Καθόμασταν προχθές και συζητούσαμε με μια φίλη τις πιθανές προοπτικές αυτής της χώρας. Καταλήξαμε ότι η πατρίδα μας δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από οποιοδήποτε άλλο μέρος της γης. Έχει ήλιο, αέρα, θάλασσα, είναι εύφορη. Βγάζει τα πάντα.
Ωστόσο έχει ένα μειονέκτημα. Διαθέτει άγονο λαό. Λαό που σε μεγάλο μέρος του επιθυμεί να ζει καλά δίχως να κοπιάζει για αυτό.
Ο λαός μας όμως δεν ήταν ανέκαθεν έτσι. Ήταν παραγωγικός και φιλότιμος για αυτό και κατάφερνε να μεγαλώνει την πατρίδα του, να έχει αργότερα μαζεμένα οικονομικά και να ζει με αληθινή αξιοπρέπεια.
Όμως εκφυλίστηκε. Σταμάτησε να καρποφορεί. Ο πολιτικός που έχανε την περιουσία του στην πολιτική και πέθαινε στην ψάθα, τώρα βγάζει από αυτή περιουσίες.
Ο εφοριακός βόλευε έναντι δώρου τις καταστάσεις αδιαφορώντας αν ζημιώνει το κράτος και τον πολίτη που πλήρωνε το μισθό του.
Ο γιατρός άρχισε να παίρνει δωράκια για να κάνει τη δουλειά του. Δεν ενδιαφερόταν αν στερούσε κάτι από τον πάσχοντα.
Ο αγρότης έμαθε να πληρώνεται για να καταστρέφει την παραγωγή. Πετούσε τα ροδάκινα και δεν έκλαιγε την ώρα που το έκανε.
Ο νέος έμαθε να αναζητά το διορισμό σε ένα γραφείο. Γραφείο να ναι και δεν πειράζει. Η πολιτεία πάλι δεν τον κινητροδότησε να δημιουργήσει, αντίθετα μάλιστα αν μπορούσε τον έβαζε η ίδια σε ένα γραφείο μαζί με πολλούς άλλους, κι ας μην ήταν χρήσιμος (ως εργαζόμενος διότι ως πελατεία ήταν) στέλνοντας τον τελικό λογαριασμό στους πολίτες που άρχισαν σιγά σιγά τρόπους να αναζητούν να μην πληρώνουν το λογαριασμό όταν άρχισε να διογκώνεται υπερβολικά.
Όπως είναι φυσικό επόμενο, οι πολιτικοί αυτού του λαού δεν μπορούσαν να διαφέρουν. Από αυτή την κοινωνία γεννήθηκαν. Την κοινωνία του σήμερα, του βολέματος, του δε βαριέσαι. Σε αυτό το κοινό απευθύνονται, αυτό το προϊόν του προσφέρουν. Αν η κοινωνία μας ήταν διαφορετική
Ο λαός χαμήλωσε πλέον το βλέμμα. Μετρά τα λίγα που έχει και είναι πρόθυμος να χάσει ορισμένα από αυτά έστω κι άδικα, αρκεί να κρατήσει κάτι.
Το μόνο που δε γνωρίζουμε είναι αν έχει την προθυμία και όρεξη να καθαρίσει το περιβόλι της πατρίδας του, να ξεφορτωθεί τα ζιζάνια, να κόψει τα δένδρα που δίνουν πλέον ελάχιστο, ανεπαρκή καρπό, όσα σάπισαν και να φτιάξει από την αρχή με σπόρο νέο και σε χώμα καθαρό, κάτι καινούριο περιμένοντας υπομονετικά να αποδώσει όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Σε διαφορετική περίπτωση, συμβιβασμένος, θα πνιγεί κάποια στιγμή, όχι πολύ αργά, από τα ζιζάνια.