Του Στέλιου Συρμόγλου
Τι δεν βλέπουμε; Τι δεν αντιλαμβανόμαστε; Οι οργανοπαίκτες πήραν θέσεις. Ακούγονται ήδη οι υπόκωφοι ήχοι από το κούρδισμα των οργάνων τους. Το προεκλογικό πανηγύρι άρχισε και το σκηνικό των εκβαχευμένων πολιτικών συνειδήσεων στήθηκε με γνώμονα την παραπλάνηση των φιλέορτων πολιτών. Των πολλών "πανηγυριωτών", των εθισμένων χειροκροτητών, όσων τέλος πάντων παραμένουν εθισμένοι στην πολιτική της φαντασμαγορίας.
Και μπορεί η παράκρουση των πολιτικών και κάποιων εγκάθετων παρατρεχάμενων και τεχνοκρατών, που μαθαίνουν την τέχνη τους διοικώντας υπουργεία ή και να γίνονται πρωθυπουργοί, δίχως να έχουν διαχειριστεί προηγουμένως ούτε ψιλικατζίδικο ή περίπτερο, να ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα, ωστόσο στα λεκτικά πολιτικά πυροτεχνήματα τα πάνε καλά. Και "πανηγύρια" χωρίς πυροτεχνήματα δεν γίνονται...
Η προεκλογική περίοδος άρχισε και ένας εσμός πολιτικών ντόμπερμαν,που αφού κατασπάραξαν τον κοινωνικό ιστό και ποδοπάτησαν κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και εθνικής αξιοπρέπειας, εμφανίζονται έτοιμοι να "ξανασώσουν" την Ελλάδα, ορθώνοντας το ανάστημά τους απέναντι στα προβλήματα του τόπου. Ποιο ανάστημα όμως; Το νανοειδές πολιτικό τους ανάστημα; Το μόνο ύψος που διαθέτουν είναι αυτό της έπαρσης, της οίησης και της αυτάρεσκης αυθεντίας...
Μιλάμε για την αποθέωση της πολιτικής του σουρεαλισμού. Κι έτσι επιχειρείται η διαμόρφωση ενός προεκλογικού σκηνικού σύγχυσης και παραλογισμού. Οι "ελπιδοπώλες" της πολιτικής ευελπιστούν ότι μέσα στην επιχειρούμενη σύγχυση θα "τσιμπήσουν" είτε οι φοβισμένοι και μονίμως ανασφαλείς, είτε οι μωρόπιστοι.και κάποιοι εναπομείναντες ιδεόληπτοι.
Και τελικά, με κάποιες κοινωνικές ομάδες να μην οσφραίνονται την εγγίζουσα θύελλα και να αναζητούν την καταφυγή τους σε λόγια παχυλά, με τους πολιτικούς τυφλούς και ανιάτως βαρύκοους , χωρίς να ακούν τον μηκυθμόν της λαικής κατακραυγής, το πρόβλημα της κρίσης της "πολιτικής αυθεντίας" είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό. Κι αυτό,επειδή η ασθένεια του πολιτισμού μας δια της αυθεντολογίας παρέσυρε και παρασύρει στη "δουλεία" και στη σύγχρονη τυραννία...
Δεν έχει σημασία αν ο όρος 'αυθεντία" προηγείται ή έπεται στη γέννησή του του όρου "ελευθερία". Συναντώνται όμως και συνυπάρχουν στον όρο "δημοκρατία". Πρόκειται περί μιας τριαδικής υπόστασης, που η μία δεν υφίσταται χωρίς την άλλη. Αυτή γεννά εκείνη.Η μία υποστηρίζει την άλλη. Αλλά και η μία παρασύρει την άλλη.
Ο "Κανένας" είναι η απάντηση στις εγχώριες "πολιτικές αυθεντίες". Ο "Κανένας" της συνειδητής αποχής των πολιτών από τα "πανηγύρια" των πολιτικών,αποτελεί την κάθετη απάντηση στην εθνική κατάρα της πολιτκκής αυθεντίας και του πρωτογενούς πολιτικού θράσους.
Και η εθνική κατάρα της πολιτικής αυθεντίας δεν έχει να κάνει με τις επιδιωκόμενες αξίες.Διότι συγκρούεται με την ελευθερία. Διότι η αναγνώριση της αυθεντίας πρέπει να γίνεται ελεύθερα από τον πολίτη. Αναγνώριση σημαίνει ότι ο πολίτης πιστεύει τον πολιτικό ως ενσαρκωτή των αξιών., έμπλεον γνώσεων και πείρας, ανεξαρτήτως ηλικίας και συναφών φληναφημάτων, ο οποίος μπορεί να τον καθοδηγήσει.
Και ο "Κανένας" της αποχής των επερχόμενων εκλογών ή των επόμενων που σύντομα θα ακολουθήσουν, όσο κι αν επιδιώκεται αυτοδύναμη κυβέρνηση από πολιτικούς της συμφοράς του τόπου με το πρόσχημα της πολιτικής "σταθερότητας", θα ενσαρκώσει την πραγματική αυθεντία που θα κινείται μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος, στο πλαίσιο της πραγματικότητας και των αναγκών του έθνους.
Ολα είναι θέμα πολιτικής αγωγής. Είναι θέμα παιδείας. Αγωγή προς αυθεντία είναι αγωγή προς ελευθερία. Και αγωγή προς ελευθερία είναι αγωγή προς ευθύνη. Αναγνώριση της αυθεντίας σημαίνει εμπιστοσύνη και ασφάλεια, αλλά και σεβασμός.
Αυτό που ως κοινωνία εισπράττουμε από τους πολιτικούς της κακώς εννοουμένης αυθεντίας είναι το εθνικό όνειδος της υφαρπαγής του μέλλοντος από τους νέους ανθρώπους.
Και το "πλιατσικολόγημα" του αύριο, σε συνδυασμό με την ασημαντότητα, την ποταπότητα και τη γελοιότητα, όχι απλώς του πολιτικού και κομματικού συστήματος, αλλά και της λεγόμενης πνευματικής ελίτ, αυτής της ανύπαρκτης κατηγορίας ανθρώπων της διανόησης, που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν άριστα και βρίσκουν διοδεύσεις εξαγορασμένης επιβίωσης...
Τι δεν βλέπουμε; Τι δεν αντιλαμβανόμαστε; Οι οργανοπαίκτες πήραν θέσεις. Ακούγονται ήδη οι υπόκωφοι ήχοι από το κούρδισμα των οργάνων τους. Το προεκλογικό πανηγύρι άρχισε και το σκηνικό των εκβαχευμένων πολιτικών συνειδήσεων στήθηκε με γνώμονα την παραπλάνηση των φιλέορτων πολιτών. Των πολλών "πανηγυριωτών", των εθισμένων χειροκροτητών, όσων τέλος πάντων παραμένουν εθισμένοι στην πολιτική της φαντασμαγορίας.
Και μπορεί η παράκρουση των πολιτικών και κάποιων εγκάθετων παρατρεχάμενων και τεχνοκρατών, που μαθαίνουν την τέχνη τους διοικώντας υπουργεία ή και να γίνονται πρωθυπουργοί, δίχως να έχουν διαχειριστεί προηγουμένως ούτε ψιλικατζίδικο ή περίπτερο, να ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα, ωστόσο στα λεκτικά πολιτικά πυροτεχνήματα τα πάνε καλά. Και "πανηγύρια" χωρίς πυροτεχνήματα δεν γίνονται...
Η προεκλογική περίοδος άρχισε και ένας εσμός πολιτικών ντόμπερμαν,που αφού κατασπάραξαν τον κοινωνικό ιστό και ποδοπάτησαν κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και εθνικής αξιοπρέπειας, εμφανίζονται έτοιμοι να "ξανασώσουν" την Ελλάδα, ορθώνοντας το ανάστημά τους απέναντι στα προβλήματα του τόπου. Ποιο ανάστημα όμως; Το νανοειδές πολιτικό τους ανάστημα; Το μόνο ύψος που διαθέτουν είναι αυτό της έπαρσης, της οίησης και της αυτάρεσκης αυθεντίας...
Μιλάμε για την αποθέωση της πολιτικής του σουρεαλισμού. Κι έτσι επιχειρείται η διαμόρφωση ενός προεκλογικού σκηνικού σύγχυσης και παραλογισμού. Οι "ελπιδοπώλες" της πολιτικής ευελπιστούν ότι μέσα στην επιχειρούμενη σύγχυση θα "τσιμπήσουν" είτε οι φοβισμένοι και μονίμως ανασφαλείς, είτε οι μωρόπιστοι.και κάποιοι εναπομείναντες ιδεόληπτοι.
Και τελικά, με κάποιες κοινωνικές ομάδες να μην οσφραίνονται την εγγίζουσα θύελλα και να αναζητούν την καταφυγή τους σε λόγια παχυλά, με τους πολιτικούς τυφλούς και ανιάτως βαρύκοους , χωρίς να ακούν τον μηκυθμόν της λαικής κατακραυγής, το πρόβλημα της κρίσης της "πολιτικής αυθεντίας" είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό. Κι αυτό,επειδή η ασθένεια του πολιτισμού μας δια της αυθεντολογίας παρέσυρε και παρασύρει στη "δουλεία" και στη σύγχρονη τυραννία...
Δεν έχει σημασία αν ο όρος 'αυθεντία" προηγείται ή έπεται στη γέννησή του του όρου "ελευθερία". Συναντώνται όμως και συνυπάρχουν στον όρο "δημοκρατία". Πρόκειται περί μιας τριαδικής υπόστασης, που η μία δεν υφίσταται χωρίς την άλλη. Αυτή γεννά εκείνη.Η μία υποστηρίζει την άλλη. Αλλά και η μία παρασύρει την άλλη.
Ο "Κανένας" είναι η απάντηση στις εγχώριες "πολιτικές αυθεντίες". Ο "Κανένας" της συνειδητής αποχής των πολιτών από τα "πανηγύρια" των πολιτικών,αποτελεί την κάθετη απάντηση στην εθνική κατάρα της πολιτκκής αυθεντίας και του πρωτογενούς πολιτικού θράσους.
Και η εθνική κατάρα της πολιτικής αυθεντίας δεν έχει να κάνει με τις επιδιωκόμενες αξίες.Διότι συγκρούεται με την ελευθερία. Διότι η αναγνώριση της αυθεντίας πρέπει να γίνεται ελεύθερα από τον πολίτη. Αναγνώριση σημαίνει ότι ο πολίτης πιστεύει τον πολιτικό ως ενσαρκωτή των αξιών., έμπλεον γνώσεων και πείρας, ανεξαρτήτως ηλικίας και συναφών φληναφημάτων, ο οποίος μπορεί να τον καθοδηγήσει.
Και ο "Κανένας" της αποχής των επερχόμενων εκλογών ή των επόμενων που σύντομα θα ακολουθήσουν, όσο κι αν επιδιώκεται αυτοδύναμη κυβέρνηση από πολιτικούς της συμφοράς του τόπου με το πρόσχημα της πολιτικής "σταθερότητας", θα ενσαρκώσει την πραγματική αυθεντία που θα κινείται μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος, στο πλαίσιο της πραγματικότητας και των αναγκών του έθνους.
Ολα είναι θέμα πολιτικής αγωγής. Είναι θέμα παιδείας. Αγωγή προς αυθεντία είναι αγωγή προς ελευθερία. Και αγωγή προς ελευθερία είναι αγωγή προς ευθύνη. Αναγνώριση της αυθεντίας σημαίνει εμπιστοσύνη και ασφάλεια, αλλά και σεβασμός.
Αυτό που ως κοινωνία εισπράττουμε από τους πολιτικούς της κακώς εννοουμένης αυθεντίας είναι το εθνικό όνειδος της υφαρπαγής του μέλλοντος από τους νέους ανθρώπους.
Και το "πλιατσικολόγημα" του αύριο, σε συνδυασμό με την ασημαντότητα, την ποταπότητα και τη γελοιότητα, όχι απλώς του πολιτικού και κομματικού συστήματος, αλλά και της λεγόμενης πνευματικής ελίτ, αυτής της ανύπαρκτης κατηγορίας ανθρώπων της διανόησης, που έχουν αποδείξει ότι τα καταφέρνουν άριστα και βρίσκουν διοδεύσεις εξαγορασμένης επιβίωσης...