Μας λένε οι εθνομηδενιστές ότι χρωστάμε στους ξένους την έστω τυπική απελευθέρωση μας μετά την επανάσταση του 1821, εξαιτίας της ναυμαχίας του Ναυαρίνου, ξεχνώντας ότι η επανάσταση δεν ξεκίνησε το 1827, δεν τελείωσε το 1827 και ακόμα ξεχνώντας ότι αν έλειπε η παρέμβαση των ξένων δεν θα χρειαζόταν η ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Ξεχνάνε συγκεκριμένα την αποκήρυξη της επανάστασης από την Ιερή Συμμαχία στο συνέδριο του Λάυμπαχ, την διαγραφή του Υψηλάντη από τις τάξεις των Ρώσων αξιωματικών, την άδεια στην Τουρκία από την Ρωσία να μπει στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Μόνο η παρέμβαση του Καποδίστρια απέτρεψε την άμεση επέμβαση των μετέπειτα ελευθερωτών μας κατά τους εθνομηδενιστές για την καταστολή της επανάστασης, επέμβαση που ο Μέτερνιχ επέμεινε να γίνει. Ίδια αντιμετώπιση είχαν οι Έλληνες και στο συνέδριο της Βερόνας, όπου τα μέλη της Ιερής Συμμαχίας απαίτησαν από τον Πάπα να απελάσει τους Έλληνες αντιπροσώπους από την Αγκόνα και αυτός φυσικά το έκανε. Μακάρι να καταδίκαζαν μόνο την επανάσταση οι δήθεν σύμμαχοι. Τα Αγγλικά δάνεια του 1824 καταδίκασαν ένα έθνος σε σκλαβιά στην …ακαθαρσία της Ευρώπης…όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης. Χρεωθήκαμε 2.800.000 λίρες, ενώ στην χώρα έφτασαν μόλις 530.000 λίρες, που κατασπαταλήθηκαν στους δυο εμφυλίους, που δεν θα γίνονταν ή θα είχαν μικρότερη ένταση χωρίς την βοήθεια των φίλων μας. Δεν θα χρειαζόταν το Ναυαρίνο αν δεν γίνονταν οι δυο εμφύλιοι, αν μοιράζονταν σωστά τα λάφυρα δεν θα είχαμε καν ανάγκη των Αγγλικών δανείων .
Το 1827 πέφτει μακριά, η ναυμαχία του Ναυαρίνου δεν θα γινόταν αν αυτός ο λαός δεν πάλευε για επτά ολόκληρα χρόνια, αναγκάζοντας αυτούς που τον καταδίκασαν να προσαρμόσουν τα συμφέροντα τους πάνω του και στην επίτευξη των στόχων του, με βάση τις επιδιώξεις τους φυσικά. Η Θυσία του Διάκου, η νίκη στο Βαλτέτσι, η καταστροφή της Χίου συγκίνησε τους λαούς της Ευρώπης και έδειξε στους ηγέτες τους ότι αυτό το έθνος ήταν έτοιμο για όλα για την Ελευθερία του. Δεν ελευθερωθήκαμε το 1827, η τελευταία μάχη δόθηκε το 1829 στην Πέτρα Βοιωτίας. Δεν χρωστάμε τίποτα λοιπόν, η ναυμαχία του Ναυαρίνου ήταν μια προσωρινή ανάσα που προκλήθηκε από την πρωτοβουλία ενός φιλέλληνα ναυάρχου και πληρώθηκε με μόνιμη υποτέλεια.
Χρωστάμε την έστω τυπική ελευθερία μας λοιπόν μόνο στο αίμα των Ελλήνων και μεμονωμένων φιλελλήνων, σε κανέναν άλλο.