Του Στάθη Χαμπίμπη
Το ακριβές ερώτημα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου ήταν το εξής: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;
Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους).
- Δεν εγκρίνεται/ΟΧΙ
- Εγκρίνεται / ΝΑΙ».
Η απάντηση είναι γνωστή. Δεν εγκρίνεται / Όχι απάντησε το 61,3% του ελληνικού λαού. Όμως αντί η ελληνική κυβέρνηση να σεβαστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αυτή με τις ενέργειές της από την επόμενη μέρα κιόλας διαστρέβλωσε τη βούληση του ελληνικού λαού και είτε από ανικανότητα είτε από δόλο είτε και από τα δύο μαζί υπέγραψε ένα ακόμη πιο σκληρό μνημόνιο, από τα δύο προηγούμενα.
Σε διεθνές επίπεδο δεν είναι πρωτόγνωρο μια κυβέρνηση εκλεγμένη με διαφορετικό πρόγραμμα να εφαρμόζει πολιτικές που εναρμονίζονται με τις επιταγές του διεθνούς ληστρικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Από το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το Δόγμα του Σοκ» θα δανειστώ τρία ανάλογα παραδείγματα.
Το πρώτο παράδειγμα είναι η Βολιβία. Ο τρεις φορές πρόεδρος της Βολιβίας Πας Εστενσόρο με τελευταία το 1964 κερδίζει τις εκλογές της 6ης Αυγούστου του 1985 από τον τέως δικτάτορα Ούγο Μπανσέρ. Αν και στο παρελθόν είχε εθνικοποιήσει τα ορυχεία κασσίτερου και είχε αναδιανείμει τη γη στους ιθαγενείς, όταν κέρδισε τις εκλογές εφάρμοσε μια θεραπεία σοκ στην οικονομία της Βολιβίας και με μόνο ένα διάταγμα 220 νόμων πραγματοποίησε την νεοφιλελεύθερη επανάστασή του, καταργώντας επιδοτήσεις για τρόφιμα, αυξάνοντας ως 300% την τιμή του πετρελαίου, περικόπτοντας τις δημόσιες δαπάνες κ.α.
Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί η Πολωνία του Λεχ Βαλέσα. Στις 4 Ιουνίου του 1989 η Αλληλεγγύη κερδίζει τις εκλογές της οποίας το πρόγραμμα περιέχει και τη δημιουργία εργατικών αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ο πρωθυπουργός Ταντέους Μαζοβιέτσκι ανακοινώνει δημοσιονομικές περικοπές και σειρά ιδιωτικοποιήσεων κρατικών βιομηχανιών. Μετά την υιοθετήσει νεοφιλελεύθερων πολιτικών τα ποσοστά των Πολωνών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας εκτινάσσονται. Από το 15% το 1989 το 2003 το 59% των Πολωνών ζει πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας. Η μόνη δύναμη που συγκρατούσε του Πολωνούς ηγέτες της Αλληλεγγύης από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου ήταν το εργατικό λαϊκό κίνημα. Το 1993 πραγματοποιήθηκαν σχεδόν 7500 απεργίες!
Ένα τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η Νότια Αφρική. Μέσα από τη φυλακή ο ηγέτης του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου, ο Νέλσον Μαντέλα, το 1990 υποστήριζε ότι μέρος του προγράμματός του ήταν: «… η εθνικοποίηση των ορυχείων, των τραπεζών , των μονοπωλιακών βιομηχανιών καθώς και η αναδιανομή του πλούτου». Το πρώτο και πιο προκλητικό αίτημα του Χάρτη της Ελευθερίας ήταν: «Ο Λαός θα κυβερνήσει!».
Μετά από αγώνες δεκαετιών και με τίμημα το ίδιο τους το αίμα ο λαός της Νότιας Αφρικής και το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο παίρνει την εξουσία το 1994. Ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ, από τις οποίες κατάφερε η διεθνής των τοκογλύφων, η κεντρική τράπεζα να αποτελεί ανεξάρτητη οντότητα μέσα στο κράτος της Νότιας Αφρικής και να παραμείνει υπουργός οικονομικών ο Ντέρεκ Κιζ όπως και επί απαρτχάιντ. Όπως εκμυστηρεύεται ο Πανταγιάτσι (μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας), όταν η Ναόμι Κλάιν (και όχι η Ναόμι Κάμπελ..) τον ρωτάει αν οι διαπραγματευτές είχαν συνειδητοποιήσει πόσα πολλά είχαν παραχωρήσει απαντάει: «Ειλικρινά όχι. Στις διαπραγματεύσεις πρέπει να δώσεις κάτι και η πλευρά μας αποφάσισε να δώσει αυτά – θα σου δώσω το ένα θα μου δώσεις το άλλο». Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά: α) Το 1994 δύο εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα ενώ το 2006 τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, β) 23% το ποσοστό ανεργίας των μαύρων το 1991, ενώ το 2002 48%, γ) δύο εκατομμύρια πολίτες έχασαν τα σπίτια τους και δ) σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι εκδιώχτηκαν με έξωση από τα αγροκτήματά τους…
Ουδείς πέρα από την κυβέρνηση δεν ισχυριζόταν προεκλογικά ότι η αναμέτρηση με τους δανειστές θα ήταν ένας περίπατος. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε το θράσος να κοροϊδεύει και να υποτιμά το θηρίο, το οποίο νόμιζε ότι βρισκόταν κλεισμένο μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί του οποίου τα κλειδιά τα κράταγαν οι Αμερικάνοι και οι Ισραηλινοί, όμως όταν αντιλήφθηκε ότι τέτοιο κλουβί δεν υπήρχε και ότι το θηρίο τριγυρνούσε έτοιμο να κατασπαράξει αυτόν και τη χώρα τον έπιασε πανικός. Έπρεπε να διαλέξει ποιον από τους δύο θα κατασπάραζε, αυτόν ή τη χώρα και αποφάσισε να ρίξει τη χώρα στα δόντια του για να γλυτώσει αυτός. Χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, που προκαλεί εντύπωση ακόμη και στο χειρότερό του εχθρό, ήταν έτοιμος να μεταχειριστεί οποιοδήποτε μέσο για να κρατήσει την εξουσία του και γιατί όχι να μην παρουσιαστεί και ως ο ηγέτης, που έσωσε τη χώρα. Έτσι προκηρύσσει ένα δημοψήφισμα με κλειστές τις τράπεζες, έχοντας φροντίσει να δραπετεύσουν από αυτές άλλα 40 δισεκατομμύρια προς το εξωτερικό (από τη στιγμή που άφηνε τον καιρό να περνάει) και με τους δήμους και τους δημόσιους οργανισμούς χωρίς ρευστότητα.
Όμως ο ελληνικός λαός δεν του κάνει το χατίρι. Δεν επικρατεί το Ναι στο ερώτημα του δημοψηφίσματος ή έστω ένα Όχι με μικρή διαφορά, έτσι ώστε να μπορέσει να δικαιολογήσει την κυβίστησή του. Ανερυθρίαστα καταπατά κάθε έννοια Δημοκρατίας και συμμαχεί με τους ως χθες άσπονδους εχθρούς του, εναντίον του ελληνικού λαού. Παραβλέπει το δημοψήφισμα και υπογράφει ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο έρχεται να προστεθεί στις πλάτες του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού.
Με οργουελιανό θράσος μεταλλάσει το ερώτημα και την απάντηση του δημοψηφίσματος και με τη στροφή του προς το «ρεαλισμό» προσπαθεί να κρύψει τη ανικανότητά του και το δόλο του στον ελληνικό λαό, ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση σοκ, αδυνατώντας προς το παρόν να κατανοήσει πλήρως το μέγεθος της καταστροφής, που προξενεί στη χώρα το τρίο Τσίπρας – Δραγασάκης – Παπάς. Αντί να ζητήσει συγνώμη και να αποσυρθεί μην μπορώντας να εφαρμόσει το προεκλογικό του πρόγραμμα, προσπαθεί καλυπτόμενος πίσω από το αριστερό του προσωπείο να χρυσώσει το χάπι της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που δεσμεύτηκε να υπηρετεί. Συμπαραστάτες του από τον Παπαδημούλη ως την Κούνεβα η οποία αφού δήλωνε τη θλίψη και την αγωνία της στην Εφημερίδα των Συντακτών της 18ης Αυγούστου συνεχίζει: «Αλλά ταυτόχρονα, δεν μας επιτρέπεται να καταθέσουμε τα όπλα, να σταματήσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ως εκπρόσωποι των εργαζομένων και των πιο αδύναμων, στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή». Και λίγη ντροπή δε βλάπτει θα έλεγα…
Σε αγαστή σύμπλευση με τους νέους του συνεργάτες ο Τσίπρας έρχεται να ολοκληρώσει την καταστροφή. Θεώρησε ότι τώρα είναι η καλύτερη χρονική στιγμή για να εδραιώσει την κυριαρχία του, προκηρύσσοντας εκλογές με έναν λαό παγωμένο από τις εξελίξεις, απογοητευμένο και οργισμένο από το προηγούμενο κλεπτοκρατικό καθεστώς, ενώ μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια η δημιουργία ενός άλλου πόλου, μετά την ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα υπερανθρώπινο εγχείρημα.
Οι εκλογές που έρχονται δεν θα είναι το τέλος της περιπέτειας του λαού μας. Ο Τσίπρας ο Καμμένος και τα άλλα παιδιά μέσω των εκλογών θα κάνουν μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να διαστρεβλώσουν τη λαϊκή βούληση, που εκφράστηκε μέσω του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου και αυτή τη χάρη δεν πρέπει να τους την κάνει ο ελληνικός λαός. Από την άλλη οι αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να αλλάξουν ρώτα. Μονάχα η συνειδητοποίηση της δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκεται ο λαός μας μπορεί να αφυπνίσει τα αντιστασιακά αντανακλαστικά του και όχι ο καθησυχασμός και οι ανέξοδες υποσχέσεις για την επιστροφή στο χαμένο παράδεισο της ιδιώτευσης και της ανάθεσης. Μονάχα ένα πραγματικά δημοκρατικό πατριωτικό κίνημα, που θα βασιστεί στην ενδογενή ανάπτυξη μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική στον καταστροφικό δρόμο που ακολουθούμε.
Ιδού η Ρόδος , ιδού και το πήδημα…