Ο άνθρωπος, με την έννοια του ατόμου, δεν ζει πλέον. Η τελευταία φωνή έσβησε με τον Νίτσε. Το άτομο είναι εξάρτημα και ανήμπορο να επηρεάσει οποιοδήποτε καθεστώς, να φέρει σε πέρας τα έργα της σύγχρονης εποχής,να κινήσει ή να μεταβάλει καταστάσεις, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, οπότε κάθε έργο έφερε τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του. Η ομάδα και η συνεργασία είναι πραγματικότητα, ο κανόνας της ζωής του ανθρώπου. Από εκεί παράγονται η καινούργια φιλοσοφία και οι καινούργιες προοπτικές...
Η θέληση για δύναμη ξαναζωντάνεψε σε μια εποχή που δεν την χρειαζότανε ο άνθρωπος.Το ιδεώδες αυτό του Νίτσε δεν πραγματοποιήθηκε από τον υπεράνθρωπο, βγήκε από τη συνεργασία των ανθρώπων. Πως,αλήθεια, δεν κατάλαβε αυτή την απλή αλήθεια ο Νίτσε, ότι η δύναμη εκπροσωπείται από το άθροισμα και όχι από τις χωριστές μονάδες, όσο κι αν πασχίσουμε να τις κάνουμε υπεράνθρωπες.
Παραξενεύεται κανείς, παρατηρώντας ότι η θρησκεία με τη διδασκαλία του "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε" και η διδασκαλία του υπερανθρώπου, του απολογητού, πραγματοποιούνται από τις αντίθετες ιδέες εκείνων που υποστηρίχθηκαν από τους αποστόλους αυτών των ιδεών.
Στο βάθος, η θέληση για δύναμη είναι μια χρεοκοπημένη ιδέα, που καθυστερημένη επί αιώνες ήρθε πιο έντονο στο προσκήνιο στους αιώνες που περνούμε. Τι θα επιτύχει ο άνθρωπος με τη δύναμη αυτή; Ποια οικονομία θα προκύψει από την επιδίωξη αυτή; Η δημιουργία δυνάμεως προυποθέτει τη διάθεση άφθονης ενέργειας, αλλά μπορεί μια δράση που έχει σαν βάση τη σπατάλη ενέργειας να οδηγήσει σε αίσιο τέρμα;
Αν και έχουμε λίγη πίστη στις συνταγές της λογικής, θα μπορούσε να είχε οδηγήσει τον άνθρωπο σε ευγενέστερες επιδιώξεις. Ζητούμε την αλήθεια, τον αληθινό άνθρωπο και όχι τον υπεράνθρωπο. Τον άνθρωπο της αιωνιότητας και όχι τον άνθρωπο της στιγμής. Η Δύση με τον πρωτογονισμό της ξανάρχισε τον κύκλο που είχε εγκαταλείψει η Ελληνική διανόηση,που γρήγορα έριξε το βάρος στην καλλιέργεια του ανθρώπου και εγκατέλειψε τους σκοπούς της δυνάμεως και της κυριαρχίας.
με τη συνείδηση άδεια το Δυτικό πνεύμα αύξησε τη δύναμή του. Πολλοί λυπήθηκαν για τη στροφή του ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος από την έρευνα του εξωτερικού κύκλου στην έρευνα της ανθρώπινης συνείδησης. Αποτελεί τούτο μια από τις μεγαλύτερες πλάνες όλων των κατ'εξοχήν οπαδών του ιστορικού υλισμού, που δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από τις προκαταλήψεις μιας εκ των προτέρων παρμένης και υποστηριζόμενης θέσης.
Η έννοια του καλού, σαν έννοια που εξοικονομεί δυνάμεις, είναι αντίθετη προς την έννοια της θελήσεως για δύναμη που εμπνέεται από τη σπατάλη ενέργειας. Η κοσμική λειτουργία, όπως και η πνευματική λειτουργία, ακολουθούν γραμμές που εξοικονομούν ενέργεια. Το πνεύμα ειδικότερα έχει πραγματοποιήσει βαθιές μεταβολές που εκφράζουν το κοσμικό πνεύμα της οικονομίας.
Η σύγκρουση και η εχθρότητα είναι αντιλογικές ενέργειες και απορρίπτονται, ενώ γίνεται αποδεκτή η συμβίωση όλων των κοινωνιών χωρίς συγκρούσεις. Αυτό είναι μολοταύτα ιδανικό, που δεν έχει πραγματοποιηθεί, γιατί προσκρούει σε αμέτρητες αντιθέσεις, που ο παραμερισμός τους συναντά πολλές δυσκολίες...