Τα πέτρινα χρόνια του Μνημονίου ακούμε αρκετούς να ισχυρίζονται πως πρέπει να επιστρέψουμε στη Δραχμή, να αφήσουμε τα χρέη απλήρωτα και με τον τρόπο αυτό να γίνουν όλα άνω κάτω.
Λάθος. Δε νομίζω πως το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ θα σημάνει τη διάλυσή τους αν δεν πληρώσουμε τα χρέη μας. Τα πρώτα απόνερα μιας τέτοιας κίνησης μόνο να τα εικάσουμε μπορούμε. Στην πράξη θα βλέπαμε την πραγματικότητα.
Ωστόσο είναι βέβαιο πως οι εταίροι μας έχουν λάβει όλα αυτά τα χρόνια κάποια μέτρα ασφαλείας απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Αλλού λοιπόν βρίσκεται το πραγματικό εκρηκτικό της Δραχμής με το οποίο θα τιναζόταν στον αέρα το ευρωνόμισμα και οι εταίροι μας το γνωρίζουν.
Ποιο είναι αυτό; Η πιθανή ανάκαμψη της Ελλάδας σε ένα διάστημα 1, 2 ή 3 ετών. Αν η Ελλάδα αποχωρούσε από την Ευρωζώνη, μείωνε το κράτος της και έδινε όραμα για δημιουργία και δουλειά στους πολίτες, τότε αυτό θα σήμαινε και το τέλος του ευρωνομίσματος αφού μετά θα ακολουθούσαν κι άλλοι με πολύ περισσότερες περγαμηνές από τη χώρα μας.
Έλαβαν όμως και για αυτό τα μέτρα τους οι δανειστές. Φρόντισαν να φαίνονται ως κουτόφραγκοι που μοιράζουν χαμηλότοκα δάνεια για να συντηρούν οι άκαπνοι (πολλοί εκ των οποίων με ελάχιστα ή και ανύπαρκτα ένσημα) πολιτικοί μας είτε δεξιοι είτε αριστεροί το τεράστιο πελατειακό κράτος και τους 45ρηδες και 40αρες συνταξιούχους, οι οποίοι όπως η πράξη απέδειξε ουδόλως ενοχλούνται από το πετσόκομα των αποδοχών τους, αρκεί αυτές (όσες κι αν είναι) να πληρώνονται.
Αυτοί μάλιστα φροντίζουν να κυβερνώμεθα από αυτούς που στα χρόνια του μνημονίου δε μερίμνησαν ούτε για το στοιχειώδες, να προετοιμάσουν δηλαδή όσο μπορούν μια επιλογή εξόδου από το ευρώ.
Ας μη μας διαφεύγει πως το νόμισμα είναι απλά το εργαλείο. Εμείς δε διαθέτουμε οικονομία κι ούτε επιθυμούμε να φτιάξουμε. Αν το πράτταμε, αν είχαμε μια κυβέρνηση με ανθρώπους της εργασίας που θα έπρατταν τα αυτονόητα, τότε θα άλλαζαν πολύ τα πράγματα.
Η Ευρώπη λοιπόν συντηρεί αυτό το παρασιτικό μοντέλο ζωής στη χώρα εξασφαλίζοντας πως με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης, είτε εύκολα είτε δύσκολα, η κοινωνία θα δεχθεί σταδιακά να κατεβαίνει σε επίπεδο διαβίωσης όλο και πιο κάτω.
Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζει ότι δε θα εξέλθουμε από αυτή, μη τυχόν και προκόψουμε κι ύστερα πάρουν σειρά οι επόμενοι.