Παρατηρώ, όπως όλοι μας, τους υποστηρικτές των δύο επιλογών του δημοψηφίσματος. Θα σταθώ στην πλευρά του ΝΑΙ.
Τα όπλα του ΝΑΙ, ενώ θα μπορούσαν να είναι απείρως περισσότερο και αξιοποιήσιμα, λόγω των εκφραστών του, περιορίζονται δραστικά στο εξής ένα:
ΤΡΟΜΟΣ
Κλειστές τράπεζες, κούρεμα καταθέσεων, εθνικοί κίνδυνοι κ.ο.κ. Για τους εθνικούς κινδύνους νομίζω, καταθέσαμε την αλήθεια χθες, το ίδιο θα κάνουμε και με το υποτιθέμενο κούρεμα αργότερα σήμερα, διότι τουλάχιστον, ότι κι αν ρίξει ο καθένας μας, να έχει υπόψη την αλήθεια.
Να μη σχολιάσω τα απίθανα σποτάκια του ΝΑΙ "γιατί θέλω αξιοπρέπεια". Ποια αξιοπρέπεια; Του γονυπετή; Των 1.500.000-2.000.000 ανέργων; Των σισιτίων;
Αν άκουγα ότι επιλέγουμε ευρώ μέσα από ένα πλάνο πέντε βημάτων όπως δραστικός περιορισμός του κράτους, αναπτυξιακή φορολογική πολιτική κοκ, μπορεί και να ψήφιζα ΝΑΙ... Αλλά τι λέω; Το ΝΑΙ εδώ είναι ξεκάθαρο. ΝΑΙ σε μνημόνιο. Το οποίο επειδή δε θα εφαρμοστεί από τους υπεύθυνους της αποτυχίας θα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέες δέσμες μέτρων.
Η όλη στρατηγική του ΝΑΙ έχει εδραστεί πάνω στο μαύρο. Στο μαύρο των ΑΤΜ, στο μαύρο της εξόδου από το ευρώ κ.ο.κ.
Ίσως αυτό βέβαια να προδίδει και μια ειλικρίνεια αφού τίποτε θετικό δεν προμηνύεται την επόμενη ημέρα ενός μνημονίου.
Είναι δηλαδή μια καμπάνια αρνητικού περιεχομένου σε σχέση με το ΟΧΙ.
Αυτό λοιπόν που θα ήθελα να επισημάνω και να κρατήσουμε ως συμπέρασμα με βάση την εμπειρία και παλαιότερων εκλογικών όμως αναμετρήσεων είναι πως είθισται οι εκφοβισμοί να χάνουν στο τέλος.
Είναι και φυσικό επόμενο. Οι άνθρωποι αναζητούν την ελπίδα, έλκονται από το φως, αρέσκονται στην ομορφιά. Άλλωστε, για αυτό δημιουργήθηκαν...