Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της πολιτικής βλακείας και απάτης ταυτόχρονα; Και ένα πρωί "ξυπνάμε" και βρισκόμαστε ενώπιον της προδοσίας, που πάντα ωστόσο "ακκίζεται" με την ανοχή μας, την ευπιστία μας και την αυταπάτη μας. Γιατί για τις ενοχές μας ούτε λόγος να γίνεται. Τόσες προδοσίες κι εμείς "χαμπάρι".
Υπάρχει κάθε φορά κάποιος ή κάποιοι συνασπισμένοι που μας προδίδουν. Από την ακραία νεοφιλελεύθερη αλλοπρόσαλλη πολιτική, που εξέφρασαν συγκροτημένα συμφέροντα, μέχρι την πρόσφατη αριστερόστροφη πολιτική αθλιότητα. Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι το πλαίσιο, τους ρυθμούς και ζητείται...λυτρωτής που θα μας προδώσει; Μήπως πασχίζουμε να μετουσιώσουμε την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουμε μέσα στα ασφυκτικά όρια της αυταπάτης μας;
Μας καταλήστεψαν. Καταληστεύουν το εισόδημά μας, όσοι ακόμα είναι "προνομιούχοι" και έχουν εισόδημα. Καταληστεύουν τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες μας και τα όνειρά μας. Και "βάλανε χέρι" και στα όνειρα των παιδιών μας, ισοπεδώνοντας τη ψυχολογία της κοινωνίας και την νόηση του λαού. Ετσι, τείνουμε να συνηθίσουμε στην επίπεδη ζωή, όπως συνηθίσαμε την "επιβεβλημένη" ανάγκη των capital controls...
Συνηθίσαμε στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Και απολαμβάνουμε την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους!..
Ανάμεσα στην κουτσοπόρεψη και την καλοπόρεψη για τους ολίγους, ξοδεύουμε τις μέρες μας χωρίς σκοπό. Τα συμβαίνοντα, τα γεγονότα και η πολιτική φρεναπάτη τρέχουν γρηγορότερα από τους πολλούς, που ασθμαίνοντες έπονται και περιδινίζονται άσκοπα a posteriori στη "μάυρη τρύπα" των παρωχημένων.
Και νομίζουν ότι ζουν τη ζωή τους με ό,τι μπορούν ακόμη να διαθέτουν. Και είναι οι ίδιοι που από παθητικοί θεατές της πολιτικής απάτης μετατρέπονται σε ένθερμους χειροκροτητές της στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, όπως ήδη αρκούντως διαπιστώνεται όπου εμφανίζονται οι γνωστοί αρλεκίνοι της εγχώριου πολιτικού τσίρκου...
Πως όμως ζει κάποιος τη ζωή του σε μια "νεκρωμένη" κοινωνία με τον έναν νεκρό πάνω στον άλλον νεκρό και πολύ περισσότερο πως μπορεί να χειροκροτεί τους νεκροπομπούς της;
Γλώσσα, πατρίδα, ιδανικά, αξιοπρέπεια κοινωνική και εθνική, στόχοι οικογενειακός προγραμματισμός και προσδοκίες μιας ζωής, έγιναν κουρέλια στον άνεμο. Και επειδή ανεμίζουν, τα λέμε και σύμβολα. Αυτή είναι η αιχμαλωσία μας!
Και "πειθαρχούμε" μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα γεγονότα, που η πολιτική αθλιότητα δημιουργεί. Και εναρμονιζόμαστε με το δράμα το καθημερινό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας το αίτημα που η αγωνία για το αύριο αναδίδει. Οταν ο καθένας ασχολείται με το δικό του σαράκι, αυτό το "σαράκι" καταντά η η μικρή μας αναπόδραστη "ευτυχία".
Κι αν κάποιοι εγκλωβισμένοι στο "βολικό" τους μικρόκοσμο ή υπό την επήρεια ακόμη των καλοκαιρινών τους διαδρομών, μεγάλων ή μικρών, διαβάζοντας τα παραπάνω με "κατηγορήσουν" ότι επιβραχύνω την απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και μελοδράματος, ας κοιτάξουν τον εαυτό τους στο καθρέπτη του σπιτιού τους...Κι ας διερωτηθούν αν αξίζει η ζωή τους να μην είναι και πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της απραξίας, της δουλείας και τις φθαρτές παγίδες του βίου...
Κι αν επιμένουν να κρύβονται πίσω από ένα ψευδώνυμο διαφανές ή να διαφεύγουν σε χώρους ανώδυνους και αδιάφορους, αναρτώντας απλώς στο διαδίκτυο ευχάριστα στιγμιότυπα από τις πρόσφατες διακοπές τους ή θυμόσοφες και δανεικές ατάκες, ο γράφων θα επιχειρεί επίμονα τη στοχαστική έστω διαφυγή από την πνιγμονή των ψευδών προσδοκιών, με θέματα που προκαλούν την μήνι της άγρυπνης και χονδροειδούς πολιτικής κοροιδίας...