Σε ένα πουκάμισο του Γιάννη Βαρουφάκη συμπυκνώνεται όλη η κυβέρνηση. Λαχούρι το ένα, παρδαλό, αντικρουόμενο και κοινώς αψούρι το άλλο.
Προσέξτε,
ένας πρωθυπουργός που αισθάνεται υπερήφανος ενώ τα έκανε θάλασσα και καταγράφεται πια στην ιστορία ως ο εισαγωγέας ενός μνημονίου που εκείνα των Παπανδρέου - Σαμαρά φαντάζουν ως παραδεισένια. Επίσης έχουμε έναν επικεφαλής κυβέρνησης ο οποίος κάθε λίγο βγαίνει στον αέρα. Πότε με συνεντεύξεις, πότε με διαγγέλματα, πότε στα ραδιόφωνα.
ένας τ. υπουργός οικονομικών όπου ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι πρεσβεύει και τι πιστεύει μέσα από τις αντιθέσεις των δηλώσεών του.
ένας νυν υπουργός οικονομικών με ύφος κλαμένου φουκαρά που προσπαθεί να μιλήσει σωστά ελληνικά.
μια ονειροπαρμένη κυρία η οποία έχει γεμίσει την Ελλάδα με παρανόμως εισελθόντες μετανάστες, περιγράφουσα λύσεις στη σφαίρα της θεωρίας.
έναν υπουργό εθνικής άμυνας ο οποίος πότε φωνάζει τους αμερικανούς να βγάλουμε παρέα το πετρέλαιο, πότε ανακοινώνει βάση στην Κάρπαθο, πότε ανακηρύσσει το Ιράν (που μας στέλνει καύσιμα) ως εχθρό, πότε λέει "ότι λέμε, ισχύει για πάντα" και μετά γίνεται ρεζίλι.
έναν υπουργό παιδείας που ασχολείται με τις ουρές στα ΑΤΜ και τη διανομή ύδατος
έναν υπουργό εργασίας που θεωρεί αυτά τα μέτρα ότι είναι για καλό, ενώ τα ακριβώς ίδια (και πλέον και καλύτερα) των προηγούμενων ήταν για κακό.
κάτι πλατφορμιστές οι οποίοι ψηφίζουν αλλά δε στηρίζουν, στηρίζουν αλλά δεν ψηφίζουν, κάτι τέτοιο.
Δυστυχώς, όπως με κλανιές δε βάφονται αυγά, ομοίως με λαχούρια, σακίδια, κουστούμια δίχως γραβάτες και ψευτομαγκιές, δεν αλλάζει μια χώρα.
Μια χώρα αλλάζει όταν την κυβερνούν άνθρωποι της εργασίας. Άνθρωποι που έχουν δουλέψει, έχουν τρέξει, έχουν τσακαλωθεί, έχουν δοκιμάσει, έχουν εφαρμόσει, έχουν προκόψει.
Ελάχιστοι τέτοιοι υπάρχουν στο σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό αλλά και στο σύνολο του πολιτικού κόσμου...