Ο Νίκος Φίλης έγραψε ότι δεν έγινε ποτέ η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης γιατί οι Ελληνικές κυβερνήσεις δε διεκδίκησαν ποτέ την αναγνώριση της.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν υπερασπίστηκαν ποτέ κανένα κομμάτι του έθνους.
Ποτέ! Και όποιος έχει ελάχιστες γνώσεις ιστορίας το γνωρίζει.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν υπερασπίστηκαν ποτέ τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Τρείς φορές ελευθερώθηκε η Βόρεια Ήπειρος και τρείς φορές οι κυβερνήσεις την πούλησαν. 1912-13, 1914 και 1940.
1912-13 οι μεγάλοι μας σύμμαχοι δίνουν τελεσίγραφο στην Ελλάδα. Για να δεχτούν την ένωση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου με την Ελλάδα έπρεπε η Ελλάδα να παραχωρήσει την Βόρεια Ήπειρο στο νεοσύστατο τεχνητό Αλβανικό κράτος.
Η Ελληνική κυβέρνηση όπως πάντα υπέκυψε, οι βορειοηπειρώτες όμως όχι.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1914 ανακηρύττουν την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου. Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου θριαμβεύει σε όλες τις μάχες.
Οι Αλβανοί και οι σύμμαχοι τους ζητούν συνθηκολόγηση, έτσι στις 17 Μαΐου του 1914 υπογράφεται το πρωτόκολλο τη Κέρκυρας που αναγνωρίζει την διοικητική αυτονομία της Βορείου Ηπείρου… που οι Αλβανοί δε σεβάστηκαν ποτέ… εκμεταλλευόμενοι προφανώς αυτό που ο νέος υπουργός παιδείας αγνοεί, ότι δηλαδή καμιά κυβέρνηση δεν υπεράσπισε ούτε τα βασικά δικαιώματα του έθνους,.
Το 1914 ο Ελληνικός στρατός ξαναμπαίνει στην Βόρεια Ήπειρο με την συγκατάθεση των δυνάμεων της Αντάντ και της Ιταλίας. Η αυτόνομη κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου έδωσε την εξουσία στον ελευθερωτή στρατό. Η Βόρειος Ήπειρος δεν είχε ενσωματωθεί στην Ελλάδα, όμως η Ελληνική νομοθεσία επεκτάθηκε και στη Βόρεια Ήπειρο, στις εκλογές του 1915 μάλιστα εξελέγησαν 16 βορειοηπειρώτες βουλευτές, που μετείχαν κανονικά στην Ελληνική βουλή.
Ο εθνικός διχασμός οδήγησε στην αποχώρηση του ελληνικού στρατού και στην κατάληψη της Βορείου Ηπείρου από Ιταλούς και Γάλλους. Δεύτερη προδοσία.
Η τρίτη απελευθέρωση το 1940 είχε άδοξη τύχη επίσης, μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, όταν οι ιδεοληψίες μπήκαν πάνω απ τα συμφέροντα του έθνους.
Για να γίνει υπουργός παιδείας κάποιος κάτι θα ξέρει, ίσως εννοεί ότι υπερασπιστήκαμε τον Μικρασιατικό και Ποντιακό Ελληνισμό.
Ούτε!
Από το 1914 ικέτευαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας την Ελλάδα για βοήθεια, όταν ξεκίνησαν επίσημα οι σφαγές που αποφασίστηκαν το 1911 στο συνέδριο των Νεότουρκων, στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη, αν και ήδη από το 1908 οι προθέσεις τους ήταν γνωστές, όπως ο αναφέρει στο βιβλίο του ο Μιχαήλ Ροδάς, διευθυντής του γραφείου τύπου της Ύπατης Αρμοστείας στην Σμύρνη… Ότι εγένετο λοιπόν κατά το 1914 προελέχθη κατά το 1908…
Μέχρι και διακοίνωση επέδωσε η ελληνική κυβέρνηση το 1914, διαμαρτυρόμενη για τους διωγμούς στην Μικρά Ασία, θέλοντας να αποφύγει την επέμβαση.
Φυσικά οι Τούρκοι συνέχισαν ανενόχλητοι, τα χαρτιά ποτέ δεν τους απασχόλησαν.
Ναι… αλλά πήγαμε το 1919… θα έλεγε ο γνώστης της ιστορίας υπουργός.
Πήγαμε, και γνώρισε μια ελάχιστη περίοδο ηρεμίας ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας αλλά και οι υπόλοιπες χριστιανικές εθνότητες, όσα μέλη τους είχαν απομένει μετά τις γενοκτονίες που υπέστησαν δηλαδή (είχαν προηγηθεί οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ασσυρίων).
Το θέμα δεν ήταν ότι πήγαμε, αλλά ότι δεν πήραμε γραπτές εγγυήσεις για την προστασία των Ελληνικών πληθυσμών και ότι η τότε κυβέρνηση φρόντισε να διορίσει σε πολύ κρίσιμες θέσεις προδότες σαν τον Στεργιάδη, ο οποίος είχε αντιταχθεί στην συγκρότηση της Μικρασιατικής άμυνας και μέχρι τελευταία στιγμή απαγόρευε την ενημέρωση του πληθυσμού για την κατάρρευση του μετώπου, ενώ τα κομματικά πάθη και η μικροπολιτική μπήκαν πάνω από την υπεράσπιση του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Ούτε αυτό το κομμάτι του έθνους στηρίξαμε.
Ο Πόντος ήταν μακριά και το Ποντιακό αντάρτικο ο λόγος που δεν εξολοθρεύτηκε όλος ο Ποντιακός Ελληνισμός.
Ούτε την δικαιοσύνη για τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης διεκδικήσαμε, μετά το πογκρόμ του 55. Αφήσαμε τους Τούρκους να ξεριζώσουν κι άλλο κομμάτι του Ελληνισμού από την κοιτίδα του, παραβιάζοντας για πολλοστή φορά την υπογραφή τους.
Έτρωγαν ξύλο στην Ελλάδα την δεκαετία του 50 όσοι διεκδικούσαν το δικαίωμα των Κυπρίων στην αυτοδιάθεση, ενώ το 74 η Κύπρος ήταν μακριά.
Ποιό κομμάτι του Ελληνισμού υπερασπίστηκαν διαχρονικά οι Ελληνικές κυβερνήσεις για να διεκδικήσουν την αναγνώριση της γενοκτονίας του Μικρασιατικού, του Ποντιακού Ελληνισμού και του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης;
Δειλές.. προδοτικές.. ας δώσει όποιο χαρακτηρισμό θέλει ο καθένας.
Για να διατηρήσουν την καρέκλα έκλειναν τα μάτια στις σφαγές και τους διωγμούς που αντιμετώπιζε ο Ελληνισμός.
Μόνο που το έγκλημα της γενοκτονίας ήταν τόσο μεγάλο που αναγνωρίστηκε και από πολλές χώρες όπως και από την Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονίας, το 2007, παρά την αδιαφορία των Ελληνικών κυβερνήσεων.
Όποιος αρνείται την γενοκτονία του ανθρώπου που ήταν είδωλο του Χίτλερ είναι ναζί, πραγματικός ναζί και άσχετος με την ιστορία.