Οικονομολόγος ΜΑ, Ph.D
Τα δημοψηφίσματα του παρελθόντος είχαν σχέση με την μορφή του Πολιτεύματος. Ήταν στο επίπεδο εκτόνωσης των πολιτικών παθών, είχαν σχέση με την κατάληψη της εξουσίας, έπαιρναν μορφή εκδίκησης και καμιά φορά είχαν αντικείμενο τον προσανατολισμό της χώρας.
Δεν επηρέαζαν όμως το πράττειν του Λαού. Δεν προέρχονταν οι αιτίες τους από την οικονομία και τις σχέσεις που αναπτύσσονταν στην κοινωνία από το οικονομικό γίγνεσθαι. Καίτοι ο Λαός παθιαζότανε, και ζούσαμε πολωτικές καταστάσεις, ο τρόπος της οικονομικής ζωής έμενε για όλους ο ίδιος. Άρα όλα έμεναν ίδια επί της ουσίας. Όταν η ζωή ερχόταν στα κανονικά της, όλοι αντιλαμβανόντουσαν το μάταιο του πάθους, αλλά και εύκολα ξέχναγαν. Έτσι είναι οι Λαοί.
Υπ’ αυτή την έννοια το Δημοψήφισμα θα είναι ίσως το σημαντικότερο γεγονός στην νεότερη ιστορία του Έθνους μας.
Θα ανακαθορισθεί η πολιτιστική μας ζωή, τα πρότυπα μας, πως θα παράγουμε, άρα πως θα ζούμε σε όλα τα επίπεδα σχέσεων, παιδείας, υγείας, ασφάλειας, ανάπτυξης και κυρίως πολιτικής οργάνωσης. Θα καθαρισθεί αν θα είμαστε ποσοτικοποιημένη κοινωνία ατόμων, γιατί τέτοια είναι η Ευρώπη, ή κοινωνία προσώπων. Θα έχουν πρώτο ρόλο οι Τραπεζίτες ή οι Πολιτικοί;
Το Δημοψήφισμα αυτό κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει το 1992 πριν προσχωρήσουμε στην Συνθήκη του Μάαστριχτ ή στις αρχές του 2000, πριν μπούμε στο Ευρώ. Η ελληνική ελίτ το απέφυγε από άγνοια, γιατί δεν είχε κατανοήσει τι σημαίνει γενικά νόμισμα και μετά το ευρώ, και γιατί έτσι νόμιζε ότι προστάτευε τα συμφέροντα της, που απεδείχθη λάθος.
Η είσοδο μας στο ευρώ αποτέλεσε και την έναρξη της τραγωδίας μας. Η ελίτ, χωρίς γνώση και άρα χωρίς αιδώ, αμέσως μετέτρεψε ένα λεγόμενο ‘χρέος’ 100% του ΑΕΠ, που ήταν σε ελληνικό δίκαιο και σε δραχμές, σε πραγματικό χρέος. Το χρέος μετετράπη σε ευρώ, σε ξένο νόμισμα, σε χρυσό επί της ουσίας, αφού τις ιδιότητες του χρυσού έχει το ευρώ. Ήταν η πρώτη πράξη της απώλειας της επικυριαρχίας του Ελληνικού Κράτους επί των Ελλήνων και της χώρας.
Το να εκδηλωθεί κρίση στην Ελληνική Κοινωνία ήταν πια θέμα χρόνου, δεδομένων των συνθηκών που εκκαλείτο η χώρα να κινηθεί. Με την είσοδο μας στο ευρώ, όλες οι οικονομίες της ΕΕ, αντί να συγκλίνουν απέκλιναν, εκτός από τα επιτόκια. Πάνω εκεί, το χρηματοπιστωτικό σύστημα μετατράπηκε σε καζίνο και ήλθε νομοτελειακά η κρίση του 2008. Αυτή, απλώς επιτάχυνε την εμφάνιση της κρίσης στην χώρα μας και την διεύρυνε.
Η σημερινή κρίση λοιπόν είναι απότοκος εκείνης της απόφασης. Να μπούμε στο ευρώ χωρίς γνώση, και να μετατρέψουμε το εσωτερικό μας χρέος σε ευρώ.
Μετά όλα έγιναν ανεξέλεγκτα. Δεν είσαι ομοτράπεζος και ομότιμος της Γερμανίας επειδή έχεις νόμισμα το ευρώ, όπως νόμισε η καθεστηκυία τάξη της χώρας, της Αριστεράς, της Δεξιάς και του Κέντρου. Απεδείχθησαν όλοι αγράμματοι και κατώτεροι των περιστάσεων.
Μετά την εκδήλωση της κρίσης, για να προσαρμοστεί η χώρα στο περιβάλλον του ευρώ, της επεβλήθη με την θέληση της, από το 2010, ένα στυγνό πρόγραμμα λιτότητας, σύμφωνο με τις αρχές της ΕΕ και το καθεστώς του ευρώ. Με άλλα λόγια ότι επιτάσσει ο νεοφιλελευθερισμός. Έξη χρόνια από την εφαρμογή αυτού του προγράμματος, η χώρα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση που υπήρξε ποτέ τα τελευταία 70 χρόνια.
Σήμερα καλούμαστε επί της ουσίας να αποφασίζουμε να συνεχίσουμε τις πολιτικές λιτότητας, και ακόμα πιο σκληρά, ψηφίζοντας ναι, για να προσαρμοστούμε κάποτε στο περιβάλλον του ευρώ, χωρίς ποτέ να μας εγγυούνται αυτή την πορεία, δηλαδή να μας πουν πότε θα αυξηθεί το ΑΕΠ, πότε θα μειωθεί η ανεργία. Πέρασαν ήδη έξη χρόνια.
Με άλλα λόγια, με το ναι καλούμαστε να πούμε πόσο μας αρέσει που μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις, πόσο καλή είναι η ανεργία, πόσο ωραία αισθανόμαστε που διαλύεται η παιδεία, η υγεία, το κράτος μας, η άμυνα μας, που γεμίσαμε με ξένους, και αυτό να το πούμε προσαρμογή και όχι καταστροφή.
Καλούμαστε με το ναι να δικαιολογήσουμε την ανικανότητα της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ που σε έξη χρόνια δεν μπόρεσαν να βάλουν τάξη οι άχρηστοι, στο 1,8% της ευρωπαϊκής οικονομίας, που αποτελεί η ελληνική οικονομία.
Με το ναι επίσης καλούμαστε να χειροκροτήσουμε την αποτελεσματική γραφειοκρατία της ΕΕ, που στοιχίζει εκατομμύρια στους φορολογουμένους της ΕΕ.
Καλούμαστε επίσης το ναι, να το κάνουμε Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, και να βγάλουμε αγνούς από εκεί μέσα, τον Σημίτη, την μεγάλη παρέα του τους Τραπεζίτες, που ακόμα διοικούν, και τα παιδιά της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ. Όλους τους υπεύθυνους που μας έφτασαν εδώ, όλους τους καθώς πρέπει της ελληνικής κοινωνίας.
Καλούμαστε όμως να ψηφίσουμε και όχι, γιατί θεωρούμε ότι αυτή η προσπάθεια, είναι σαν τον πίθο των Δαναΐδων. Ανόσιοι και αμύητοι στα οικονομικά, μας αναγκάζουν να φέρουμε ‘εν κοσκίνω ύδωρ’, δηλαδή ματαιοπονούμε, πηγαίνοντας στο πουθενά.
Δεδομένου ότι η προσαρμογή μας στο ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και ανεργία, το όχι έχει την έννοια ότι θα επιστρέψουμε στο Εθνικό μας
Νόμισμα αναλαμβάνοντας ως Λαός τις τύχες μας στα χέρια μας. Δεν μπορεί να έχει άλλη έννοια το όχι.
Το δίλημμα λοιπόν είναι, αν θα παραμείνουμε καθοδηγούμενοι ή θα γίνουμε αυτοδηγούμενοι.
Αν το όχι με άλλη εκδοχή θα δώσει δύναμη στην κυβέρνηση, είναι καλοδεχούμενο.
Καίτοι η επιλογή φαίνεται δύσκολη, η απόφαση μας είναι πολύ εύκολη, σε σχέση με τα προηγούμενα δημοψηφίσματα, όπως τόνισα. Στην σημερινή μας επιλογή δεν εμπλέκεται η ψυχική μας διάθεση να σκοτίσει την κρίση μας, να επηρεάσει την βούληση μας. Ένια θέμα γνώσης, επιστημονικής και ιστορικής.
Οι Συνέλληλες που θα ψηφίσουν ναι, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η λιτότητα στη ιστορία του γνωστού καπιταλισμού και του τόπου μας, ποτέ δεν έφερε πρόοδο και ανάπτυξη, αντίθετα έφερε καταστροφή. Αν κάποιος έχει αντίρρηση ας μου το πει.
Οι Συνέλληνες που θα ψηφίσουν ναι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η σημερινή ΕΕ δεν είναι συνέχεια του οράματος του Καραμανλή και των άλλων Πατέρων της ΕΕ.
Η σημερινή ΕΕ είναι σύλληψη των Τραπεζιτών. Το αποτέλεσμα των μόνιμων πολιτικών της λιτότητας είναι να αυξάνουν τα χρέη κρατών, νοικοκυριών και επιχειρήσεων και έτσι τιμωρούν τους αθώους για την κρίση που αυτές προκάλεσαν, ενώ ταυτόχρονα αυξάνουν τον δανεισμό που είναι τα περιουσιακά τους στοιχειά.
Η άσκηση αυτών των πολιτικών έχει βαρύνουσα σημασία, γιατί κάνει πλουσιοτέρους τους λίγους, ενώ καταστρέφει τους πολλούς. Είναι πολιτικές που στηρίζουν τα συμφέροντα των λίγων, βασισμένοι σε οικονομικές θεωρίες ζόμπι, θεωρίες λανθασμένες, που κατέστρεψαν την Ευρώπη του μεσοπόλεμου.
Τέλος οι Συνέλληνες που θα ψηφίσουν ναι, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η ανάπτυξη μέσα στο ευρώ δεν στηρίζεται στην δαπάνη, αλλά στην αγορά εργασίας, δηλαδή στα χαμηλά μεροκάματα. Οι άνεργοι είναι άνεργοι στην Ελλάδα επειδή οι μισθοί είναι ακόμα υψηλοί ή ότι η ανεργία αυξάνεται επειδή οι εργαζόμενοι δεν επιθυμούν να εργαστούν με τους επικρατούντες μισθούς. Αυτή είναι η θεωρία της ΕΕ. Δηλαδή, μην περιμένετε πακέτα ανάπτυξης. Το να περιμένει κάνεις πακέτα ανάπτυξης μέσα στην ΕΕ συνιστά άγνοια και αφέλεια. Ανάπτυξη σημαίνει χαμηλά μεροκάματα, και απορρόφηση της ανεργίας ακόμα χαμηλότερα μεροκάματα. Ανάπτυξη στην ΕΕ είναι οι χαμηλές συντάξεις, η καταστροφή των εργατικών νόμων, η διάλυση τους κράτους πρόνοιας, η καταστροφή του κράτους. Αυτά αποτελούν θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ και του Προτεσταντισμού.
Δεδομένων αυτών η υπερψήφιση του ναι, ως άμεσο αποτέλεσμα θα έχει να εισέρθει η χώρα σε επική ύφεση που κάνεις δεν θα γνωρίζει το τέλος
της. Στο ενδιάμεσο, οι Έλληνες θα απολέσουν κάθε επικυριαρχία σε οτιδήποτε έχει αξία που είναι κάτω από την γη, πάνω στη γη και ότι είναι στον αέρα της. Η δημοκρατία θα έχει τραυματιστεί θανάσιμα.
Τι προσδοκούμε εμείς που θα ψηφίσουμε τα όχι, με την έννοια ότι επιθυμούμε την επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα, αλλά και να στηρίξουμε τον Πρωθυπουργό στις διαπραγματεύσεις που θα έχει.
Σύμφωνα με τις αρχές του εθνικού νομίσματος, το σύγχρονο κράτος έχει τρία πρωταρχικά καθήκοντα.
Να κινητοποιεί όλους τους πόρους της οικονομίας και να εξασφαλίζει ορούς πλήρους απασχόλησης, να διατηρεί την αξία του νομίσματος σταθερή και να διατηρεί τις αμοιβές σε αξιοπρεπές επίπεδο. Εφ’ όσον το κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα δεν έχει κανένα περιορισμό ως προς τις δαπάνες του, ποτέ δεν πτωχεύει, σε αντίθεση με το ευρώ, τότε για την επίτευξη αυτών των στόχων:
1. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να διατηρεί το επίπεδο της εθνικής δαπάνης-ζήτησης ανάλογα με το ύψος της απασχόλησης. Αν υπάρχει ανεργία, η Κυβέρνηση θα πρέπει να μείωση τους φόρους και να αυξήσει τις κρατικές δαπάνες με στόχο την πλήρη απασχόληση. Αν υπάρξει μεγάλη δαπάνη που υπονομεύει την αξία του νομίσματος (πληθωρισμός) η κυβέρνηση κάνει το αντίθετο, αυξάνει τους φόρους και μειώνει τις δαπάνες της. Η αποφυγή φορολόγησης αποτελεί ειδεχθές έγκλημα.
2. Η Κυβέρνηση πρέπει να διατηρεί τα επιτόκια σε αυτό το ύψος που να καθιστούν τις επενδύσεις εφικτές. ‘Δανείζεται’ χρήματα από τους πολίτες μέσω ομολόγων ή αγοράζει ομόλογα δίνοντας χρήμα πίσω για να μπορεί να διατηρεί τα επιτόκια στο ύψος που κάνει ελκυστικές τις επενδύσεις.
3. Κάνοντας αυτά η Κυβέρνηση θα πρέπει να αδιαφορεί για το αν ο προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός, όσο και αν είναι το έλλειμμα είναι υψηλό. Αν πάλι χρειαστεί να είναι πλεονασματικός αυτό πάλι μπορεί να το κάνει. Όλα γίνονται σύμφωνα με την απασχόληση, την αξία του νομίσματος και τις ικανοποιητικές αμοιβές. Οι έννοιες ελλειμματικός ή πλεονασματικός προϋπολογισμός δεν είναι καλές ή κακές, απλά είναι καταστάσεις για την επίτευξη στόχων.
Με το ευρώ δεν μπορούμε να ασκήσουμε τέτοια αναπτυξιακή πολιτική ούτε να απαλύνουμε το λαό και τις επιχειρήσεις από τα βάρη των χρεών Με αυτή την πολιτική μπορούμε να εγγυηθούμε αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, υγεία, παιδεία ασφαλές συνταξιοδοτικό σύστημα κάτι που με το ευρώ δεν μπορούμε.
Με αυτές τις αρχές η Ελλάδα μετά το 1950 αναπτύχτηκε με ρυθμούς πάνω από 6%, είχε αυτάρκεια και κάθε χρόνος που ερχόταν ήταν καλύτερος από τον προηγούμενο. Αυτό είναι ένα γεγονός που κάνεις δεν μπορεί να το αρνηθεί. Η Ελλάδα στηρίχτηκε στους πόρους της, και στην δική της δαπάνη. Αυτό μπορούμε να το επαναλάβουμε και σήμερα, ακόμα καλύτερα.
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα αύριο, οίκοθεν νοείται ότι από όλους θα είναι σεβαστό, η ενότητα μας ως λαού δεν θα διαταραχθεί από καμία δύναμη.
spyridonstalias@hotmail.com