Άλλο είχα κατά νου για απόψε το βράδυ αλλά σε διαφορετικό μέρος με ταξιδεύουν οι ανάγκες. Πολλά δεινά μπορούν να βρουν τον άνθρωπο.
Είτε υλικά όπως πχ μια απόλυση, είτε περισσότερο σοβαρά, πχ να ασθενήσει.
Ωστόσο τίποτε δεν μπορεί πιστεύω να συγκριθεί σε ανθρώπινο πόνο με το να κηδεύεις και να σκεπάζεις με χώμα τα ίδια σου τα παιδιά. Είναι συγκλονιστικό.
Στο νεκροταφείο της φωτογραφίας που βλέπετε σε ένα μικρό χωριό της Μακεδονίας φιλοξενούνται πολλές ανθρώπινες τραγωδίες. Πολλοί γονείς έθαψαν μαζί με τα παιδιά τους και τα όνειρά τους.
Υπερβολικά πολλές για τα δεδομένα του κοιμητηρίου οι περιπτώσεις νέων ανθρώπων που έφυγαν ξαφνικά πάνω σε μια κακή στιγμή στην άσφαλτο.
Αλλά να βλέπεις δύο μικρά αδέρφια να πεθαίνουν, ο ένας ημερών και ο άλλος λίγους μήνες αργότερα, είναι σοκαριστικό.
Εν τω μεταξύ σκέπτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι της περιφέρειας, βρίσκονται κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα και έχουν τη δυνατότητα να τους επισκέπτονται συχνά.
Λίγο παραδίπλα ο πεντάχρονος Νικόλας. Δεν τον είχα δει την τελευταία φορά που είχα επισκεφθεί το μέρος αυτό. Ο μικρούλης κοιμάται σε ένα τάφο που έχουν φιλοτεχνήσει έτσι οι γονείς του ώστε να μοιάζει με παιδικό δωμάτιο και δεσπόζει μια φωτογραφία του με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Μαζί με τα αγάλματα των αγγέλων, και τα παιχνιδάκια των παιδιών...
Δεν αντέχεις αυτή την πραγματικότητα. Σφίγγεται το στομάχι σου. Τρόπον τινά, παιδιά σου είναι κι αυτά. Έτσι τα αισθάνεσαι.
Εκεί αναλογίζεσαι τις φορές που εσύ διαφώνησες ή μάλωσες τα παιδιά σου, ή εκνευρίστηκες με κάτι που έκαναν ή δεν έκαναν ή με το πόσες φορές αναγκάστηκες να πεις κάτι για να γίνει. Και τότε φέρνεις στο νου σου τους γονείς των παιδιών αυτών. Και τι δε θα έδιναν έστω για να "θυμώσουν" με τα παιδιά τους για λίγο. Κι αυτόματα γεμίζεις με ενοχές.
Είναι βέβαια ανθρώπινα όλα αυτά αλλά καλό είναι να θυμόμαστε από καιρό σε καιρό τις πραγματικές αξίες της ζωής. Τίποτε δεν είναι και πρέπει να θεωρείται δεδομένο
Κλείνω με την ευχή όσοι είστε γονείς να καμαρώνετε τα παιδιά σας και να τα χαρείτε αλλά και να σας χαρούν για πολλά πολλά χρόνια.
Κι εσείς, Γεώργιε και Λάζαρε, μικρέ Νικόλα να περνάτε καλά κοντά στο Θεό κι όποτε παίζεται στην αγκαλιά Του να Τον παρακαλάτε να δίνει δύναμη στους γονείς σας.
Ελπίζω ότι θα ξανάρθω και πάλι να σας ξαναδώ...