Οι πολιτικοί της φυγής έχουν τον τρόπο τους...Βρίσκουν πάντα την ευκαιρία να μην ασχοληθούν με τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Και κάποιοι απ' αυτούς, οι πλέον επιτήδειοι, εκμεταλλευόμενοι την όποια "ευνοική συγκυρία" αποπροσανατολίζουν το λαό. Και μολονότι ο λαός είναι αμετάκλητα προσκεκλημένος σε μια ιστορική αποστολή και οφείλει να ενσαρκώνει αξίες, πέφτει στην παγίδα της πολιτικής πονηρίας και με παραδειγματική ακρισία και αβουλία, υπηρετεί την πολιτική σκοπιμότητα.
Και το χειρότερο είναι ότι πιστεύει ότι αντιστέκεται και αντιδρά στην πολιτική αθλιότητα, ξένη και εγχώρια! Κι αυτό, γιατί οι πολιτικοί της φυγής ξέρουν να υποθάλπουν τις αδυναμίες του. Και έτσι αρχίζει η μοιραία κατολίσθηση του λαού. Και οι πολίτες γίνονται συλλέκτες των χειρίστων, πληρώνοντας πάντα τις χείριστες των χειρίστων συνέπειες. Και μάλιστα τοις μετρητοίς!
Με τους εκάστοτε κυβερνητικούς τεχνοκρατικούς εξορκισμούς δεν ήταν δυνατόν να καταπολεμηθεί η χρόνια μιζέρια της ελληνικής κοινωνίας. Αν και περάσαμε τον Ρουβίκωνα της Ευρώπης και αργότερα μπήκαμε με θριαμβολογίες στην ΟΝΕ, χωρίς τα οφέλη αυτής της εισόδου να γίνουν καταληπτά από τον μέσο Ελληνα, αποδείχθηκε ότι αποτελούσαμε για δεκαετίες τους ουραγούς στην αναπτυξιακή πορεία των εταίρων μας στην Ευρωπαική Ενωση. Κι ας περίσσευαν οι κατά καιρούς πομφολυγώδεις και αυτάρεσκες πολιτικές δηλώσεις περί ανάπτυξης της χώρας και άλλα παρόμοια φληναφήματα...
Αλίμονο όμως σ' όποιον περνάει Ρουβίκωνες μ' ένα "στράτευμα" που μόνο να πολεμήσει δεν μπορεί. Με "στρατηγούς" πρόθυμους να εξαγοραστούν από τον εχθρό και έτοιμους για οπισθοχώρηση ή για άτακτη φυγή. Οταν μάλιστα η δημαγωγία, η πολιτική αδολεσχία και ο βερμπαλισμός, για τη δημιουργία πρόσκαιρων εντυπώσεων, εξαρθρώνουν και τους τελευταίους αρμούς, το...στράτευμα το ρίχνει στο πλιάτσικο, ώσπου να παραδοθεί η να εξοντωθεί!..
Και σήμερα, με τους πολίτες να στενάζουν τα τελευταία πέντε χρόνια από τα μνημόνια, ως απότοκο της εγχώριας πολιτικής ανικανότητας και όχι τόσο της αναλγησίας των δανειστών, οι οποίοι προσέκρουσαν την ελλαδική πολιτική αναξιοπιστία και στην έλλειψη πολιτικής βούλησης για πραγματικές μεταρρυθμίσεις, πάλι μπροστά στον Ρουβίκωνα στέκεται η..πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση, με μόνιμο αλληθωρισμό προς τα δεξιά, όλο και πιο δεξιά, με πολλές αντιδράσεις "παραμορφωμένης προοδευτικότητας".
Και θυμίζουν οι σημερινοί κυβερνώντες, έχοντας διαδεχθεί τους απερίγραπτους των προηγουμένων κυβερνήσεων, τη μάνα του Κίτσου, που καθόταν στην άκρη στο ποτάμι και τον παρακάλαγε να στρίψει...κείθε "για να περάσει αντίπερα". Στην αντίπερα όχθη είναι σωρευμένα τα προβλήματα. Το φάσμα του...Τίποτα!
Και ο Αλέξης Τσίπρας με τους υπουργούς του, αφού "εξασφάλισαν" ένα ηρωικό ΟΧΙ του απληροφόρητου και βασανισμένου λαού, έτοιμου να ολισθήσει στη λογική του κακώς εννοούμενου πατριωτισμού, που πυροδοτείται συνήθως με λεκτικές κορώνες και μπόλικη βλαχολεβεντιά, το μετατρέπουν σε ένα μεστό σε περιεχόμενο ΝΑΙ για μια ακόμη δυσβάστακτη μνημονιακή δέσμευση, εξαγγέλλοντας ταυτόχρονα ως αρχιερείς και επί των νεκρών υδάτων.
Και επειδή είναι αδίστακτοι και θρασύτατοι οι πολιτικοί της φυγής, δεν αποκλείεται να παρουσιάσουν το επερχόμενο νέο μνημόνιο, αν δεν υπάρξει κάποιο "ατύχημα" και εξέλθει η χώρα από την Ευρωζώνη, αν και είναι μια εξαιρετικά ισχνή πιθανότητα για λόγους ευεξήγητους, θα το παρουσιάσουν ως κυβερνητική "επιτυχία", ως αποτέλεσμα της λαικής βούλησης και του ΟΧΙ, υποσχόμενοι βέβαια την καθιερωμένη λεκτική πομφόλυγα περί ανάπτυξης και ανάκαμψης, με τη βοήθεια πάντα του "μοναδικού" ελληνικού λαού...
Ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο εμπιστεύτηκε ο "κουρασμένος" λαός, μολονότι δεν είχε διαχειριστεί ούτε συνοικιακό ψιλικατζίδικο, ούτε καν είχε εργαστεί στη ζωή του, έχοντας κάποια ένσημα στο ενεργητικό του, όπως άλλωστε και πολλοί προκάτοχοί του, με αποφλοιωμένη τη συνείδησή του, με το χαμόγελο πάντα να διαγράφεται στο πρόσωπό του, έχει ήδη σωρεύσει σε πέντε μόνο μήνες δεινά για τη χώρα και την ελληνική κοινωνία.
Και όσο απροσμέτρητη μπορεί να είναι η αφέλειά μας ή ευπιστία μας, όσο κι αν δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι για μια ακόμα φορά εξαπατηθήκαμε από τους πολιτικούς της φυγής, όσο και αν δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ότι η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων του τόπου στέκεται μόνο σε λεξιθηρικά επίπεδα, όσο κι αν ο εγωισμός μας ή ακόμα και η ισχνή προσδοκία μας, είναι απαγορευτικές παράμετροι για να στείλουμε στο "ανάθεμα" κι αυτούς τους "αγραβάτωτους" του αριστερού πολιτικού "δηθεναριού" και της υποκριτικής προοδευτικότητας, ας συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστον ότι και σήμερα στην πράξη έχουμε την πολιτική της φυγής!..
Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η πολιτική ανικανότητα, την οποία έχουμε ζήσει επανειλημμένως αλλά πάντα "παγιδευόμαστε" στα πλοκάμια της, είναι το πιο ψυχρό απ' όλα τα ψυχρά τέρατα. Και οι πολιτικοί της ανικανότητας πάντα ψεύδονται με μοναδική ψυχρότητα. Και να ποιο ψέμα λένε: εμείς οι πολιτικοί είμαστε ο λαός και παλαιότερα επικρατούσε η πανπανδρεική ρήση "ο λαός στην εξουσία". Κι αυτό είναι ψέμα. Γιατί στην παραγματικότητα είναι καταστροφείς της κοινωνικής συνοχής και μεταπράτες των ελπίδων των πολιτών.
Αυτούς τους πολιτικούς βιώνουμε για δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και ΤΩΡΑ με τους δήθεν "επαναστάτες" της δεκάρας, που αποδεικνύονται πέραν των επικοινωνιακών τεχνασμάτων τους, πειθήνια όργανα εξουσίας. Μιας απρόσωπης και επεκτατικής πολιτικής θρασύτητας, που εξισώνει τα πάντα προς τα κάτω, με σκοπό την χειραγώγηση της μάζας..
Κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον θα το καταλάβουμε, όσοι δεν το έχουμε καταλάβει. Οι Ελληνες, άλλωστε, από κάποιο έμφυτο μαζοχισμό ηδονιζόμαστε με τη θέα και πολύ περισσότερο με το βίωμα των πιο περίεργων και ακραίων καταστάσεων. Ετσι, μπροστά σε τούτο το "βίτσιο" μας, οι εκφραστές της εξουσίας με το όποιο προσωπείο κάθε φορά, δρούσαν και δρούν ανενόχλητοι, ενώ εμείς βυθιζόμαστε στις παραισθήσεις μας. Θεατές μόνιμοι μιας προιούσας κοινωνικής αποσύνθεσης...