Οι ενστάσεις χαρακτηρίζουν τα θέματα της Ελλάδας. Είναι ενστάσεις και πολιτικές παρενέργειες που προκαλούνται από την ανεπάρκεια των διαχειριστών της εξουσίας. Κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων. Τη μερίδα του λέοντος στην ευθύνη έχει πάντα η εκάστοτε κυβέρνηση.
Και εν προκειμένω η κυβέρνηση Τσίπρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και τα λοιπά κόμματα που συγκρότησαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις, δεν είναι άμοιρη ευθυνών,
Οι πολιτικοί στην Ελλάδα εμφανίζονται "μετέωροι" ανάμεσα των συγκυριών και αναποφάσιστοι στην αντιμετώπιση των κρίσιμων καταστάσεων και των διαρθρωτικών προβλημάτων. Παρουσιάζονται αμήχανοι και παντελώς απροετοίμαστοι μπροστά στην κρισιμότητα των πραγμάτων, επιζητούντες ωστόσο την λαική συναίνεση και την κοινωνική ανοχή.
Με την Ελλάδα να βρίσκεται στο θάλαμο υψηλής συμπίεσης των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες, ως αποτέλεσμα των αλλοπρόσαλλων "βαρουφάκειων ελιγμών" και μιας αυτάρεσκης διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης στο σύνολό της, ο ελληνικός λαός έχει ήδη διανύσει τη διαδρομή από τον κήπο της Γεσθημανής στο Πραιτόριο. Τώρα είναι εκεί...
Τον δικάζουν ερήμην και χωρίς συνηγορία οι σύγχρονοι Πραίτορες και Αρχιερείς της Ευρώπης. Με υποδειγματική αυστηρότητα και επίδειξη έλλειψης εμπιστοσύνης. Για πολλούς, η απόφαση προς Γολγοθά είναι ειλημμένη. Απλώς, στην τελευταία φάση, θα επινοηθεί κάποιος Σίμων Κυρηναίος να του πάρει το σταυρό ως τον Γολγοθά. Και θα νομίσει ο "κατάδικος" ότι μετάνιωσαν οι Πραίτορες ή "συμμορφώθηκαν" οι καθ' όλα ανεπαρκείς πολιτικοί της βουρβονικής μας δημοκρατίας...
Της ανοχής μας το ανάγνωσμα!
Βρίσκουν δυστυχώς πάντα αποδέκτες οι διάφοροι τσαρλατάνοι της πολιτικής, οι διάφοροι πεφυσημένοι ασκοί της πολιτικής ανικανότητας και απάτης. Το "φαινόμενο" Βαρουφάκη κι όχι μόνο, ως αποτέλεσμα της προιούσας πολιτικής αποσύνθεσης και αντιαισθητικής πολιτικής πρακτικής, καταγράφεται ως εύγλωττο παράδειγμα. Και έρχεται να συμπληρώσει την "εικόνα" της ελλαδικής πολιτικής πραγματικότητας, με κύρια χαρακτηριστικά της τη μέχρι σήμερα εθελόδουλη στα ξένα και εγχώρια συμφέροντα πολιτική από τις προηγούμενες εκτρωματικές κυβερνήσεις, χωρίς να υποτιμάται η "συνεισφορά" της σημερινής κυβέρνησης των παχυλών λόγων και της συγκεκχυμένης, εν πολλοίς "περίεργης" διαπραγματευτικής πρακτικής, που μας οδήγησε στις παρυφές της απόλυτης αναξιοπιστίας...
Ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα με τη λογική της κολυμβήθρας του Σιλωάμ. Και αφού παρέσυρε μια ολόκληρη κοινωνία στη σκοπιμότητα που επέβαλε το συγκυριακό κομματικό του συμφέρον, έστω μια εσφαλμένη και δια της τεθλασμένης πολιτική του απόφαση, "βούτηξε" μέσα στην...κολυμβήθρα του Σιλωάμ, παροτρύνοντας και όλους μας να τον ακολουθήσουμε, με αποτέλεσμα να βγούμε όλοι μαζί περισσότερο ανάπηροι απ' όσο μπήκαμε!
Και ενώ υποτίθεται καταψηφίσαμε το βαρύφορτο με μνημονιακά μέτρα μνημονιακό σχέδιο Γιουγκέρ, επανήλθαμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες, όχι απλώς με το ίδιο σχέδιο, αλλά επαυξημένο με περισσότερα δυσβάστακτα μέτρα, που και πάλι προσκρούουν στην καχυποψία και στη "σκληρή" στάση των εταίρων μας στην Ευρωζώνη, αφού η όλη μας διαπραγματευτική τακτική αποψιλώθηκε από κάθε στίγμα αξιοπιστίας, που ενισχύει την "αδηφαγία" όσων απεργάζονται την εξουθένωση της χώρας...
Αν δεν αντιληφθούμε ότι οι πολιτικές ασυναρτησίες της εγχώριας κομματοκρατίας, όχι απλώς παραβίασαν επανειλημμένως την νοημοσύνη μας και αύξησαν τους κινδύνους του τόπου τούτου, συνιστώντας την ασθένεια του πολιτεύματος και της ατομικής ψυχής, καταδικάζοντας όλους εμάς στη λιτότητα και στην αποχαύνωση, μια παθολογική πολιτικοκοινωνική κατάσταση συνομίληκη με την πολιτική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, αν δεν το συνειδητοποίησουμε, θα αναζητούμε πάντα μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ!..
Τέτοιες κρίσιμες ώρες, που ολόκληρη η Ελλάδα "αναπνέει μετά δυσχερείας", τέτοιες σκέψεις. Κι όμως, πρέπει να αναζητήσουμε την αφετηρία των προβλημάτων, που αποτελούν και τον κίνδυνο του "αστικού ιδεώδους". Γιατί μέχρι σήμερα, ιδίως τους τελευταίους μήνες, παρανομαστής όλων των θεωρητικών απόψεων είναι ότι η πολιτική αβελτηρία θεωρεί ως "αφέντη", δήθεν, τον "κυρίαρχο λαό", αλλά το κράτος είναι "δούλος" της εκάστοτε κυβέρνησης.
Προ της τραγικής αυτής κατάστασης των ελληνικών πραγμάτων, που αφορούν πρώτιστα στην πολιτική κοινότητα, προβάλλει το αγωνιώδες ερώτημα αν θα ανανήψει από την πολιτική νάρκη ο λαός και θα θελήσει να ακούσει τη φωνή του Θουκυδίδη, όταν αναφερόμενος στον Νικία, έλεγε προς τους Αθηναίους: "...επειδή γνωρίζω ότι θέλετε να ακούσετε από τους δημαγωγούς τα πλέον ευχάριστα,να παραπονείσθε δε κατόπιν, όταν αυτά δεν πραγματοποιούνται, εγώ νομίζω ότι είναι καλύτερον να σας είπω την αλήθειαν".
Αυτή την αλήθεια, χρειάζεται να αναζητήσουμε, γιατί η ιστορία ήδη γράφεται...Και η Ιστορία με το "διατί" και το "διότι" καθίσταται μάθημα αιτίων, απευθυνόμενη στη νόηση και στη βούληση...