά και πολιτικά ιδεώδη της ελληνικής πολιτείας, καθώς και τις ορθές αρχές λειτουργίας της, ήτοι τα παραπάνω σημεία α΄ και β΄.