Η "συμφωνία" ή αλλέως "μνημόνιο" θα ψηφιστεί εντός των ημερών στη Βουλή από την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά και από κόμματα ή "κομματίδια" της αντιπολίτευσης, ανεξαρτήτως των ολίγων φωνασκούντων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και της τηρουμένης "αρποκράτειας σιωπής" από τους άβουλους βουλευτές των ΑΝΕΛ. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο πέραν της αποδοχής των τετελεσμένων και του κοινωνικού θανάτου.
Είναι άλλωστε "μαστουρωμένοι" από το ναρκωτικό της εξουσίας ή από τον κομματισμό. Είναι οι ποικιλοτρόπως "προνομιούχοι" ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, παχυλώς αμειβόμενοι και δεν έχουν καμία διάθεση να βρεθούν εκτός Βουλής και άνεργοι, δεδομένου ότι αν προκηρυχθούν εκλογές θα πρέπει να γίνουν με "λίστα", οπότε οι διαφωνούντες θα εξοβελιστούν στο κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο από τη συντεταγμένη εξουσία των συμφερόντων. Και οι υπουργοί δεν έχουν ακόμη αρκούντως "γλυκαθεί" από τα υπουργικά προνόμια, οπότε επικαλούμενοι την εθνική ανάγκη θα "συνεισφέρουν" με τη σιωπή τους και την ψήφο της στην περαιτέρω εξαθλίωση της κοινωνίας...
Κάποιοι, εξάλλου, κρύβουν μέσα τους, αλλά έτοιμο να εξέλθει, το φονιά και τον καταστροφέα, όταν χρειάζονται προσχήματα για να επενδύσουν το νόημα της ζωής τους στην εξουσία. Είναι οι Ηρόστρατοι, όχι μόνο του έργου του ανθρώπου, αλλά και του ίδιου του ανθρώπου. Κι αν η ταύτισή τους με τον Ηρόστρατο θεωρηθεί ως "υπερβολή" τούτης της γραφίδας, οι διαφωνούντες με τον χαρακτηρισμό ας αναμοχλεύσουν τη μνήμη τους, για να διαπιστώσουν ότι παρόμοιες εικόνες υπαναχωρήσεων και παραχωρήσεων, εικόνες "προδοτικής" για την κοινωνία και εν πολλοίς για το έθνος πολιτικής συμπεριφοράς, έχουμε βιώσει επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια...
Ολοι αυτοί οι "πρόθυμοι" να σώσουν την Ελλάδα, είναι "τρομοκράτες" για την τρομοκρατία της κοινωνίας. Αυτοσκοπός τους η εξουσία δια της τρομοκρατίας των κοινωνικών ομάδων, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν εθνικό σκοπό, ούτε η τρομοκρατία τους έχει για τους ίδιους μέλλον. Είναι μια "τρομοκρατία" ακάλυπτη χωρίς προσχήματα. Με άλλα λόγια, το φονικό για το φονικό!
Καθώς γράφονται τούτες οι γραμμές, ο πρωθυπουργός συναντάται με τους "θεσμούς" στις Βρυξέλλες, πριν το σημερινό Eurogroup και την αυριανή Σύνοδο κορυφής της Ευρωπαικής Ενωσης. Αναχωρώντας για τις Βρυξέλλες, με non paper, μιλώντας υποτίθεται σε άμεσους συνεργάτες του, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για τη στάση των "θεσμών" σχετικά με τη μη αποδοχή των ισοδύναμων που πρότεινε η κυβέρνηση, καταλήγοντας με την επικοινωνιακή ατάκα: " Είτε οι θεσμοί δεν θέλουν τη συμφωνία, είτε εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα στην Ελλάδα".
Μια πρωθυπουργική "ατάκα" που σαφώς διαχέει μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά ταυτόχρονα προετοιμάζει το έδαφος για την παθητική αποδοχή των δυσβάστακτων όρων της "συμφωνίας", κυρίως βέβαια από τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα...Ο "μηχανισμός της προσαρμογής" λειτούργησε επιτυχώς και στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα.
Και θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πολλές παρατηρήσεις που θα φώτιζαν πολλά σημεία του "σκοτεινού άντρου" της συνείδησης του πρωθυπουργού, που οι προθέσεις διαφέρουν από τις σκέψεις και τις εφαρμογές. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι η πρωθυπουργική λεξιπενία, ελληνική και αγγλική, δεν συμβάλλει στην ευδοκίμηση ενός εύκρατου πολιτικού λόγου με κοινωνική διάσταση.
Και η παρατηρούμενη εκζήτηση της εννοιολογικής ανακρίβειας, της "δημιουργικής ασάφειας" των τελευταίων μηνών και της ακαλαίσθητης διατύπωσης των πολιτικών προθέσεων, είναι επίσης σίγουρο ότι εξυπηρετούσε έναν άκρατο πολιτικό ποσοτικισμό και την πολιτική χρησιμοθηρία, σε μια φρενίτιδα υποκατάστασης της αλήθειας των πραγμάτων, δια της προβολής της "σκληρής διαπραγμάτευσης", με την πολιτική γλώσσα της κυβέρνησης να αποτελεί το αρνητικό μέγεθος...
Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε, σε πολύ βραχύ χρονικό διάστημα, ότι είναι ανίκανος να αποδειχθεί την πρόσκληση να πειθαρχήσει στην ιστορική αναγκαιότητα. Η σύντομη μέχρι σήμερα πολιτική του διαδρομή απεδείχθη, επίσης, ότι εγκλείει μεγάλη δόση νοθείας και αυξανόμενης αυθαιρεσίας. Υπάρχουν, βέβαια, ακόμη εκείνοι που δια της ανοχής τους ή καλύτερα της ανάγκης τους να μην πιστέψουν ότι για μια ακόμη φορά εξαπατήθησαν, του δίνουν χρονικό περιθώριο πολιτικής δράσης.
Η ιστορική αναγκαιότητα όμως υφίσταται και ο ιστορικός νόμος είναι ανελέητος. Και σύντομα, πολύ σύντομα, όσα επικοινωνιακά "τερτίπια" κι αν επινοήσουν οι όποιοι εξουσιολάγνοι, ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθεί ενώπιον του δυναμικού στοιχείου του επείγοντος, όπως θα το διαμορφώσουν οι κοινωνικές συνθήκες και η πολιτική πραγματικότητα, που αποτελεί πλέον ένα σχήμα με ασταθές περίγραμμα...