Για όσους δέχονται τα περιστατικά στο χώρο της πολιτικής όπως έρχονται και διαθέτουν αρκετό απόθεμα ανοχής, για να μεταπλάθουν το επίκαιρο σε ανεπίκαιρο και αρκετή προσαρμοστικότητα για να αφομοιώνουν το καυτερό σήμερα με την παγερή αδιαφορία, όπου τα πάντα αναχωνεύονται και μετουσιώνονται σε χρονικό και ιστορία, οι φωνές που τις καλεί η κάθε μέρα χωρίς να καρπίζει την ελπίδα, δεν έχουν κανένα αντίλαλο.
Η Στιγμή, οι ώρες που αναδύουν την φωνασκούσα πολιτική γελοιότητα, μέσα στο ναό της δημοκρατίας, στο Κοινοβούλιο, η ουσία και το περιεχόμενο της πολιτικής και μαζί της οι πολίτες, παραμερίζονται στην απαθή ροή του χρόνου.
Για όσους πάλι προτιμούν τη σιωπούσα σοβαρότητα, διατηρώντας ανάλλαχτες τις πεποιθήσεις, τις ιδέες και τα κίνητρα ενέργειας, η χτεσινή "εικόνα" της Βουλής, για μια ακόμη φορά τους κατέπεισε για τον κυρίαρχο λόγο της κοινωνικής δοκιμασίας, ιδίως τα τελευταία χρόνια των επαχθών μνημονιακών πολιτικών.
Με τον πρωθυπουργό με "χαμόγελο" αυταρέσκειας να εκφωνεί "πανηγυρικό" λόγο και να επαίρεται για την "επιτυχία" των διαπραγματεύσεων και την επίτευξη συμφωνίας που θα αυξήσει το δημόσιο χρέος κατά 82 δις ευρώ, αντί να εκφωνεί "επιτάφιο" λόγο για την κατάντια μιας ολόκληρης χώρας και τον διεθνή ευτελισμό της.
Με τους αρχηγούς των κομμάτων να αναπτύσσουν τη δική τους "θριαμβευτική" επιχειρηματολογία, χωρίς να αθροίζουν την ευθύνη τους σ' αυτή των πέντε μηνών αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης του ήδη φυλλορροημένου ΣΥΡΙΖΑ και της ευτράπελης πολιτικής παρουσίας των ΑΝΕΛ.
Με τους διαξιφισμούς των Ταρταρίνων στη Βουλή να δημιουργούν το περίγραμμα της πολιτικής γελοιότητας, ενώ θα έπρεπε να προσμετρούν τις πληγές της κοινωνίας, ανταποκρινόμενοι στην επιταγή των καιρών.
Στη Βουλή των αβούλευτων, ζήσαμε και χτες την αυτόχθονη συμφορά μας, όχι ως παθητικοί θεατές αλλά ως ενεργοί συμμέτοχοι, αφού εμείς τους ψηφίζουμε για να μας εμπαίζουν και να μας αποπροσανατολίζουν με ηχηρές ατάκες πατριωτισμού, χωρίς ο λιπώδης ιστός της συνείδησή τους να αισθάνεται τη ραγδαιότητα των εξελίξεων και τον κοινωνικό πόνο.
Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας, ούτε οι περισσότεροι που καταλαμβάνουν τα έδρανα στη Βουλή με τη δική μας ανοχή, είναι σε θέση να βρούν κάποια στενωπό βατή ανάμεσα από τα ερείπια που σώρευσαν πολιτική ανικανότητα και ολέθριες πολιτικές σε τούτη τη χώρα του ήλιου. Αυτό που μέχρι σήμερα κάνουν είναι να ξεσκονίζουν τα χώματα από τα χαλάσματα, ενώ οι ογκόλιθοι φράζουν το εθνικό δρόμο.
Και πως να μετακινήσουν τους ογκόλιθους οι νανοειδείς "προσωπιδοφόροι" της πολιτικής, κουρασμένοι και οι ίδιοι από τα παχυλά τους λόγια, με αποσκεπασμένη τη γύμνια της σκέψης τους, με κούφιες ωραιοπάθειες. Η μετακίνηση των ογκολίθων χρειάζεται βούληση και δύναμη ψυχής. Χρειάζεται σκληρή αφή με την πραγματικότητα, ιδέες και πασίδηλη την πολιτική επάρκεια.
Για όλους αυτούς τους φωνασκούντες στη Βουλή, ακόμη και οι απλές ανάγκες της κοινωνίας δεν γίνονται κίνητρα συλλογής. Αν έλεγα ανάληψης πρωτοβουλίας για την αντιμετώπισή τους, η αξίωση θα ήταν μεγάλη!..
Χρειάζεται πλέον προσοχή. Προσοχή με τους ευνουχισμένους καριερίστες των πολιτικών πανδοχείων, που τα πρόσωπά τους έχουν την επιληψία του ελιτισμού τους και προσπαθούν να μας παγιδέψουν στις γερασμένες ιδεολογίες των φρουρίων με τα εκπλάσματα μιας μετα-πολιτευτικής δήθεν μυθολογίας.
Προσοχή με όσους διεκδικούν, και θα τη διεκδικούν πολύ συχνά πλέον, την ψήφο μας με τη βλακεία να πανδοχεύει στον εγκέφαλό τους.
Προσοχή με τους πολιτικούς για τους οποίους ο άρτος ο επιούσιος έγινε άρτος πλούσιος και μουχλιάζει στις ψωμιέρες τους. Δεν είναι οι ολίγοι δυστυχώς. Και είναι οι περισσότεροι στην νεότευκτη κυβέρνηση της Αριστεράς!
Προσοχή με τις λέξεις που εκστομίζουν οι πολιτικοί μας. Μπορεί να είναι "άγλωσσοι" εν πολλοίς, αλλά το κομματικό κατεστημένο τους δίδαξε πως να βιάζουν βάναυσα τις λέξεις, χωρίς να εκθέτουν εαυτούς που τις βιάζουν.
Για πολλά χρόνια συγκεκριμένοι πολιτικοί, και εσχάτως ο Αλέξης Τσίπρας, μας παίζουν αβανταδόρικα. Πάντα ο λαός είναι χαμένος. Αυτοί που ευθύνονται έχει αποδειχθεί ότι ουδέποτε βαρύνονται στην πολιτική.Η λαική αμνησία μετατρέπεται τελικά σε αμνηστία για τους άρπαγες της ελπίδας τούτης της κοινωνίας, για τους πολιτικούς της φωνασκούσας γελοιότητας...