Από το πρωτόκολλο του Λονδίνου το Φεβρουάριο του 1830 μέχρι σήμερα πέρασαν 175 χρόνια. Σε όλη αυτή την περίοδο η Ελλάδα βρέθηκε αρκετές φορές υποτελής πότε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενώ σήμερα οδηγηθήκαμε σε τέτοιο σημείο εκφασισμού ώστε να παρερμηνεύεται σκοπίμως η βούληση του λαού ή να μην έχει καμία απολύτως σημασία να προσέλθει στις κάλπες.
Θα μπορούσαμε άραγε να είχαμε αποφύγει αυτή την πορεία και κατάληξη;
Νομίζω πως ναι εάν δεν είχαμε υποπέσει σε ένα τρομακτικό σφάλμα από καταβολής του νεοελληνικού κράτους.
Ποιο ήταν άραγε το κυρίαρχο εκείνο στοιχείο το οποίο κράτησε το Γένος μας όρθιο με τις όποιες έστω δυσκολίες ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς υπό το βάρβαρο οθωμανικό ζυγό; Η Παιδεία. Η όποια έστω ημιτελής και κρυφή παιδεία που κράτησε ζωντανή στους υπόδουλους ελληνες την ταυτότητά τους.
Ωστόσο μόλις υψώθηκε η ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, δε φροντίσαμε να διασφαλίσουμε τις απαραίτητες εκείνες συνθήκες ώστε ο λαός μας να μην ξαναζήσει ποτέ πλέον δουλεία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και η μόνη ασφαλιστική δικλείδα για αυτό ήταν η Παιδεία. Προσέξτε άλλο η συλλογή διπλωμάτων και διαφορετικό η ουσιαστική μόρφωση με την Παιδεία.
Το πρώτο που όφειλε να σχεδιάσει η Ελληνική Πολιτεία έπρεπε να είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα με επίκεντρο την ελληνική παιδεία, ιστορία και μόρφωση. Ένα σύστημα που θα έβγαζε σκεπτόμενους και ολοκληρωμένους πολίτες.
Συνέβη αυτό; Όχι. Απεναντίας μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν υποχρεωτική μόνο η φοίτηση στο Δημοτικό και λίγο αργότερα το Γυμνάσιο.
Η Παιδεία υπήρξε πάντοτε στο περιθώριο και περιοριζόταν στα συνθήματα όπως το περιβόητο 5%. Ίσως δεν ήθελαν ποτέ κι οι κυβερνώντες ένα συνετό λαό.
Απεναντίας σχηματίστηκε ένα επικερδές μόρφωμα, μια κερδοσκοπική επιχείρηση παραγωγής τούβλων, παπαγάλων και πτυχιούχων αλλά όχι ανθρώπων καλλιεργημένων με παιδεία και επίπεδο.
Σε κάθε περίπτωση όμως η σημερινή μας κατάληξη είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής έλλειψης Παιδείας και απουσίας καλλιέργειας επιπέδου στα χρόνια της εκπαίδευσης. Από τους δάσκαλους μπαμπούλες με τις βέργες στους συνδικαλιστές του φραπέ και του τσιγάρου. Από τους φοβισμένους μαθητές, στους ασεβείς. Το ζευγάρι καλών δασκάλων με αγάπη στα παιδιά και μαθητές που ήθελαν να μάθουν πάνω και πέρα από όλα σκέπτονται, αποτέλεσε τη διαχρονική εξαίρεση του κανόνα.
Ένας λαός με Παιδεία που πατά γερά στα πόδια του δεν έχει ως όνειρο ζωής να μπει στο δημόσιο έστω και ως φύλακας φυλώντας λερωμένες ποδιές αλλά βάζει στόχους και τους πετυχαίνει, δε λαμβάνει επιδοτήσεις με διάφορα τεχνάσματα τρώγοντας τα έτοιμα αλλά δημιουργεί γιατί διαφορετικά αισθάνεται κενός και κυρίως ακόμη και αν ποτέ περιέλθει σε δύσκολη θέση, δεν εμπιστεύεται άεργους, δεν επιβραβεύει όσους τον έφεραν σε άσχημη θέση εξαιτίας της επιπολαιότητάς τους, δε θα φοβηθεί να λάβει τις δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις που θα διασφαλίσουν την ελευθερία και ανεξαρτησία του απέναντι σε ένα μέλλον υποταγής.
Σε κάθε περίπτωση το νεοελληνικό κράτος δεν οικοδομήθηκε πάνω σε γερές και στέρεες βάσεις. Ο ακρογωνιαίος λίθος ουδέποτε τοποθετήθηκε. Για αυτό και στις κρίσιμες στιγμές, όταν η ιστορία προσέφερε ευκαιρίες, αυτές όχι μόνο περνούσαν ανεκμετάλλευτες αλλά βιώσαμε μεγάλες εθνικές τραγωδίες κάνοντας πάντοτε τις χειρότερες δυνατές επιλογές. Το βιώνουμε και σήμερα.