Η εθνική ανεξαρτησία για την οποία γινόταν συχνά πυκνά λόγος δεν ήταν ουσιαστικά ποτέ δεδομένη. Επισφαλής και εύθραυστη και για μεγάλες περιόδους ουσιαστικά ανύπαρκτη.
Κι ας πολέμησαν οι έλληνες πολλές φορές γι' αυτήν από το 1821 και μετά, οι "φίλοι" και σύμμαχοί μας, μας έβλεπαν ως υποτελείς, υποχρεωμένους και στην καλύτερη περίπτωση δευτέρας κατηγορίας.
Από το 1974 και μετά η χώρα ευτύχησε να έχει δυο ηγέτες που πέρα απ' το όποιο δουλικό παρελθόν τους, δε θέλω να το εξετάσω τώρα αυτό, μιλώ για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου μας έκαναν να νιώσουμε κάποιες στιγμές εθνικά υπερήφανους, ο πρώτος μας έβγαλε τρία χρόνια απ' το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κι ο δεύτερος μ' εκείνο το βυθίστε το Χόρα. Κι όλα αυτά μετά από μια χούντα, που δεν είχε χρέος μεν , αλλά ήταν σαφώς αμερικανοστημένη και που οδήγησε στον πόλεμο στην Κύπρο, έναν συμφωνημένα εκ των προτέρων χαμένο πόλεμο, όπου χιλιάδες ζωές χάθηκαν σαν πρόβατα που στάλθηκαν επί σφαγή.
Μετά το 74 λοιπόν και με την καλυτέρευση των οικονομικών μας και την ισχυρή παρουσία των προαναφερθέντων ηγετών μας, νιώσαμε καπως υπερήφανοι και κάπως ανεξάρτητοι, ίσως γιατί για χρόνια μας πιπίλισε το μυαλό ο Ανδρέας Παπανδρέου μ' αυτά τα γοητευτικά συνθήματα, εθνική ανεξαρτησία, λαική κυριαρχία κι ας μην είχαν ακριβώς πραγματωθεί.
Κράτησε καμιά εικοσαριά χρόνια αυτή η όποια τέλος πάντων εθνική ανάταση, και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες... Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί μουδιασμένος το δράμα των Ιμίων, "αποδέχεται" ότι τα τρία παληκάρια μας πέσαν από βέρτιγκο κι ότι το ελικόπτερο που ανασύρθηκε απ' τη θάλασσα διάτρητο από σφαίρες, διαβρώθηκε απ' τη θάλασσα... Ευχαρίστησε ο Σημίτης τους αμερικανούς κι εμείς για να τον ευχαριστήσουμε με τη σειρά μας τον εκλέξαμε πρωθυπουργό λίγους μήνες μετά. Μας έκανε δρόμους που τους πληρώσαμε διακόσιες φορές πάνω απ' την αξία τους και τους πληρώνουμε ακόμα, ολυμπιακούς αγώνες, βούτηξε τις οικονομίες των νοικοκυριών απ' το χρηματιστήριο και μας έβαλε στο ευρώ τεχνηέντως κι ας μην πληρούσαμε τις προυποθέσεις με κατάληξη δέκα χρόνια μετά τα μνημόνια και την μεγάλη ξεφτίλα. Τελικά ήταν μεγάλος ηγέτης....
Ακολούθησε ο αλήστου μνήμης Κωστάκης που έλαμψε δια της απουσίας του, άφησε ελεύθερη τη ρεμούλα να συνεχίζεται παρόλα τα μεγαλόσχημα που υποσχέθηκε στην αρχή για πάταξη των νταβατζήδων κι όταν τέλειωσαν τα λεφτά ήρθε ο μέγας πολιτικός του γένους , ο "λεφτά υπάρχουν" για να μας παραδώσει επίσημα και με υπογραφές στο ΔΝΤ και τους φίλους και συμμάχους μας ευρωπαίους να μας αποτελειώσουν.
Τα όσα ακολούθησαν και γνωστά είναι και πρόσφατα και τα νιώθουμε στο πετσί μας ακόμα. Απ' το Γιωργάκη, στον Παπαδήμο και μετά στον "αντιμνημονιακό" ξεπουλημένο Σαμαρά και τον "μεγάλο ηγέτη" Βενιζέλο, τον "σκύβω καλά τη μέση" Κουβέλη αηδίασα... Και δεν αηδίασα μόνο εγώ αηδίασε και ο ελληνικός λαός και τους έστειλε από κει που ήρθαν στις 25 Ιανουαρίου. Παρόλα αυτά δέν ήθελαν να φύγουν, πέντε μήνες πυροβολούσαν ανελέητα την κυβέρνηση Τσίπρα. Τον Κουβέλη τον εξαφάνισε ο λαός απ' τις εκλογές, ο Βενιζέλος τη μυρίστηκε τη δουλειά και την κοπάνησε έγκαιρα, ο δε Σαμαράς εξαναγκάστηκε σε παραίτηση μετά το μεγαλειώδες όχι του 61.3% του ελληνικού λαού.
Οι έλληνες στην πλειοψηφία τους φώναξαν δυνατά το όχι, το ψήφισαν κι ένιωσαν μετά από πέντε χρόνια ηθικού και οικονομικού ξεπεσμού, την πρώτη ανάσα ελευθερίας, την πρώτη ανάσα ελπίδας. Η κυβέρνηση Τσίπρα που ήρθε να χαλάσει τη δοκιμασμένη συνταγή των τελευταίων πέντε χρόνων, πολεμήθηκε από μέσα κι απ' έξω επί πέντε μήνες και άντεξε. Κι όχι μόνο άντεξε, αλλά κατάφερε να τρίψει στη μούρη τόσο των "φίλων" ευρωπαίων όσο και των γερμανοτσολιάδων συνεργατών τους , αυτό το περήφανο όχι. Οι τροικανουπάλληλοι παρόλες τις πολλαπλές τρομοκρατίες τους επί μια εβδομάδα έφαγαν χώμα.
Ο Τσίπρας δεν είναι υπερήρωας, αλλά κατάφερε να ξεκουνήσει τον ελληνικό λαό, του έδωσε τη δυνατότητα ν' αποφασίσει δημοκρατικά για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και μετά τη μεγαλειώδη νίκη του, νίκη μας έναντι των πάντων, ψύχραιμα και χωρίς ξιπασιές συγκάλεσε εθνικό συμβούλιο, πραγματικά εθνικό αυτή τη φορά. Ήδη δίνει μάχη με τα θηρία με ένα 61.3% του ελληνικού λαού για όπλο και την αναγκαστική εθνική ομοψυχία των αρχηγών των άλλων κομμάτων, που αναγκάζονται ουσιαστικά από το λαό να ομοψυχίσουν, αφού παρόλη τη συστηματική τρομοκρατία που του άσκησαν όλες αυτές τις μέρες αυτός τους αγνόησε επιδεικτικά.
Κι έρχομαι στον τίτλο του άρθρου, ο Τσίπρας-Αγαμέμνων, μετά την ύβρι του (δημοψήφισμα, 61.3%) απέναντι στην Άρτεμη (τρόικα), αποφάσισε να θυσιάσει την Ιφιγένεια-Βαρουφάκη ως κίνηση καλής θέλησης, σαν κίνηση τοποθέτησης δροσερού επιθέματος σ' ένα μάγουλο κοκκινισμένο από μια γερή σφαλιάρα. Μόνο που η δικιά μας Ιφιγένεια δεν ήταν καθόλου η αθώα κόρη του Αγαμέμνωνα, ήταν το άλτερ έγκο του όλους αυτούς τους μήνες τους δύσκολους και ενέπνευσε με τη στάση του τον ελληνικό λαό, του θύμισε αρετές ξεχασμένες από καιρό, γενναιότητα, λεβεντιά, του δίδαξε σε εποχές βαθύτατης κατάθλιψης πως πρέπει να σηκώσει ξανά το κεφάλι, πως τίποτα δεν είναι χαμένο όταν αγωνίζεται κανείς.
Ο Βαρουφάκης, ισχυρός και γενναίος έλαμψε υπερβολικά πολύ, δίπλα σε συνομιλητές τύπου Ντάιζενμπλουμ που το κουτσοπτυχίο του και το μούφα μεταπτυχιακό του τον έκανε να νιώθει ξεφτίλας, μπροστά σε έναν καθηγητή οικονομικών και μάλιστα όχι μόνο σε ένα πανεπιστήμιο. Δε θέλω ούτε μια στιγμή να πιστέψω ότι ο Τσίπρας ένιωσε έστω και και λίγο μειονεκτικά δίπλα στο Βαρουφάκη, αν ήταν πραγματικά κομπλεξικός δεν θα τον άντεχε τόσους μήνες δίπλα του και θα τον θυσίαζε με τις πρώτες αντιδράσεις οι οποίες ήρθαν πολύ νωρίς.
Ακόμα κι αν δεν ξαναπάρει ποτέ υπουργική θέση, υπήρξε σύμβολο αυτούς τους μήνες, ήταν ο πολιορκητικός κριός του Τσίπρα και συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στην μετάλλαξη του προσκυνημένου τα τελευταία χρόνια έλληνα σε έλληνα του 61.3% όχι. Η μάχη του όχι του 2015 έχει περάσει στις λαμπρές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ο Ομπάμα συγκαλεί απόψε συμβούλιο στο Λευκό Οίκο για το ελληνικό χρέος, η Κίνα δονείται απ' τα πρώτα "σεισμικά" κύματα.
Παλιοτρομοκράτες, το μόνο σίγουρο είναι πως δε θέλετε την Ελλάδα ούτε στα μπρικς, ούτε στο άρμα του Πούτιν, και φυσικά ούτε έξω απ' το ΝΑΤΟ. Άντε χαλαρώστε λίγο τα ζωνάρια γιατί δεν αντέχουμε άλλο κι έτσι και πήραμε φόρα, άμα κρατήσετε κάνα δυο βδομάδες ακόμα τις τράπεζες κλειστές μας έχω ικανούς για όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα.