Προτού διατυπώσουμε αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις για τον τίτλο του κειμένου, ας σκεφτούμε κι ας μπούμε στον πειρασμό να αναρωτηθούμε γι' αυτή την πραγματικότητα. Την απογυμνωμένη αλήθεια μας!
Η πολιτική γυμνώνεται αδιάντροπα και προκλητικά καθημερινά μπροστά μας. Και "θηρεύει" την ευπιστία μας. Κι ας παραδεχθούμε ότι αυτή η "γυμνότης" της πολιτικής, που δεν είναι πλέον απροσδόκητα διασκεδαστική, αποτελεί ενίοτε μια μέθοδο που μας προκαλεί τις αισθήσεις και ενδυναμώνει τις προσδοκίες μας, αλλά ταυτόχρονα η όλη μας ανοχή στη χυδαιότητα και την αντιαισθητική εικόνα της πολιτικής γυμνότητας, μας καθιστά ως κοινωνία πολιτών υποκείμενο στην εργαστηριακή έρευνα της ψυχοπαθολογίας...
Για χρόνια παρακολουθούμε ως "ηδονοβλεψίες", θυμίζοντας με την παθητικά ηδονιστική μας αντίληψη περί πολιτικής ότι διατρέχουμε μονίμως την εποχή του...οργασμού των αιγοπροβάτων, την πολιτική να γυμνώνεται και προβεβλημένους πολιτικούς ως θρασύτατοι επιδειξίες και εφαψίες της κοινωνίας, να θεωρούν ότι απευθύνονται σε πολίτες- αυνάνες!
Ακριβοπληρωμένοι πολιτικοί και ανεπάγγελτοι αρχηγίσκοι της "γυμνότητας", εθισμένοι να μην αποδέχονται τις σχετικές εναντιότητες, "πέτυχαν" να γίνουμε φιλοθεάμονες και μάλιστα σε συνθήκες παρακολούθησης της απογυμνωμένης από εντιμότητα και ήθος πολιτικής, που δεν μας επιτρέπουν να έχουμε λίγο αέρα να αναπνεύσουμε ως κοινωνία.
Η "επιτυχία" τους ήταν να μηχανοποιηθούμε πρώτα, ύστερα να γίνουμε ασύνειδα εξαρτήματα της μηχανής. Οπότε, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, γίναμε και οικονομικά "πειραματόζωα" της Ευρώπης. Και αποδειχθήκαμε με αβουλία και νωθρότητα, αξιοσημείωτη κοινωνιολογικά, τις ξένες και εγχώριες πολιτικές αυθεντίες, τις θεωρίες περί "σωτηρίας"μας και την αυταρχική επιβολή των όποιων μνημονιακών μέτρων, τρεφόμενοι από ψευδαισθήσεις.
Αποδείχθηκε ότι η φρεναπάτη είναι έργο μας, η αλήθεια ή έστω η αναζήτηση της αλήθειας όχι..
Τι συνεχίζουμε να κάνουμε λοιπόν; Το αποδείξαμε με το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής. Να δεχόμαστε όχι απλώς την πολιτική γυμνότητα, αλλά και κάθε ψέμα και θράσος απορρέει από την απογυμνωμένη πολιτική λογική. Αποδεχόμαστε την πολιτική χυδαιότητα, την κλίμακά της, τα όρια της, ως νομοτέλεια που την προσδιορίζει. Δεν γίναμε απλώς "οφθαλμόπορνοι", γίναμε και όντα μυθοπλαστικά, αντικρίζοντας την πραγματικότητα χωρίς καμία προοπτική. Κι αυτή η στάση μας αναδίνει ένα ήχο ταραχής υπολανθάνουσας.
Είναι περιττό να τρεφόμαστε πλέον με μύθους. Η "θρησκεία των προσδοκιών" ναυάγησε ή πρέπει να ιδωθεί κάτω από άλλο φως. Η μόνη ελπίδα μας να επιζήσουμε ως ελεύθερη κοινωνία, χωρίς να διαγκωνιζόμαστε γύρω από την αταραξία των στωικών ή την αισιοδοξία των αφελών, γύρω από την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων, ούτε να καταφεύγουμε στη φτηνή "νιρβάνα" της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, είναι να αφυπνιστούμε.
Αυτό είναι το πιο επείγον χρέος μας ως κοινωνία. Για να καταστείλουμε οριστικά την οργανική μας παρανοική σύσταση, τον ωχαδερφιστικό μας οίστρο...