Κάποιοι θεωρούν ότι ο εχθρός πρέπει να είναι ισχυρότερος για να σε νικήσει.
Δεν ισχύει... αρκεί εσύ να βρίσκεσαι σε παρακμή, να έχεις χάσει την ταυτότητα σου και αυτός να ξέρει τι θέλει. Ο εχθρός μπορεί να σε αφήσει και να τον χρησιμοποιήσεις, αυτοβαυκαλιζόμενος ότι δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα γιατί θα εκτιμήσει την βοήθεια σου, γιατί είναι πιο αδύναμος. Όταν ξυπνήσεις θα είναι αργά.
Η ιστορία της κατάκτησης της Μικράς Ασίας από τις τουρκικές φυλές δείχνει πώς κάποιες φορές χάνεις εσύ και επωφελείται ο αντίπαλος.
Από τον 11ο ως τον 15ο αιώνα ένα κομμάτι της χριστιανικής Ανατολίας εκτουρκίστηκε σταδιακά, οι λόγοι πολλοί. Οι τοπικοί άρχοντες που εγκατέλειπαν τις θέσεις τους ή εξισλαμίζονταν για να κρατήσουν τα αξιώματα και τους τίτλους ήταν ένας από τους βασικούς.
Ενδεικτικό παράδειγμα, ο κυβερνήτης του Πόντου Κασσιανός, που έδωσε τα φρούρια του στους Δανισμένδες Τούρκους με αντάλλαγμα μια θέση στην επικράτεια τους. Είχε μεγαλώσει με τους Τούρκους και τον έκαναν εμίρη.
Διαχρονικό χαρακτηριστικό των Ελληνικών ηγεσιών… πάνω απ όλα η καρέκλα.
Οι Έλληνες έχασαν από Έλληνες, αρκετοί Έλληνες είχαν τον τίτλο του εμίρη, όπως ένας Γαβράς, που σκοτώθηκε σε μια από τις πρώτες εκστρατείες του Μανουήλ Κομνηνού εναντίον των Τούρκων.
Οι Σελτζούκοι είχαν ελληνική υπηρεσία με το βυζαντινό όνομα Νοταράν για να καθορίζει τις σχέσεις με τους Έλληνες.
Ο εχθρός απ έξω δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα, οι εσωτερικοί συνεργοί ήταν, που δεν είχαν ούτε την ελάχιστη αξιοπρέπεια που είχαν όσοι τάχθηκαν ανοιχτά με το μέρος του εχθρού.
Στάσεις σαν αυτή του Θεόδωρου Μαγκαφά στην Φιλαδέλφεια το 1888 αποπροσανατόλισαν τους πληθυσμούς και έκαναν τις πόλεις τους εύκολη λεία για τους Σελτζούκους. Ο Μαγκαφάς εξεγέρθηκε εναντίον της διοίκησης της αυτοκρατορίας για να αποκτήσει ανεξάρτητη ηγεμονία και όταν νικήθηκε, πήγε στους Σελτζούκους και αυτοί του επέτρεψαν να στρατολογήσει Τουρκομάνους που ρήμαξαν τους χριστιανικούς αγροτικούς πληθυσμούς.
Όταν ο λαός μπερδεύεται γίνεται εύκολα θύμα ακόμα και όταν ο εχθρός δεν έρχεται με τα όπλα… όσοι έρχονται ντυμένοι φίλοι -παραφράζοντας τον Ελύτη- είναι πάντα οι χειρότεροι...
Η απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους υπήρξε η αρχή του τέλους για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας γιατί επικεντρώθηκαν στα Ευρωπαϊκά εδάφη, καθώς απειλούνταν άμεσα, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να βρουν την ευκαιρία να επιτεθούν πιο άνετα στην Μικρά Ασία.
Δεν μπορείς να παραγνωρίζεις ότι όλα συνδέονται, ότι όταν αφήνεις την άμυνα σου βλάπτεις και την οικονομία σου, γιατί στο τέλος θα χρειαστεί να δώσεις περισσότερα. Μετά την απώλεια των βυζαντινών επαρχιών σε Συρία, Παλαιστίνη, Βόρεια Αφρική, η Βυζαντινή αυτοκρατορία περιχαρακώθηκε.
Όταν κατευνάζεις διαρκώς τον εχθρό, στο τέλος χάνεις τα πάντα. Η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας οδήγησε στην μετατροπή της Ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη σε απομεινάρια, στην εισβολή στην Κύπρο.
Η μη προστασία των μικρών καλλιεργητών και η τάση συγκέντρωσης των κτημάτων σε λίγα χέρια, αποδυνάμωσε και οικονομικά την αυτοκρατορία και της στέρησε τους καλύτερους πολεμιστές. Η υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια οδηγεί σε απώλειες για το σύνολο.
Τα προνόμια που δόθηκαν σε Γενοβέζους, σε αρκετές παραλιακές μικρασιατικές πόλεις το 1261, επιβάρυναν την οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του Μικρασιατικού πληθυσμού. Όταν δίνεις τον πλούτο σου σε ξένους ποτέ δεν κερδίζεις.
Παραμέληση της άμυνας, υπερσυγκέντρωση του πλούτου, κατευνασμός του εχθρού, παραχώρηση πλούτου, λίγη ηγεσία.
Ποτέ δεν χάσαμε από εξωτερικούς εχθρούς και ποτέ δεν μάθαμε!