Λοιπόν, Ελλάδα και...Ελληνες κοντά, πολύ κοντά στο τέλος! Και ο Αλέξης να κρύβεται πίσω από τις ακατανόητες λέξεις!
Ενας ακόμη ανάξιος και ιδεόληπτος πολιτικός, με κωφάλαλους και ανερμάτιστους συνεργάτες, ανίκανους να ακούσουν το προσκλητήριο των καιρών και να πουν το μεγάλο "Παρών". Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα, ανεξάρτητα συναισθηματισμών και ομολογημένων επιθυμιών, η οποία δεν συνειδητοποιείται παρά μόνον, αφού συντελεσθεί, όπως για παράδειγμα δεν είχε συνειδητοποιηθεί το 1897, το 1922 και το 1974.
Στη συνειδητοποίηση αυτής της τραγικής κατάστασης απέβλεπαν οι ατελείωτες γραμμές τούτης της γραφίδας. Στη συνειδητοποίηση της ανικανότητας των πολιτικών Ταρτούφων και τσαρλατάνων, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, όπως τόσο ηχηρά αποδεικνύεται και με την "αγραβάτωτη" κυβέρνηση, όχι απλώς "πρώτη φορά Αριστερά", αλλά κυρίως πρώτη φορά τόσο έκδηλα καταστροφικά και για τη χώρα εξευτελιστικά!
Δεν θα μείνω στις επιπτώσεις των εκβιαστικών και ηλιθίων διλημμάτων της κυβέρνησης με το αμφισβητούμενο πλέον δημοψήφισμα, ούτε στις εύγλωττα οδυνηρές συνέπειες ενός βλαχολεβέντικου "Οχι", που ναι με διεγείρει το πατριωτικό φιλότιμο του ταλαιπωρημένου Ελληνα, αλλά βασικά τον οδηγεί στα Τάρταρα του εθνικού εξευτελισμού και της αποκοπής του από την πραγματικότητα, της αποσύνδεσής του από την Ευρωπαική ιδέα και της απουσίας του από το διεθνές γίγνεσθαι με όρους σοβαρότητας και ευθύνης.
Η γραφίδα τούτη για χρόνια καταπολέμησε τις μνημονιακές πολιτικές των προηγούμενων εκτρωματικών κυβερνήσεων, αλλά και την εν πολλοίς αναλγησία των δανειστών, καταλογίζοντας πρώτιστα ευθύνες στην ελλαδική πολιτική πρακτική και αναδεικνύοντας την προσωποποιημένη πολιτική ανικανότητα. Το πρόβλημα "είμαστε εμείς". Πάντα η αφετηρία των δυσκολιών του τόπου τούτου, είχε να κάνει με τα δικά μας τρωτά και την δική μας εγκληματική απάθεια μπροστά στην πολιτική βλακεία.
Ετσι, προιόντος του χρόνου, και πριν φτάσουμε στη σημερινή άτακτη χρεοκοπία της χώρας και στον εθνικό εξευτελισμό, η εικόνα της Ελλάδας που διαμορφώσαμε, παρουσιάζεται ως μια ανώμαλη και κατά πάντα συγκεχυμένη σύνθεση, από:
- Πρωτοφανή ανευθυνότητα στα κοινά.
- Κράτος σπάταλο, "απατεώνων και ληστών".
- Εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία.
- Αμφισβήτηση Αρχών και Αξιών, με εξοβελισμό των αξίων.
- Απαιδευσία, αγλωσσία και αμοραλισμό.
- Υποβάθμιση του πατριωτισμού και ανασφάλεια.
- Απάθεια υποδειγματική σε συνδυασμό με υποκρισία και στρουθοκαμηλισμό.
- Οπισθοδρομική προοδευτικότητα με τη λογική του "δεν βαριέσαι αδελφέ...".
Μάθαμε να ζούμε σ' ένα πέλαγος παραλογισμού και να βρίσκουμε πάντα προσχηματικές δικαιολογίες για τις αντιδράσεις μας, δίνοντας "γενική αμνηστία" στην πολιτική ανικανότητα και βλακεία! Ετσι, οδηγηθήκαμε στη σημερινή εθνική τραγωδία!
Και το αδυσώπητο "Γιατί", όπως κι αν εκφράζεται από τους αείποτε μωρούς του τόπου τούτου, δεν βρίσκει ικανοποιητική απάντηση, όταν πλέον η κατάσταση των ελληνικών πραγμάτων ήγγισεν, ήδη οσημέραι, το "μη περαιτέρω". Διότι εκφεύγουν των ορίων της λογικής, ακόμη και της φαντασίας, όσα ερήμην ημών παίζονται στη σκακιέρα ή καλύτερα το τάβλι του πολιτικού παιχνιδιού...
Και είναι όλοι πολιτικοί, με προεξάρχοντα βέβαια τον Αλέξη Τσίπρα, τον εγκλωβισμένο στην απειρία και στις αριστερές εμμονές του, ο οποίος ό,τι κι αν έκτισε μέχρι τώρα, το έκτισε με το πολιτικό ψέμα, ακολουθώντας την πάγια πρακτική των σύγχρονων Ιάγων της ελλαδικής πολιτικής, είναι όλοι οι πολιτικοί που καλλιέργησαν το μίσος και το διχασμό σ' έναν πολλαπλώς καταπονημένο λαό, ευάλωτο στην πολιτική κοροιδία και στην πομφολυγώδη προσδοκία.
Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και η υπερηφάνεια, η φιλοσοφία και η γλώσσα των θεών, όλα κινδυνεύουν εξαιτίας των συσσωρευμενων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών "δομήσεων" και "ανα-δομήσεων", που επέφεραν ριζικές αλλοιώσεις στη συμπεριφορά του νεοέλληνα, σε σημείο ώστε:
- Να μην υπάρχουν πλέον ηθικά ανασταλτικά από τους πολιτικούς.
- Να αναχθεί ο πολιτικός παρασιτισμός σε ιδεολογία.
- Να θεωρείται "ανωτερότητα" ο πολιτικός κυνισμός και η πολιτική χυδαιότητα.
- Να εξαφανιστεί η έννοια της έρρυθμης λειτουργίας του κράτους.
- Να έχουν σημάνει για την παιδεία και την υγεία, για όλες τις κοινωνικές δομές, η
ώρα κάτω του μηδενός.
Σ' αυτή την κατάσταση μας βρήκαν οι ξένοι "θεσμοί" , η τρόικα, πριν πέντε χρόνια. Και έτσι μπήκαμε στη φοβερή "οδό της δουλείας". Κι αυτή η θλιβερή διαπίστωση της ελληνικής πραγματικότητας, υποχρεώνει σε προσφυγή στη σοβαρότητα και στην ευθύνη μας.
Ζούμε το δράμα μας. Και ζούμε το δράμα μας, ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε τα φοβερά και αδυσώπητα διλήμματα μας, ανίκανοι να συλλάβουμε την πίεση της ιστορίας που πλάθεται. Η "ευθύνη" μας αφορούσε το μέλλον και έμενε πάντα ένα περιθώριο ραθυμίας, που επροίκιζε την πολιτική ανικανότητα με τις "ελευθερίες", που χωράνε στα διαστήματα της νωθρότητας, αλλά κυρίως της αυθαιρεσίας...
Δεν "σκύψαμε ποτέ στον εαυτό μας", ώστε να βυθιστεί στη νάρκη της περισυλλογής και να "ατενίσει τη μοίρα του...". Σήμερα, η τραγικότητα της κατάστασης της χώρας, αξιώνει την τόλμη της όρασής μας. Η αυτοκριτική και η αίσθητική στην πολιτική πρέπει να μας προβληματίσουν. Με νυσταλέα μόνιππα δεν μπορούμε να πορευτούμε στην ιστορία. Η λογική των κομματικών αποχρώσεων και των εκβιαστικών έως ανόητων διλημμάτων, όπως το δημοψήφισμα της Κυριακής, δεν πρέπει πλέον να μας απασχολούν.
Δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ξεστρατίσει από το ιστορικό ρεύμα των παραδόσεων της Ελλάδας; Με καθαρή όραση, αν τελικά γίνει το δημοψήφισμα, ας ψηφίσουμε ΝΑΙ στην αξιοπρέπειά μας, στην παρουσία μας στο Ευρωπαικό Γίγνεσθαι, με πολιτικούς ωστόσο που μπορούν να μας εκπροσωπήσουν με όρους ευθύνης και σοβαρότητας. Ο καταιγισμός των εξελίξεων μας δίνει την ευκαιρία για άρδην ανανέωση του πολιτικού σκηνικού...
Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να ζούμε τα άγρυπνα μερόνυχτα της αγωνίας μας, όσο κι αν μας ελκύουν τα βλαχολεβέντικα συνθήματα για ασύνετα "οχι" . Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι πρέπει να τοποθετήσουμε μέσα στην κοίτη της ιστορικής πορείας, το πρόβλημα της ατομικής συμβολής, που γίνεται περισσότερο επείγον και περισσότερο υποχρεωτικό στη στόχαση της σημερινής ελληνικής κοινωνίας...