Τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου 1974, λίγες ώρες πριν ο Ελληνισμός εορτάσει την ημέρα της Μεγαλόχαρης Παναγιάς του, ο Τουρκικός στρατός εξαπέλυε σφοδρότατη και πολυμέτωπη επίθεση στην Κύπρο μας, με επέλαση πολύ ισχυρών μονάδων πεζικού και αρμάτων μάχης, καθώς και επιδρομής αεροσκαφών. Έτσι, κατά την εκτέλεση του “Αττίλα 2”, όταν το απόγευμα της 16ης Αυγούστου συμφωνείτο κατάπαυση του πυρός, οι Τούρκοι είχαν επιτύχει όσα προέβλεπαν οι προτάσεις τους στο μεσοδιάστημα από την πρώτη εισβολή στο Νησί στις 20 Ιουλίου 1974. Πιο συγκεκριμένα: Στις 8 Αυγούστου 1974 στη Γενεύη πραγματοποιείτο διάσκεψη με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών της Ελλάδος, της Τουρκίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των εκπροσώπων των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Η ελληνοκυπριακή πλευρά (Γεώργιος Μαύρος – Γλαύκος Κληρίδης) είχε υποστηρίξει την επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960 και την ειλικρινή επανάληψη των διακοινοτικών συνομιλιών.
Ωστόσο, η τουρκοκυπριακή πλευρά, απορρίπτοντας αυτή την πρόταση, αντιπρότεινε πως η Κυπριακή Δημοκρατία θα έπρεπε να γίνει ένα δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος και στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα ήλεγχαν το 34% του Νησιού. Όπως επίσης, πρότειναν μια διζωνική ομοσπονδία που το τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος θα κάλυπτε το ίδιο ποσοστό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μπροστά στην αδιαλλαξία και την αλαζονεία της Τουρκοκυπριακής πλευράς, ο Γλαύκος Κληρίδης κατέθετε νέα πρόταση που προέβλεπε:
Η συνταγματική δομή της Κύπρου να διατηρήσει το δικοινοτικό χαρακτήρα της.
Η συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων να επιτευχθεί με θεσμικά σύμφωνα.
Η ελληνική και τουρκική κοινοτική διοίκηση να ασκούν εξουσίες στις ζώνες που οι
αντίστοιχοι πληθυσμοί έχουν πλειοψηφία.
Αλλά και αυτή η πρόταση απορρίφθηκε και η Τουρκοκυπριακή πλευρά έθετε τελεσιγραφικά την αποδοχή των δικών της προτάσεων. Και παρ΄ ότι οι συζητήσεις συνεχίζονταν σε διπλωματικό επίπεδο, η Τουρκία υλοποιούσε στις 14 Αυγούστου τον “Αττίλα 2” και έφθανε στην κατοχή του 37% της Κύπρου μας.
Μια υλοποίηση που πραγματοποιήθηκε από την ιστορικά προδοτική πλέον ρήση του επανακάμψαντα στην Ελλάδα την 24η Ιουλίου 1974 “Εθνάρχη” Κωνσταντίνου Καραμανλή, “η Κύπρος κείται μακράν”. Και επιμένω, “μια προδοτική στάση” του Πρωθυπουργού της Ελλάδος, παρ΄ ότι προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια να μας πείσουν οι “δημοκρατικές δυνάμεις” πως ενήργησε έτσι ο Καραμανλής γιατί υπήρχε έντονος κίνδυνος τουρκικού αντιπερισπασμού στην ελληνική επικράτεια και ταυτόχρονα δεν υπήρχε αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων της Πατρίδος μας. Βεβαίως όλα αυτά – το ρόλο δηλαδή που έπαιξε η τότε ελληνική κυβέρνηση καθώς ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ - θα ξεδιαλύνονταν και θα αποσαφηνίζονταν εάν και εφ΄ όσον άνοιγε ο ερμητικά κλειστός “φάκελος της Κύπρου”. Γι΄ αυτό προσπαθούν όλες οι πλευρές του λεγόμενου “συνταγματικού τόξου” της χώρας να τον κρατούν κλειστό προκειμένου να μη φανεί η ΠΡΟΔΟΣΙΑ σύμπαντος του τότε πολιτικού κόσμου της Πατρίδος μας, που προκειμένου να επανακάμψει η “Δημοκρατία” στην Ελλάδα, μετέτρεψαν τη μαρτυρική Κύπρο σε στάχτες και αποκαΐδια.
Αυτή η ΠΡΟΔΟΣΙΑ συνεχίσθηκε 30 χρόνια μετά, όταν ζητήθηκε από τους Κύπριους πολίτες να ψηφίσουν υπέρ του Σχεδίου του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν. Ένα Σχέδιο που έλαβε το όνομα του εμπνευστή του και το οποίο υποκινήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν κατάφορα κατά των συμφερόντων του Ελληνοκυπριακού πληθυσμού. Ένθερμοι υποστηρικτές του οι συνήθεις ύποπτοι σε όλες τις προδοσίες του Έθνους!! Ο πολιτικός κόσμος της εποχής εκείνης, που για την ιστορία να θυμίσουμε πως ήταν: Ο σημερινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η οικογένεια Μητσοτάκη και λιγότερο ένθερμη – τουλάχιστον έτσι θέλησαν να φαίνεται – η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή.
Όμως, την εποχή εκείνη στην Κύπρο μας υπήρχε η μεγάλη μορφή του Τάσσου Παπαδόπουλου. Αυτός ο μεγάλος ηγέτης αντιστάθηκε στις αφόρητες εξωτερικές πιέσεις που δέχτηκε από αυτές τις χώρες για την αποδοχή αυτού του Σχεδίου, αλλά και από το εσωτερικό της Κύπρου, όπως και από την Ελλάδα. Κανείς δεν θα ξεχάσει τη λυσσαλέα προσπάθεια κατατρομοκράτησης του Ελληνοκυπριακού λαού, πως δηλαδή το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που είχε προκηρύξει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 24 Απριλίου 2004, θα απομόνωνε διεθνώς την Κύπρο. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν συντριπτικά υπέρ του ΟΧΙ (76%) και αποδείχτηκε πως οι Ελληνοκύπριοι έλαβαν σοβαρά υπ΄ όψη τους το περιεχόμενο του Πατριωτικού διαγγέλματος του Προέδρου Παπαδόπουλου και ταυτόχρονα καταδίκασαν τα εφιαλτικά σχέδια του Νίκου Αναστασιάδη και των Εφιαλτών των Αθηνών. Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε, τη δήλωση του Σημίτη: «Είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι το σχέδιο αυτό αποτελεί την αφετηρία της εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης... Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού». Παρά ταύτα, μετά από λίγες ημέρες (1η Μαΐου 2004) επί προεδρίας Τ. Παπαδόπουλου η Κύπρος γινόταν πλήρες μέλος της ΕΕ.
Σήμερα, 11 χρόνια μετά, οι Εφιάλτες έχουν νεκραναστηθεί και προωθούν την επιβολή του ακόμη πιο προδοτικού “Σχεδίου Ανάν 2”. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας υφαρπάζοντας με προεκλογικά ψεύδη την ψήφο των Ελληνοκυπρίων (μειονέκτημα του Έθνους μας η κοντή και ισχνή μνήμη) και συνεπικουρούμενος από τον πρώην έταιρο Εφιάλτη, Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Αντώνη Σαμαρά, αλλά και από τον νυν Αλέξη Τσίπρα, συμφωνούν επί της ουσίας στην ύπαρξη των δυο κοινοτήτων, των δυο συνιστώντων κρατών, της διχοτόμησης δηλαδή της Κύπρου και της καταργήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο ελληνισμός για άλλη μια φορά κινδυνεύει. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ! Στο πλαίσιο της ψηφίσεως του Μνημονίου Νο 3, θα πραγματοποιηθεί εν ευθέτω χρόνω και χωρίς την έγκριση του ελληνοκυπριακού λαού, η επιβολή του “Σχεδίου Ανάν 2”.