Τότε, της...κολάσεως και όποιος αντέξει! Τότε η μέχρι πρότινος αυταπάτη της "πολιτικής σταθερότητας" του εκτρωματικού δίδυμου Σαμαρά-Βενιζέλου και η μετέπειτα αλλοπρόσαλλη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την όποια αυτάρεσκη και αντιαισθητική της έκφραση, οδηγεί τους Ελληνες στη μεγάλη καταπακτή της κολάσεως. Μόνο που η αυταπάτη, στο διαβρωτικό τούτο καιρό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρηθεί σαν ζωτική δύναμη βίου.
Και πριν ανοίξει η καταπακτή της κολάσεως, διατρέχουμε καταϊδρωμένοι την πολιτική παράνοια. Γιατί περί παράνοιας πρόκειται ως απότοκος της πολιτικής μαγγανείας. Και οδεύουμε προς τις εκλογές, ακόμη μια εκλογική αναμέτρηση εντός μερικών μόνο μηνών, με τον Αλέξη Τσίπρα με θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ, να επιζητεί νέα λαική εντολή για να "εφαρμόσει" το νέο μνημόνιο με δυσβάστακτους όρους, που συνυπέγραψε με τους δανειστές, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως "μεταρρυθμιστή, όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διετράνωνε ότι θα έσχιζε τα μνημόνια!
Πως μπορεί αλήθεια η πολιτική πρακτική να "εκπίπτει" σε μαγγανεία, που προσπαθεί να δικαιολογεί με τρόπο"μαγικό" τις εκάστοτε επιλογές των όποιων κομματικών σκοπιμοτήτων ή των ορνιθόμυαλων εξουσιολάγνων;
Είναι δυνατόν το θράσος και η βλακεία των ιθυνόντων να αθροίζονται, ενώ η σοβαρότητα, η ειλικρίνεια και η πολιτική ευθύνη να αφαιρούνται;
Και βέβαια δεν ζούμε σε μια αταξική κοινωνία, όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει πάθη και αδυναμίες, έτσι ώστε η συλλογική έκφραση, το κράτος και το πολιτικό σύστημα,να υπάρχουν ως σκιά. Ομως, απ' αυτό το σημείο μέχρι να υποτιμάται τόσο βάναυσα η νοημοσύνη του λαού, να φυλλορροείται η αξιοπρέπεια των πολιτών και να υποθηκεύεται το μέλλον τους, η απόσταση είναι τεράστια...
Είναι ντροπή αυτή η εμμονή των ανθρώπων με το...μετέωρο βήμα στην εξουσία ή των άλλων που προσπαθούν ασμένως να δρασκελίσουν το κατώφλι της, να κοιτάζουν μακριά τη "γραμμή των οριζόντων" και να χάνουν αυτά που μπορούν να βλέπουν τα μάτια τους. Μια "ηδονική" εμμονή, που καταντά πρόκληση για τους δυσπραγούντες πολίτες, τουλάχιστον τους σκεπτόμενους.
Και είναι κυρίως η εμμονή στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, που δημιουργεί τελικά τις πεισιθανάτιες πολιτικές φιγούρες. Και τέτοια πολιτική φιγούρα είναι ο ανερμάτιστος Αλέξης Τσίπρας, ανεξάρτητα της "δημοφιλίας" του, που εκπηγάζει από τη μεγάλη δεξαμενή του κοινωνικού φόβου και της απογοήτευσης γενικότερα...
Οδεύουμε σε εκλογές με πολλά ευτράπελα, όπως εκδιπλώνονται στον πολιτικό χώρο. Με την πολιτική πρακτική ως "μαγγανεία" να προκαλεί το κοινωνικό αίσθημα. Με την Ελλάδα όμως, βασικά, να βρίσκεται απαξιωμένη διεθνώς, εξαιτίας των εγχώριων βλακών και "μάγων" της πολιτικής. Με την Ελλάδα να μην έχει αποφύγει το φάσμα της χρεοκοπίας.
Και οι μέρες που διανύουμε με το συνωστισμό των γεγονότων, δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία ότι οδεύουμε προς αδιέξοδο πολιτικό, κοινωνικό και εθνικό. Και σ' αυτή τη μοιραία κατηφορική πορεία μας δεν παρεμβάλλεται δυστυχώς κάποιο "ξέφωτο" ελπίδας, ότι "κάτι" μπορεί να συμβεί και να σταματήσει την κατρακύλα μας...
Και έτσι οι Ελληνες, ανεξάρτητα όσων δεν έχουν αντιληφθεί το εύρος της εθνικής κρίσης λουόμενοι στις παραλίες και επιδιδόμενοι σε αναρτήσεις από ευχάριστες στιγμές τους από διάφορα θέρετρα σε κοινωνικά δίκτυα στο Ιντερνετ, παραμένουν "στριμωγμένοι" ανάμεσα στις Συμπληγάδες των αναγκών της καθημερινότητας και της ανασφάλειας. Και όλα σε τούτη τη χώρα των λεβέντικων απλώς συνθημάτων και των επιφανειακών πολιτικών αναλύσεων, εντάσσονται στο χώρο της "μισής αλήθειας" ή και του ασύστολου ψεύδους.
Αυτή η "μισή αλήθεια" και το ψέμα λειτουργούν ως παραμορφωτικός καθρέπτης της δημόσιας ζωής. Ολοι μας βρισκόμαστε σε μια αίθουσα παραμορφωτικών κατόπτρων. Και χάνουμε τον προσανατολισμό μας!..