Οι Ελληνες με μοναδική άνεση διαστρέφουμε το πολιτικό νόημα των καιρών μας, υιοθετώντας ή απορρίπτοντας με αξιοθαύμαστη ευκολία ό,τι λένε οι πολιτικοί προφήτες.
Ετσι, ενισχύουμε τη αυταπάτη μας και ενσυνείδητα ή ασυνείδητα γινόμαστε "κεκράκτες" κάθε κυβερνητικής αποτυχίας, έχοντας μάθει να μετράμε την ποσότητα των λόγων και όχι την ποιότητα των πράξεων. Και έχουμε πάντα χρόνο να σκεπτόμαστε και να μεθοδεύουμε το χείριστο για τους άλλους και το ωφελιμότερο για εμάς, κατά τον ήχο των εκάστοτε αναγκών μας...
Και επειδή έχουμε μια τάση να κάνουμε επένδυση στις προσδοκίες και στα όνειρα, όσο κι αν γνωρίζουμε ότι σ' αυτά τα ανθρώπινα φάσματα μιλάνε με τις σκιές τους, όταν προβούμε σε μια πράξη ως αποτέλεσμα του εθισμού μας σε μια κοινωνία ελλειπτική, ατροφική, αντιφατική που άγεται και φέρεται από την υποκριτική και την ευκαιριακή πολιτική συμπεριφορά, μετατρεπόμαστε σε ορνιθόμυαλους υποστηρικτές της συγκεκριμένης πράξης μας. Με τις αντιδράσεις μας να θυμίζουν το χαρακτηρολογικό φάσμα των μυθιστορημάτων του Σάρτρ.
Και διαπρέπουμε ως σοφιστές και συμπλέουμε με τα ρεύματα του συρμού, εκτιμώντας ότι είμαστε "προοδευτικοί", ενώ στην πραγματικότητα είμαστε ιδανικοί αυτόχειρες με δανεικές σκέψεις, για να καταλήξουμε να ζούμε με δανεικά ιδανικά. Και μέσα από το πλέγμα αυτής της απόλυτης σύγχυσης, της έλλειψης αυτοπροσδιορισμού και της αβούλευτης αντίδρασης, αναδύονται άγρια ένστικτα και μια επιθετική συμπεριφορά μ' όλα τα γνωρίσματα της αγροικίας μας ως αποτέλεσμα της άγνοιάς μας, της εθιστικής μας λειτουργίας στο "Τίποτα" και της ακρισίας μας...
Πριν όμως θρηνήσουμε επάνω στα ερείπια της ασκεψίας μας και πριν εκφωνήσουμε επιτάφιους λόγους γεμάτους συγκίνηση και ολοφυρμούς, πριν καν αναζητήσουμε με "λογισμό και μ' όνειρο" , σύμφωνα με το βαρυσήμαντο ρήμα του Σολωμού, τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας μας, επιτιθέμεθα και ασχημονούμε εναντίον όσων βρίσκονται εκτός του πλαισίου της δικής μας "στρατευμένης" ή υπαγορευμένης λογικής από το εύρος των αναγκών μας ή της αυταπάτης μας.
Και μεταποιώντας το αυτονόητο σε ακατανόητο, χαμένοι συνήθως στις αντιφάσεις της πολιτικής πονηρίας, με αγεώργητη την πολιτική μας αγωγή, με θολή εκτίμηση των πολιτικών δρώμενων και με "ετοιματζίδικες" απόψεις, με εμφανή αντιφιλελεύθερη νοοτροπία, δεν ασκούμε απλώς άγονη κριτική σε όσους εναντιώνονται στις ερμαφρόδιτες εν πολλοίς απόψεις μας, αλλά καταφεύγουμε στη λοιδορία και σε κατακλυσμό ύβρεων με προσωπικό χαρακτήρα.
Και δια της υποτιθέμενης κριτικής, εκπτύουμε εμπάθεια και χολή, αναδεικνύοντας απωθημένα και την ανάγωγη πλευρά του χαρακτήρα μας, θεωρώντας μάλιστα "καύχημα" την προσβλητική μας συμπεριφορά. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι γινόμαστε καταγέλαστοι όταν όμοιοί μας επικροτούν τούτη την υβριστική "κριτική" μας, ανταλλάσσοντας ευτελείς κολακείες, θυμίζοντας τη ρήση "όνος όνον τρίβει".
Η κριτική είναι λειτουργία, μια ατομική ικανότητα και μια μορφή επικοινωνίας. Και αναμφίβολα έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Οχι όμως προσβλητικό. Αποτελεί δε επακολούθημα των ανθρωπίνων πράξεων, Οταν η κριτική στηρίζεται απλώς στο συναίσθημα ή στην αυταπάτη ή σ' ότι εξυπηρετεί τις πρόσκαιρες ανάγκες μας, τότε δεν είναι σοβαρή. Και δεν λαμβάνεται υπόψη από τους αποδέκτες της.Και είναι αρνητική η κριτική, όταν χωρίς ωριμότητα κρίσης, επιδίδεται σε διαβολές, σε καπηλικού χαρακτήρα ύβρεις, ακολουθώντας την επιλογή "λέγε-λέγε, κάτι μένει".
Οι Ελληνες παραπλανηθήκαμε τόσες φορές, συνταξιδεύοντας με τις απατηλές προσδοκίες της πολιτικής ανικανότητας. Και είναι καιρός να γυρίσουμε στην πραγματικότητα, λησμονώντας τη γοητεία του ταξιδιού. Βουλιάζουμε στο βάλτο της πολιτικής ανικανότητας. Από εμάς εξαρτάται αν θα βρούμε κάποια στέγνα, για να σταθούμε σε τούτη. Ετσι, θα αρχίσουμε να αρματώνουμε και πάλι τα όνειρά μας, χωρίς να είμαστε προσδεμένοι σε προκαταλήψεις, ιδεολογήματα και διχαστικές αντιλήψεις.
Διαφορετικά θα πορευόμαστε εν μέσω εκβιαστικών διλημμάτων και ψευδεπίγραφων πολιτικών αποφάσεων. Και η στέγνα ακόμα, αν ποτέ τη βρούμε, θα αποδειχθεί απατηλή!..