Μα τι περιμέναμε αλήθεια;
Στη χώρα που στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου οι Έλληνες που είπαν ΟΧΙ για την τιμή των όπλων, προσγειώθηκαν την επομένη στην ωμή πραγματικότητα, όμηροι στις διαθέσεις των τοκογλύφων, έρμαια στις αρρωστημένες εμμονές του Γερμανού σατανά για εκδίκηση, επειδή τόλμησαν να ζητήσουν πίσω τον ήλιο τους, πόση ελπίδα απέμεινε;
Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, το Λεωνίδα με τους τριακόσιους και τον Κολοκοτρώνη, δεν υπάρχει πια. Η δαφνοστεφανωμένη δόξα έπαψε, να βολτάρει στην ελληνική καμένη γη. Κι απ΄ότι φαίνεται, δεν υπάρχουν Έλληνες, που θα σηκώσουν την πατρίδα ψηλά, μακριά από τις ορέξεις των οικονομικών δολοφόνων, ούτε θα υποστείλουν τη σημαία των εχθρών.
Στη χώρα του όψιμου υπερκαταναλωτισμού, της βολής, της ψευτοχλίδας, στη χώρα των smartphones, του ipad, των τρελών πωλήσεων της Siemens και δώστου να’χει, στη χώρα των Πινόκιο ΜΜΕ, που βομβαρδίζουν καθημερινά με τρόμο τους πολίτες, με επιτυχία, αφού στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της μεταπολεμικής ιστορίας μας, οι Έλληνες αντιδρούν στη τρομοκρατία, πολιορκώντας και αδειάζοντας τα super market, πόση ελπίδα απέμεινε;
Στη χώρα όπου οι βίλες με τις πισίνες των κρατικοδίαιτων διαπλεκόμενων ιδιοκτητών , φύτρωσαν σαν μανιτάρια κυρίως μετά το μεγαλοπρεπές έμπα στην ευρωζώνη, πότε κρυμμένες μέσα σε δάση, πότε γλείφοντας το κύμα στην ακτή, στερώντας έτσι το ανέξοδο μπάνιο του λαού, πόση ελπίδα απέμεινε;
Κι αν κάτι αλλάξει στη χώρα των ψεκασμένων, δε θα οφείλεται σε μας. Η παγκόσμια κοινή γνώμη και όχι οι πολιτικοί θα κάνει ίσως τη διαφορά, καταγγέλλοντας ακόμα μια φορά τη γενοκτονία του ελληνικού λαού.
Τέλος οι πολιτικοί μας είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, οι εκπρόσωποί μας στα διεθνή φόρα είμαστε εμείς, οι ίδιοι. Αν μοιράζουμε ευθύνες λοιπόν, ας αρχίσουμε πρώτα από μας. Εμείς ζυγίσαμε τις καταστάσεις εκεί έξω στο τραπέζι του Προκρούστη, εμείς οι ίδιοι μετά από δεύτερη σκέψη συνθηκολογήσαμε φοβούμενοι το χάος, γιατί έτσι πρέπει, έτσι μας θέλουν, καλοπρογραμματισμένους, προβλέψιμους, κουρεμένους με την ψιλή Ευρωχέστες.
Viva la Europa!