Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου διεξάγονται κάτω από τη σκιά της καταπάτησης της βούλησης του Ελληνικού λαού, που εκφράστηκε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Στο σύγχρονο Δυτικό κόσμο τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια δε γνωρίζω άλλη φορά τόσο βάναυσα, ανερυθρίαστα και απροσχημάτιστα να καταπατάτε η Δημοκρατία.
Είναι γεγονός ότι όσο θα χάνεται το κοινωνικό κράτος, που είχε οικοδομηθεί στη μεταπολεμική Ευρώπη, τόσο ο κοινοβουλευτισμός και όχι άδικα, θα φαντάζει ως μια καρικατούρα δημοκρατίας, που ο πραγματικός σκοπός του θα είναι να καταργεί τη Δημοκρατία και να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ελίτ και όχι τα συμφέροντα του λαού.
Εξ ου και πίσω από τη μεγάλη τάση για αποχή υποκρύπτεται υπογείως και υποσυνείδητα η ίδια η αμφισβήτηση της ‘κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας’. Είναι όμως άλλο πράγμα να έχεις ένα μαζικό κίνημα αντίστασης, που συνειδητά θα προτείνει την αντικατάσταση αυτού του πολιτικού συστήματος με ένα άλλο Δημοκρατικότερο και Δικαιότερο (σε μια τέτοια περίπτωση η κάθοδος στις εκλογές δεν θα πρέπει να αποκλείεται, αλλά να θεωρείτε επιβεβλημένη) και εντελώς άλλο πράγμα να απέχεις από τις εκλογές ιδιωτεύοντας, εκφράζοντας την απογοήτευσή σου και επιλέγοντας αγανακτισμένος να μην ξανασχοληθείς με την πολιτική και τους πολιτικούς. Εσύ μπορεί να σταματήσεις να ασχολείσαι με την πολιτική, αλλά να είσαι σίγουρος ότι οι Πολιτικοί δεν θα πάψουν να ασχολούνται με σένα, μιας και γνωρίζουν οι ελίτ πολύ καλά ότι η πολιτική είναι αναπόσπαστη ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης, η οποία καθορίζει τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Γνωρίζουν πολύ καλά οι ελίτ ότι αν ελέγχουν την πολιτική τότε μπορούν να ελέγχουν και τις μάζες, έτσι ώστε να τις εκμεταλλεύονται και να ξεχωρίζουν ζώντας σε μια ανήθική χλιδή μακριά από την ανθρώπινη δυστυχία και φτώχεια.
Άρα αποχή με αποχή διαφέρει. Σ’ αυτή την ιστορική περίοδο που ζούμε συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα ενεργών πολιτών, που να αποτελούν πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας και να μάχονται για μια Δημοκρατικότερη και Δικαιότερη κοινωνία δεν υπάρχει. Άρα το επίδικο είναι ποιους βοηθάει η Αποχή; Βοηθάει το λαό, που δέχεται μια λυσσαλέα επίθεση ή ισχυροποιεί το ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το Λεβέντη και τους ΑΝ.ΕΛ, με λίγα λόγια όλους τους πρόθυμους να επιβάλουν στο λαό μέτρα λιτότητας τα οποία σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καταστρέψουν ότι έχει απομείνει από την Ελληνική κοινωνία και οικονομία; Επομένως το πρώτο δίλλημα που έχει να απαντήσει ο κάθε πολίτης που αισθάνεται ότι εξαπατήθηκε και νιώθει οργισμένος για το πολιτικό προσωπικό είναι αν με τη συμμετοχή του ή την αποχή του θα μειώσει τη δύναμη των κομμάτων της λιτότητας.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι εκλογές αυτές γίνονται υπό καθεστώς εκβιασμού και έρχονται να διαστρέψουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Εν μέρει η άποψη αυτή είναι σωστή. Όντως ο Αλέξης Τσίπρας και οι γύρω από αυτόν προκάλεσαν αυτές τις εκλογές αστραπή, έτσι ώστε να πετύχει ταυτόχρονα τρία πράγματα: α) να μην γίνουν αισθητές στους πολίτες οι παρενέργειες του τρίτου μνημονίου, β) να μην προλάβει η κοινωνία να δημιουργήσει νέα πολιτικά υποκείμενα τα οποία με αξιώσεις θα διεκδικήσουν την εξουσία και γ) να μπορέσει να εξιλεωθεί για την καταστρεπτική στρατηγική που ακολούθησε αυτούς τους έξι μήνες. Το επίδικο σε αυτές τις εκλογές είναι αυτές οι λογικές να υποστούν όσο μεγαλύτερη φθορά γίνεται.
Το διακύβευμα αυτών των εκλογών δεν είναι θεωρητικό αλλά εντελώς πρακτικό. Για παράδειγμα αν όλοι όσοι ψήφισαν ΌΧΙ στο δημοψήφισμα και αισθάνονται προδομένοι από την κατάληξη, που πήραν τα πράγματα απέχουν από αυτές τις εκλογές τότε η μόνη αντιπολίτευση, που θα βρίσκεται μέσα στη βουλή θα είναι το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Το ΚΚΕ στο δημοψήφισμα απείχε και η ΧΑ δεν κινητοποιήθηκε καθόλου για το ΟΧΙ, με τους ψηφοφόρους τους στην πλειονότητά τους (60%) να ψηφίζουν ΝΑΙ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά θα βρεθούμε σε μια βουλή, που όλα τα κόμματα θα ψηφίζουν υπέρ των εθνοκτόνων μέτρων λιτότητας (χαρά ο Σόιμπλε!) με ένα φασιστικό και ένα σταλινικό κόμμα να το παίζουν αντιπολίτευση. Ουαί κι αλίμονο αν μια τέτοια εξέλιξη βοηθάει τον αγώνα του ελληνικού λαού και την κατάκτηση της πραγματικής Δημοκρατίας!
Γι’ αυτό καλύτερα θα είναι να αφήσουμε το θυμικό μας στην άκρη και να σκεφτούμε λογικά αν μας συμφέρει η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές ή όχι. Προσωπικά είμαι από αυτούς, που δεν με καλύπτει κανένας από τους συνδυασμούς, που κατεβαίνουν σε αυτές τις εκλογές, μιας και θεωρώ ότι το επίδικο δεν είναι ούτε το αριστερός ή δεξιός, ούτε το ευρώ ή δραχμή. Το ζητούμενο για μένα προσωπικά είναι να περάσει η εξουσία στο λαό και να αυτοκυβερνηθεί συμμετέχοντας ενεργά σε όλες τις εξουσίες καθώς θεωρώ ότι είναι η μόνη ρεαλιστική βάση για να χτιστεί μια Δίκαιη και Δημοκρατική κοινωνία. Όλοι οι άλλοι δρόμοι έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία ότι οδηγούν σε αδιέξοδα και σε χαμένες επαναστάσεις. Παρόλα αυτά δεν θα απέχω από αυτές τις εκλογές και θα ψηφίσω εκείνο το κόμμα, που κατά την άποψή μου θα εναντιώνεται στα μνημόνια και θα έχει μια κοινωνική ευαισθησία, ακόμη κι αν διαφωνώ σε πολλές από τις θέσεις του, ελπίζοντας ότι θα ανοίξει αμέσως μετά τις εκλογές όχι μόνο στην αριστερά αλλά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία μια συζήτηση για το τι είδους χώρα και πολίτες θέλουμε, ξεφεύγοντας από τη στείρα συνθηματική λοβοτομημένη σκέψη των επαναστατικών τσιτάτων.