Η χθεσινή selfie Τσίπρα-Καμμένου, αμέσως μετά τη συγκέντρωση των "οπαδών" του ΟΧΙ στο Σύνταγμα και της πομφολυγωδώς "εθνεγερτικής" πρωθυπουργικής ομιλίας, μαρτυρεί στο ρευστό πολιτικό γίγνεσθαι τη "σταθερά" της αισθητικής αξίας, όπως την αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί που μόνιμα διασταυρώνονται με την επιπολαιότητα και την κομματική σκοπιμότητα...
Την εβδομάδα που διέρρευσε, η πολιτική κοινότητα, με προεξάρχοντα βέβαια τον "εμπνευστή" του διχαστικού για το λαό δημοψηφίσματος και άκρατο δημαγωγό πρωθυπουργό, χωρίς να υποτιμήσουμε τη "συμβολή" της πολιτικής βλακείας των ευρισκομένων στην αντίπερα όχθη του "Οχι", ιδίως του πολιτικά "απολιθωμένου" αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των αρχηγίσκων των άλλων κομμάτων, σχεδόν σύμπασα η πολιτική κοινότητα απέδειξε το εύρος της ανευθυνότητας της.
Για τη σχέση μεταξύ του "δέοντος γενέσθαι" και του "γιγνομένου", της μεταξύ ιδεατής και ιστορικής πραγματικότητας, που προήλθε το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας της ιστορίας, γνωστό ως Πολιτική Φιλοσοφία και κατ' επέκταση πολιτική υπευθυνότητα, δεν έχουν ιδέα όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι της ελλαδικής πολιτικής πραγματικότητας, που όχι απλώς οδήγησαν τη χώρα σ' ένα περιβάλλον ολέθρου, που ξεπερνά τα όρια της Οργουελικής φαντασίας, αλλά και συνέτειναν εσχάτως και στην "εμφύτευση" του διχασμού και της διχόνοιας στην κοινωνία...
Ασχετοι με την πολιτική αρετή, προυπόθεση απαραίτητη του "παιδεύοντος διαλόγου", που κινεί και οδηγεί τους πολίτες προς αυτογνωσία, αυτοβελτίωση, αυτοδιαμόρφωση και αλληλοκατανόηση, οι πολιτικοί του "Μηδενός" οδήγησαν τους πολίτες στις παρυφές της διχόνοιας και ενεθάρρυναν στην "προβολή" των άγριων ενστίκτων τους. Και προτρέποντάς τους συνάμα για "ομοψυχία" και "ενότητα" και βέβαια για "ψυχραιμία", κάνουν επίδειξη και της υποδειγματικής τους υποκρισίας, πάντα προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, ο οποίος συμμορφώνεται αναλόγως των κομματικών απαιτήσεων, κολακεύοντας τις αδυναμίες του λαού με λεκτικές κορώνες περί "ελευθερίας" και "δημοκρατίας".
Γιατί άραγε τόσο "μένος"κατά των πολιτών; Η απάντηση μπορεί να επιδέχεται αντιρρήσεις, αλλά είναι απόσταγμα αλήθειας: Γιατί η πολιτική τοποθετήθηκε στο ίδιο επίπεδο με το κομματικό συμφέρον και την προσωποποιιημένη πολιτική ανικανότητα, αλλά και την έλλειψη αισθητικής στην πολιτική, που αποτυπώνεται και στη selfie Τσίπρα - Καμμένου, που εικονογραφεί το κείμενο.
Η νοσηρή κατάσταση της εγχώριας πολιτικής μας οδήγησε σε τούτη την "πανδαισία" της κοινωνικής αθλιότητας, που δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική κρίση, αλλά κυρίως με την αποψίλωση των αξιών και των αξίων, την πυροδότηση των παθών και την αναγωγή του εφικτού σε ανέφικτο δια της κοινωνικής ευπιστίας και ενίοτε του κοινωνικού ωχαδερφισμού.
Πολλά σημεία σύγκλισης και συμφωνίας μπορεί να βρει κάποιος ουδέτερος παρατηρητής μεταξύ νοσηρότητας της ελληνικής πολιτικής ζωής και της κοινωνικής ζωής. Σημεία σύγκλισης που "σμιλεύτηκαν" για πολλά χρόνια από τους μεταπράτες των ελπίδων του λαού. Από τους πολιτικούς που διατρανώνουν την αξία του περιεχομένου της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά η πιο υψηλή έκφραση των αντιδράσεων και των αποφάσεων τους είναι ο πολιτικός αυταρχισμός και η αυθαιρεσία.
Και είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που καλλιέργησαν τη μικροαστική νοοτροπία στην κοινωνία, που δεν της επέτρεψαν να ξεφύγει από την αστική μικρότητα και τη χυδαιότητα μ' όλα τα δυσάρεστα επακόλουθά τους, όπως εκδηλώθηκαν άλλωστε σ' αυτή την προεκλογική περίοδο της μιας εβδομάδας του δημοψηφίσματος της γελοιότητας και της εθνικής μας ευτέλειας...
Η πολιτική ανικανότητα και η πολιτική υποκρισία "σκοτώνουν" τον οργανισμό της κοινωνίας, όπως ο κισσός σκοτώνει το δένδρο. Και οι πολίτες συντάσσονται με την εκάστοτε πολιτική δύναμη που τους υπόσχεται το ανέφικτο. Και όχι απλώς συντάσσονται, αλλά γίνονται και φανατικοί κεκράκτες της πολιτικής αυθαιρεσίας και υποκρισίας, εκβάλοντας στον ποταμό της δημοκρατίας όλο τον "οχετό" της χυδαιότητας και των απωθημένων τους που σωρεύτηκαν μέσα τους εξαιτίας των προβλημάτων της καθημερινότητας, αλλά πρώτιστα εξαιτίας της ακρισίας και της αβουλίας τους...
Με αβουλία και ακρισία, χωρίς πληροφόρηση παρά μόνο υπό την επήρεια άναρθρων πολιτικών κραυγών και ψευδεπίγραφων εκβιαστικών διλημμάτων εκατέρωθεν, προσέρχονται αύριο οι πολίτες να τοποθετηθούν με ένα αμφιβόλου "χρησιμότητας" ΝΑΙ ή ΟΧΙ, για την ίδια τη ζωή τους. Με πάθος βέβαια, όπως αρμόζει στον πυροδοτούμενο "πατριωτισμό", με ναρκωμένες ωστόσο συνειδήσεις.
Γιατί, όσα κι αν έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το χρέος των ηγετών κάθε χώρας δεν εξαντλείται σε κραυγές ή και στοχασμούς πάνω στην πολιτική ουτοπία, ούτε περιορίζεται μόνο στην πολιτική πράξη. Το χρέος τους είναι να διαμορφώσουν μια δίκαιη και ελεύθερη, έννομη και υπεύθυνη πολιτειακή τάξη, μέσα στην οποία ο λαός να διατηρεί ευαίσθητα τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του και αυστηρά τη ηθικά του κριτήρια, απαλλαγμένος από κάθε Μιθριδατισμό.
Μπορεί κάποτε να το συνειδητοποιήσουμε...Πολύ φοβάμαι ωστόσο ότι θα είναι πια αργά!..