Παραπλανηθήκαμε τόσες φορές, συνταξιδεύοντας άλλοι με τις αθωότητες των ιδεών μας και τις ανομολόγητες επιθυμίες των αναγκών μας κι άλλοι με τις προσδοκίες που μας καλλιέργησαν τα σημερινά φυλλορροημένα κόμματα.
Παραπλανηθήκαμε στη γοητεία ενός ταξιδιού χωρίς προορισμό!..
Και τελικά, χωρίς να το γνωρίζουμε ότι πορευόμαστε προς το "Πουθενά", βρεθήκαμε με τη δρασκελιά μας να βουλιάζει μέσα στο δυσώδη βάλτο της πολιτικής απάτης και της πολιτικής ανικανότητας. Και αλίμονο, όσο κι αν αναζητούμε μια στέγνα για να σταθούμε σ' αυτή, με την επόμενη δρασκελιά μας πάλι σε βάλτο βρισκόμαστε!..
Γιατί ξεκινώντας το ταξίδι μας, αγνοήσαμε ότι για να ταξιδέψει κανείς μακριά, χρειάζεται ενίοτε αγρύπνια και κάματο και όραση πληθωρική και γνώση και πείρα. Ξεκινήσαμε το ταξίδι με όνειρα απατηλά, όπως μας τα επέβαλαν όσοι με "μαεστρία" είχαν προηγουμένως "κλέψει" τα ιδανικά μας και τις αξίες μας. Και βρεθήκαμε καταμεσής του "Πουθενά" να βαλτώνουμε. Και να βλέπουμε βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο βάλτο, τον ήλιο να προβάλλει δραπέτης από τα σύννεφα...
Και φτάσαμε στο κομβικό σημείο να αγωνιζόμαστε για το αυτονόητο. Να προσκρούομε στην πολιτική ανανδρεία, που διακοσμείται με επιθετικούς προσδιορισμούς και επιχρυσωμένα λόγια. Προσκρούομε στη βάναυση πολιτική πρακτική και κακή πίστη, που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία και αποτελεί μια νέα επιτυχία του ολοκληρωτικού πνεύματος, που δεν χρειάστηκε παρά να αλλάξει ετικέττα για να κατακτήσει, χωρίς καμία δαπάνη δυνάμεων, μεγάλες κοινωνικές ομάδες.
Και άρχισε να δημιουργείται το πυκνό σύννεφο του κοινωνικού φόβου, που ρυθμίζει σήμερα εν πολλοίς τη στάση των πολιτών. Και η μεγάλη τραγωδία του Ελληνα σήμερα είναι ότι θέλει να αποκτήσει την ελευθερία του, μετά από την επιβολή των μνημονίων και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, αλλά είναι υποχρεωμένος να εμφανίζει ή να αποδέχεται τη δουλεία του ως ιδανικό ελευθερίας! Κατάβαθά του πάσχει από τον ζυγό και τη μιζέρια που ο φόβος του επιβάλλει, ενώ εξωτερικά προσποιείται τον θεματοφύλακα ιδανικών και ιδεών, που ούτε πιστεύει, ούτε και υπολήπτεται!..
Σ' αυτό το κλίμα, ο άλλοτε μαρξιστής και άπειρος πολιτικά, αλλά και ανεπάγγελτος Αλέξης Τσίπρας, εμφανίζεται σήμερα ως "μεταρρυθμιστής", εξαντλώντας κάθε περιεχόμενο πολιτικού καμποτινισμού, αλωπεκισμού, ινσουιτισμού και καιροσκοπισμού. Και μετά από μια εξοργιστική επαλληλία πολιτικών συμπεριφορών, με απίστευτη ποσότητα σολομωνικής και αλχημικών μίξεων τους τελευταίους επτά μήνες, με μια αλληλοδιαδοχή ταυτόχρονα αυταπόδεικτων πολιτικών σφαλμάτων και ευκαιριακών πολιτικών αποφάσεων, οδηγεί τη χώρα σε πρόωρες εκλογές...
Η προσφυγή στις κάλπες συνδέεται αναμφίβολα με το εσωκομματικό τοπίο του ήδη κατακερματισμένου ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας έτσι ο ήδη παραιτηθείς πρωθυπουργός να ενισχύσει τη θέση του και να κεφαλοποιήσει τη "δημοφιλία" του. Κι όλα αυτά, την ημέρα που εκταμιεύτηκε το πρώτο τμήμα της πρώτης δόσης του νέου προγράμματος-μνημονίου και πριν ο φτωχοποιημένος και μονίμως εξαπατηθείς λαός νιώσει τις επιπτώσεις των νέων μέτρων. Πριν αρχίσουν οι "βεβαιότητες" που καλλιέργησε η απερχόμενη κυβέρνηση "...πρώτη φορά Αριστερά", να συνθλίβονται από τον καταιγισμό των οδυνηρών εξελίξεων...
Είναι βέβαιο ότι υπάρχει ένας ρυθμός στα ιστορικά πράγματα. Υπάρχει ένα παλιρροιακό ρεύμα, που κάποτε ως πλημμυρίδα εντείνει την ιστορική συγκυρία κι άλλοτε ως αμπώτιδα κάνει την ιστορική πράξη, για να αποσυρθεί και το τοπίο να ερημωθεί. Τα "πολιτικά μυαλά" στην Ελλάδα ουδέποτε φιλοδόξησαν να ανακαλύψουν τους νόμους αυτής της ιστορικής παλίρροιας. Αρκέστηκαν στο πρόσκαιρο, στο επιτακτικό κομματικό συμφέρον, στις προσωπικές τους διαδρομές,για να καταλήξουν στην ερήμωση της κοινωνίας, στον εθνικό μας εξευτελισμό!..
Αν η πείρα ήταν εμπειρία και ικανότητα, ως αποτέλεσμα γνώσης και μάθησης, μελέτης και αναπροσαρμογής, τότε ο δυστυχής ελληνικός λαός, θα ήταν και ο ικανότερος. Και έχει τούτος ο λαός τις περισσότερες δυστυχισμένες και ευτυχισμένες περιόδους ζωής. Κάποτε ωστόσο του έμεινε η πείρα, χωρίς να γίνει εμπειρία. Αρνήθηκε να μάθει πολιτική και ζωή, παρά την τόση πείρα.
Κατάντησε να έχει πολιτικούς με...ακατοίκητο εγκέφαλο. Το μόνο που κατάφερε όμως είναι να μακραιωνίζει τη δυστυχία του και την ανελευθερία του, παγιδευμένος σχεδόν μόνιμα στην πολιτική βλακεία και σαπρία, εξ' ου ακόμη και των νηπίων η αναυδία!..