Ετσι θέλουμε να πιστεύουμε, βρίσκοντας πάντα προσχηματικές δικαιολογίες για τις επιλογές μας.. Κι όμως, κάναμε αμαρτίες! Ο Αλέξης δεν έφταιγε σε τίποτα που ένας μέρος του λαού σε νηπιακή πολιτική ηλικία και σε απόγνωση, τον αντιμετώπισε σαν το "νήπιο" των Αθηνών, που σώθηκε από τη σφαγή του Ηρώδη!
Το πολιτικό "νήπιο" σώθηκε από την οργή του Ηρώδη, ενηλικιώθηκε με εκπληκτική ταχύτητα και από υποψήφιο "θύμα", έγινε ο "φονιάς" των προσδοκιών ενός λαού που επιμένει να πιστεύει, σ' ένα πλέγμα εθνικών παραισθήσεων, ότι δεν έκανε αμαρτίες...
Και πριν προλάβει ο Αλέξης των παχυλών λέξεων και των πενιχρών πράξεων να μετρήσει τη διαδρομή από το θύμα στο φονιά, που διέτρεξε σε τόσο βραχύ χρονικό διάστημα, απόθεσε τα παλιά εμβλήματα και τα τριμμένα λάβαρα των "συντρόφων" του, "περιέχυσε" στη συνείδησή του αρκετό λίπος, ώστε με υποκρισίες και νοθείες στις διακηρύξεις του και διαστροφές των ιδανικών που υποτίθεται υπηρετούσε, να μπορέσει να επιστρέψει από το ταξίδι στην ουτοπία στην πολιτική πραγματικότητα, τη συμβεβλημένη με το εκάστοτε "ντοβλέτι".
Βέβαια, το "νήπιο" της πολιτικής με την παλαιοκομματική νοοτροπία του ενήλικα του πολιτικού κατεστημένου, υποστηρίζει με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ, ακριβώς τα αντίθετα απ' όσα πράττει. Και μολονότι οι συνθήκες επιτρέπουν και οι γνώσεις πλήθαιναν σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα, υπάρχουν ακόμη κοινωνικές ομάδες που στα δημοσκοπικά ευρήματα τον αντιμετωπίζουν ως "ηγέτη". Είναι όλοι αυτοί, που απεκδύονται της ευθύνης τους, που πέρασαν από την αγανάκτηση και την οργή, στην εγκεφαλική αδράνεια, με αποτέλεσμα να αγκιστρώνονται στις παραισθήσεις τους, που επιτρέπουν την ανάπτυξη των προσδοκιών τους..
Αλλωστε, όλοι αυτοί οι "αναμάρτητοι" της κοινωνίας, από κακή εκτίμηση των πραγμάτων ή από την ανάγκη τους να πιστέψουν σε "νήπια" ή "δεινοσαύρους" της εγχώριας πολιτικής αθλιότητας, έχουν εθιστεί να θεωρούν τα "προσωπεία" της πολιτικής ως πρόσωπα και να προσδίδουν ηγετικές ικανότητες στους ανεπάγγελτους και τους αποτυχημένους, που βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο στην πολιτική!
Το ίδιο δεν έγινε και με τους προκατόχους της νηπιακής πολιτικής λογικής σημερινού πρωθυπουργού; Μέχρι και τους τελευταίους μήνες, ο εκτρωματικός και χαλκοπρόσωπος Αντώνης Σαμαράς, για να μην αναφερθώ σε πληθώρα άλλων αδηφάγων ηγετίσκων, εθεωρείτο "ηγέτης" , αν και ιδανικός ψεύτης και πολιτικός αυτόχειρας!..
Οσο θα πιστεύουμε ότι εμείς δεν κάνομε αμαρτίες, τόσο θα αυξάνονται οι "ζωντανοί νεκροί" ανάμεσά μας, τόσο η πολιτική ανικανότητα θα επηρεάζει βαθύτατα το πεπρωμένο της κοινότητας. Και ως άτομα, μέλη μιας κοινωνίας, θα περιφερόμαστε ως οδοιπόροι ξένοι ανάμεσα στο "σήμερα" και στο "πουθενά". Και πάντα θα επενδύουμε τις ελπίδες μας σε νήπια της πολιτικής, που σώθηκαν από τη μανία του Ηρώδη, περιμένοντας τους Μάγους με τα δώρα...
Μια τέτοια στάση όμως ανήκει στο μύθο της μεγάλης Ουτοπίας. Και οι μύθοι μπορούν να έχουν αληθινά δύναμη ικανή για να πλάθουν ιστορία, όμως αν η ζωή ζούσε με πολύ μακρές προθεσμίες δεν θα παράλλαζε από το θάνατο.. .