Βάσια Ζαριφοπούλου • Νίκος Γεωργαντζάς
Μετά την αμαχητί παράδοση του Αλέξη Τσίπρα στην Τρόικα, τα γεγονότα επιταχύνονται, αναδεικνύοντας γυμνή την ευρωπαϊκή δήθεν ‘πολιτική’, αναφέρει σε άρθρο του ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Pierrick Tillet. Η ανάλυση και σύρραψη όλων των δεδομένων αποκαλύπτουν ένα τρομακτικό θέαμα: τα υλικά που συγκροτούν ένα, ευρωπαϊκού μεγέθους και διαστάσεων, εμφύλιο πόλεμο, που μεθοδεύεται σταδιακά.
Πολλοί μελετητές έχουν σημειώσει, εκ των οποίων και ο βρετανός Ambrose Evans-Pritchard, The Telegraph, ότι κατά τη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού παρατηρείται η ανάδυση μιας «συμμαχίας των απελευθερωτικών εθνικών ευρωπαϊκών μετώπων», ως εκδίκηση της ελληνικής ήττας. Όπως επίσης ανέφερε ο Stefano Fassina, πρώην υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Renzi : «Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή. Η επιλογή είναι δραματική. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Έλληνες αξίζουν της αναμφισβήτητης ιστορικής παραδοχής του ότι έσκισαν το πέπλο της φιλο-ευρωπαϊκής ρητορικής».
Ο Pierre Khalfa, συμπρόεδρος της Fondation Copernic, σημειώνει ότι πρέπει να πάρουμε μαθήματα από το ελληνικό ‘επεισόδιο’. Κατά την άποψή του, είναι σαφές ότι: «δεν θα υπάρξει καμία εναλλακτική λύση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, χωρίς την ανάδυση μιας πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη... Η λήψη μονομερών μέτρων, ακόμη και αν είναι αντίθετα προς τις Συνθήκες και τις ευρωπαϊκές οδηγίες, είναι η μόνη προϋπόθεση για την εφαρμογή ενός προγράμματος ρήξης». Όσο για την έξοδο από το ευρώ, «το να την αρνηθούμε εντελώς, όπως φαίνεται από το παράδειγμα της Ελλάδας, μας οδηγεί να παραλύσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας».
Ο Γιώργος Καραχάλης επισημαίνει πως το κεντρικό θέμα της οποιασδήποτε στρατηγικής, είτε πρόκειται για στρατιωτική ή άλλη, καταλήγει σε ένα σημείο: να διατηρήσει την ελευθερία του ελιγμού και επομένως την αυτονομία λήψης συλλογικών αποφάσεων. Δυστυχώς είναι πλέον σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει εφαρμόσει αυτή την αρχή και παρέμεινε χωρίς αντίδραση στον χρηματοπιστωτικό στραγγαλισμό, στον οποίο είχε υποβληθεί.
Από τον φόβο να συρθεί σε μια λογική, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ, αρνήθηκε να λάβει ακόμη και το ελάχιστο μονομερές μέτρο. Όπως, π.χ., οι έλεγχοι κεφαλαίων, ένα μορατόριουμ για το σύνολο ή μέρος της αποπληρωμής του χρέου , η εισαγωγή ενός συμπληρωματικού νομίσματος ή ‘ΙΟU’, που θα της επέτρεπε να χαλαρώσει τον κλοιό.
Η λήψη μονομερών μέτρων μπορεί να είναι αντίθετη προς τις Συνθήκες και τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Είναι όμως η προϋπόθεση για την εφαρμογή ενός προγράμματος ρήξης.
Η αχίλλειος πτέρνα του καθεστώτος: το χρέος
Αυτό που προκύπτει από όλες αυτές τις αντιδράσεις, για το πραξικόπημα των ευρωπαϊκών αρχών και των πιστωτών ενάντια στην Ελλάδα, είναι ότι μια απλή έξοδος από την ΕΕ και το ενιαίο νόμισμα δεν θα είναι αρκετή για να εγγυηθεί την ανεξαρτησία της κάθε χώρας μέλους που διαφωνεί. Ούτε καν μια ευνοϊκή λαϊκή ψήφος σε ένα επαναστατικό κίνημα θα φέρει αποτέλεσμα.
Η ελληνική περίπτωση είναι αρκούντως διαφωτιστική σχετικά με το θέμα: εφ’ όσον παραμένει όρθια, η ΕΕ δεν θα επιτρέψει ποτέ την παραμικρή απόκλιση από το δόγμα της και θα προσπαθήσει με κάθε μέσον, απολύτως με κάθε μέσον, ακόμη και το χειρότερο, να καταπνίξει εν τη γενέσει της κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά., που θα επικαλείται την ελευθερία. Και αυτό για ένα απλό λόγο: κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά θα ισοδυναμούσε με το τέλος του απολυταρχικού καθεστώτος εξουσίας, που παρά-φύσιν διαιρεί τους ανθρώπους σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους.
Ως εκ τούτου, σήμερα επιτελείται η ολοκληρωτική καταστροφή των θεμελίων της ΕΕ και του ενιαίου της χρεογράφου, ενός δήθεν ‘νομίσματος’, που πρέπει να λαμβάνονται επιτακτικά υπ’ όψιν. Η υλοποίηση ενός τέτοιου έργου μπορεί να φαίνεται αδιανόητη.
Ωστόσο, οι σχεδόν αυθόρμητες αντιδράσεις, που μετά τη συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα έχουν πολλαπλασιαστεί στην Ευρώπη, δείχνουν ότι η οργή βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Μια ξεκάθαρα κοινή επιθυμία παίρνει μορφή υπέρ μιας τέτοιας δυνατότητας, που ευνοείται από την παράφρονα και αυτοκτονική συμπεριφορά ενός ευρωπαϊκού όπλου, που ήδη πνέει τα λοίσθια από έλλειψη φαντασίας.
Η πρόκληση αυτών των αντιδράσεων κατέστη δυνατή από το χτύπημα, που επέφερε στην αχίλλειο πτέρνα του απολυταρχικού καθεστώτος εξουσίας το υπερβολικό χρέος. Μέσω περιορισμών ή, σωστότερα, μέσω βλακωδών εντολών, το σφάλμα αυτό δυναμίτισε τις ομόφωνες σε όλους τους λαούς αποφάσεις και αντιδράσεις.
Είτε θέλετε να το δείτε με διαύγεια ή με εθελοτυφλοτισμό, ώστε να μακιγιάρετε την ωμή πραγματικότητα, δεν θα υπάρξει πλέον ειρήνη στους ηλικιωμένους λαούς της Ευρώπης. Διότι τώρα εξακολουθούν να απειλούνται από αυτό το τερατούργημα, που έχει καταντήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σκισμένη κείτεται η Συνθήκη της Λισαβόνας, περιφρονημένη από κάθε ηθική, ενώ ασφυκτιά το ενιαίο της δήθεν νόμισμα, από περιφερόμενους γραβατωμένους νεκροθάφτες. Η απόρριψη αναδεικνύεται ως ένα αναπόφευκτο πολιτειακό χρέος.
Θα ήταν όμως μάταιο να αρνηθούμε τους σημαντικούς κινδύνους μιας τέτοιας αποστολής, καθώς έχει όλα τα συστατικά της «συνταγής για ένα ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο». Κάπως έτσι την βλέπει ο chef Ambrose Evans-Pritchard.
Εικόνα: απόσπασμα από το έργο του Νίκου Εγγονόπουλου, «Εμφύλιος Πόλεμος», 1948, λάδι σε καμβά, 52.5x41.5cm, Ιδιωτική Συλλογή, Αθήνα.