Μερικά μόνο χιλιόμετρα από την πόλη Ράκα της Συρίας, κτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Ευφράτη και de facto "πρωτεύουσα" της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ISIS), μόλις 160 χιλ. ανατολικά του Χαλεπίου, ένα αυτοκίνητο κινείται με κατεύθυνση προς τη γειτονική πόλη Τελ Αμπιάντ...
Στο αυτοκίνητο επιβαίνουν ο γιατρός Αμπντέλ , η σύζυγός του Αμέλ και ο επτάχρονος γιός τους Τζαλάλ. Σε μια στροφή της διαδρομής τους, συναντούν ένα πρόχειρο οδόφραγμα και αναγκάζονται να σταματήσουν. Από τους παράπλευρους θάμνους ξεπετάγονται τρεις ένοπλοι τζιχαντιστές και με παρατεταμένα τα όπλα τους ζητούν να βγούν από το αυτοκίνητο...
Ο διάλογος που ακολουθεί είναι γλαφυρά ενδεικτικός της κατάστασης που επικρατεί όχι απλώς στην περιοχή, αλλά της απωθητικής βίας και της αυθαίρετης βούλησης, χωρίς κανένα ιδεολογικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, που εκπροσωπεί το αποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος...
- Τζιχαντιστής: "Που πάτε;.."
- Αμπντέλ: "Στην πόλη Τελ Αμπιάντ...Είμαι γιατρός."
- Τζιχαντιστής: "Είστε Μουσουλμάνοι;.."
- Αμπντέλ: "Ναι, είμαστε Μουσουλμάνοι"
- Τζιχαντιστής: " Αφού είσαι Μουσουλμάνος, πες μου ένα στίχο, ένα χωρίο
από το Κοράνι"
Ο Αμπντέλ άρχισε να απαγγέλλει στίχους από τη Βίβλο...Με τη γυναίκα να τον παρακολουθεί με "κερωμένο" πρόσωπο, προσπαθώντας να μη δείξει το φόβο της, νιώθοντας ότι ξαναγεννιέται από τη μήτρα του τρόμου...
Οι τρεις τζιχαντιστές παρακολουθούσαν βλοσυροί τον γιατρό...Και σε κάποια δεδομένη στιγμή τον διακόπτει ένας εξ' αυτών...
- Τζιχαντιστής: "Αρκετά. Να πάτε στο καλό...Ο Αλλάχ μαζί σας!.."
Κι αφού το ζευγάρι με τον μικρό Τζελάλ επιβιβάστηκε και πάλι στο αυτοκίνητο και πέρασαν το οδόφραγμα του "θανάτου", η Αμέλ με έκδηλη αγανάκτηση στράφηκε στον άνδρα της και του επιτέθηκε λέγοντας ότι με την αντίδρασή του διακινδύνευσε τη ζωή τους...
- Αμέλ: "Δεν πιστεύω τι πήγες και έκανες...Γιατί είπες ότι είμαστε
Μουσουλμάνοι, ενώ είμαστε Χριστιανοί και μάλιστα προκλητικά
δεν δίστασες να απαγγείλεις στίχους από τη Βίβλο; "
- Αμπντέλ: "Μην ανησυχείς. Αν γνώριζαν το Κοράνι, δεν θα σκότωναν
αθώους και άμαχους ανθρώπους. Δεν θα εγκληματούσαν
εναντίον της ανθρωπότητας...".
Και είχε δίκιο ο Αμπντέλ. Το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι Ισλάμ! Είναι Τρόμος!
Και η τρομοκρατία δεν έχει θρησκεία!..
Αλλωστε, κανένα επαναστατικό καθεστώς, για παράδειγμα, δεν στάθηκε λιγότερο καταπιεστικό και τρομοκρατικό από το προηγούμενο που ανέτρεψε. Οι κινηματίες, οι αντάρτες εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της θρησκείας, καταλύουν συνήθως το κράτος του τρόμου, με τρομερότερη κρούση τρόμου. Κι όταν οι κινηματίες γίνουν κράτος νομιμοποιούν την αυθαιρεσία και αδίστακτα εμπαίζουν τρομοκρατώντας, με κρατικά πια μέσα, οτιδήποτε ανθρώπινο αναπνέει.
Και οι τζιχαντιστές κρύβουν μέσα τους , αλλά έτοιμο να εξέλθει, το φονιά και τον καταστροφέα, όταν χρειάζονται προσχήματα για να επενδύσουν το νόημα της ζωής τους στην καταστροφή και στο φονικό.