Στη μεγάλη περιοχή της φιλοσοφικής σκέψης, τη κεντρική θέση κατέχει ο μεταβολισμός της σκέψης αυτού του φαινομένου, που από την απεραντοσύνη του κόσμου δίδει στην ανθρώπινη ατομικότητα ιδιαίτερη θέση και υπόσταση, συνείδηση του έξω και του έσω κόσμου.
Η συνείδηση είναι εξοπλισμός του ατόμου για την εκπλήρωση ενός προορισμού,που νοείται ή δεν νοείται, είναι δε στην ολοκλήρωσή της και βούληση. Η βούληση είναι ο μάρτυρας της συνείδησης, είναι ο ήχος που μαρτυρεί την παρουσία της κρούσης ή της αρμονίας της κρούσης.
Το κεντρικό αυτό πρόβλημα τοποθετείται στις μεγάλες του γραμμές σαν αναζήτηση και σαν ανάγκη να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας ή η ποιότητα της σχέσης μεταξύ απεραντοσύνης και συγκεκριμένου, μεταξύ του κόσμου και της ατομικότητας. Η σκέψη αυτή μας θυμίζει την προκαθορισμένη αρμονία του Leidnitz που γεννά βέβαια το ερώτημα για τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται και εγκαθίσταται.
Χρησιμοποιώ τον όρο μεταβολισμός, αν και δεν φαίνεται ούτε τόσο δόκιμος, ούτε και ταιριάζει με τον χαρακτήρα του αντικειμένου, γιατί η σκέψη ουσιαστικά δεν προιόν μεταβολισμού, όπως γίνεται στην πέψη,που έχουμε μια πρώτη ύλη και μεταβάλλεται σε ενέργεια, παράγοντας στον κύκλο της ενδιάμεσα και τελικά προιόντα, όπως είναι το αίμα. Στην περίπτωση του εγκεφάλου παρατηρούμε τη λειτουργία που στηρίζεται στην παρουσία ενός οργάνου και στο μέσο που τον τροφοδοτεί για να λειτουργήσει.
Υπάρχει βέβαια μια ιδεατή αναλογία και για χάρη της χρησιμοποιώ την ορολογία αυτή, ενώ πραγματικά δεν υπάρχει μεταβολισμός στην περίπτωση της εγκεφαλικής λειτουργίας. Η αντίληψη αυτή καθιστά το μεγάλο αυτό πρόβλημα ακόμη δυσκολότερο. Σ'ένα πραγματικό μεταβολισμό παρακολουθούμε βήμα προς βήμα την αλλαγή και τη διαδοχή των φάσεων. Και είμαστε σε θέση να μετρήσουμε και την ενέργεια και τα αποτελέσματά της.
Στην εγκεφαλική όμως περίπτωση δεν υπάρχει τέτοια βάση και αυτλη είναι ακριβώς η αιτία για να πελαγοδέρνει η διανόηση επί χιλιετηρίδες προσπαθώντας να βρεί τον μίτο αυτόν της Αριάδνης,που να οδηγεί στο φωτισμό της λειτουργίας και στην εξακρίβωση των αρχών και των δεσμών της.
Κατά περίεργο τρόπο δε, στη ιστορία της φιλοσοφίας, η πιο απλή αντίληψη ήρθε τελευταία, ενώ αυτές που απαιτούν διανόηση και πνευματική συνθετική ανάπτυξη, παρουσιάστηκαν από τα χαράματα της φιλοσοφικής ιστορίας. Οι διερευνούμενες απόψεις του προβλήματος είναι εάν οι συλλογισμοί και οι παραγόμενες ιδέες έρχονται απ΄ έξω και εγκαθίστανται μέσα στον άνθρωπο ή εάν παράγονται μέσα στον άνθρωπο και πηγαίνουν από το εσωτερικό του ανθρώπου προς τον εξωτερικό κόσμο, διαμορφώνοντάς τον και πλάθοντάς τον σύμφωνα με τις εσωτερικές αντιλήψεις και προθέσεις.
Το τελευταίο στάδιο είναι η μετάβαση από τις σκέψεις στην πράξη και η εκλογή της πορείας από κάθε ατομική συνείδηση...