Κάθε εκλογικό αποτέλεσμα μας κάνει "νοσταλγούς" του παρελθόντος. Και μάλιστα ενός πολιτικού παρελθόντος που πάντα ή σχεδόν πάντα χαρακτηριζόταν από την έλλειψη αποδοτικότητας, σοβαρό πράγματι σύμπτωμα της νόσου της σύγχρονης δημοκρατίας.
Κι αυτή η...νοσταλγία δεν σημαίνει εξιδανίκευση του "παλαιού καλού καιρού...". Γιατί η πολιτική δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί σταθεροποιημένη και συνεπώς βιώσιμη, όταν είναι αποδοτική. Και μια τέτοια πολιτική δημοκρατία δεν είχε την τύχη να έχει η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.
Το μεγάλο δράμα της πολιτικής γελοιότητας και της πολιτικής βλακείας σήμερα, το οποίο εξάγουμε με "υπερηφάνεια" στην Ευρώπη και τους τελευταίους μήνες διεθνώς, μας κάνει "νοσταλγούς" παρελθόντων χρόνων της πολιτικής, έστω κι αν χρειάζεται να επιστρατεύσουμε το ζωτικό στοιχείο της φαντασίας. Ο καιρός των "παλινορθώσεων", άλλωστε, πέρασε ανεπιστρεπτί. Κι αυτό, διότι τρείς παράγοντες, ο οικονομικός, ο κοινωνικός και η σύνθεση του πολιτικού προσωπικού, μετέβαλαν τα θεμέλια της πολιτικής δημοκρατίας.
Κι έτσι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Αντιμέτωποι με την έλλειψη όχι απλώς της "αστοιχείωτης" στοιχειώδους σοβαρότητας, της επιμερισμένης πολιτικής επάρκειας και του πολιτικού ήθους,αλλά με την "προσωποποιημένη γελοιότητα" να καταλαμβάνει υπουργικούς θώκους και να διαχέεται σ' όλα τα επίπεδα του πολιτικού συστήματος και εκ των πραγμάτων στην ευρύτερη στελέχωση του δημόσιου τομέα...
Πρόκειται για πολιτική γελοιότητα που εξάγουμε και εισπράττουμε τα γέλια της διεθνούς κοινότητας, σε συνδυασμό πάντα με την αναξιοπιστία με την οποία βαρύφορτοι οι πολιτικοί εκπροσωπούν τη χώρα τούτη του ήλιου, στις ευρωπαικές και διεθνείς συναθροίσεις. Πρόκειται για πολιτική γελοιότητα που συνθέτει τη σημερινή "τραγωδία" του Ελληνισμού.
Κι αυτή ακριβώς η πολιτική γελοιότητα συνιστά καίριο πλήγμα στη λαική ιστορική συνείδηση, η οποία αποκρυπτογραφήθηκε στο έργο των μεγάλων της τέκνων. Και η "ιστορικοποίηση" της συνείδησης δεν είναι κάτι το αυτονόητο. προήλθε από τον κάματο και από τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατόρθωσαν να θραύσουν τα ισχυρά τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου.
Οδεύουμε προς τις εκλογές εν μέσω ευτράπελων καταστάσεων στο πολιτικό σκηνικό, που σ' άλλες χώρες θα προκαλούσαν τον προβληματισμό, ίσως και τον πανικό. Εμείς το "διασκεδάζουμε", καθώς το τηλεοπτικό κατεστημένο της ενημέρωσης, προβάλλει την κάθε πολιτική βλακεία και γελοιότητα, ως εμπορεύσιμο προιόν είδησης...
Ζούμε ως κοινωνία το αδιανόητο. Ζούμε τον παραλογισμό. Ζούμε τη δύναμη του επερχομένου κακού με τις όποιες ολέθριες για τη χώρα συνέπειες, με διάθεση "πλάκας" ή υπό την επήρεια της καλοκαιρινής ραστώνης. Και το χειρότερο: Λείπει από την κοινωνία εκείνη η ασίγαστη εσωτερική ορμή που θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στο "κακό". Αυτή η ορμή που, τη δεδομένη στιγμή, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την πολιτική γελοιότητα.
Οι πολιτικοί σ' ένα κράτος είναι, όπως λένε, ο καθρέπτης και μέσα του αντικατοπτρίζονται το μορφωτικό και εθνικό πεπρωμένο, η αξιολογική δυνατότητα και η πολιτική συνείδηση του λαού. Ετσι είναι...Αρνούμαι, ωστόσο, να συμβιβαστώ με την ιδέα του εθνικού αποθηλασμού, όσο κι αν υπάρχουν απογοητευτικότατα δείγματα και εύγλωττα παραδείγματα.
Αρνούμαι να βλέπω την ελληνική κοινωνία να μετατρέπεται σε Σίσυφο της πολιτικής γελοιότητας και βλακείας, ενός σάπιου "πολιτικού προιόντος", ενός "όγκου" ανερμάτιστων, ημιμαθών και ανεπαρκών πολιτικών, ικανών εντούτοις για επικύψεις παντός τύπου στα συμφέροντα, ξένα και εγχώρια.