Το ελβετικό σύνταγμα έχει τις ρίζες του στο 1815, που με εμπνευστή τον τότε υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια έθεσε τις βάσεις για ένα σύνταγμα, που διαφέρει από όλα τα άλλα συντάγματα του δυτικού κόσμου. Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για κάποιες βασικές αρχές του τρόπου διοίκησης των Ελβετών, καθώς και για να ξεκινήσει μια συζήτηση περί του Ελληνικού Συντάγματος, που χρειάζεται άμεσες αλλαγές, έτσι ώστε να γίνει δημοκρατικότερο και ο λαός επιτέλους να γίνει αυτός ο οποίος ελέγχει πραγματικά τη λειτουργία της ελληνικής πολιτείας και όχι να παραμένει ένας υπάκουος υπήκοος, που πρέπει να ανέχεται τις πάσης φύσεως αυθαιρεσίες της εξουσίας.
Η Ελβετία αποτελείται από εικοσιέξι (26) καντόνια, δηλαδή από εικοσιέξι (26) αυτοδιοικούμενες περιοχές που έχουν του δικούς τους νόμους, τη δικιά τους βουλή και αυτονομία. Από αυτά τα εικοσιέξι καντόνια τα οποία αντιπροσωπεύονται αναλογικά εκλέγονται κάθε τέσσερα χρόνια τρακόσοι (300) βουλευτές του ομοσπονδιακού κράτους της Ελβετίας. Το κοινοβούλιο της Ελβετίας αποτελείται από την πάνω βουλή και την κάτω βουλή, καθεμία από τις οποίες πλαισιώνεται με εκατόν πενήντα (150) βουλευτές και αποτελούν τη νομοθετική εξουσία.
Από την πάνω και την κάτω βουλή εκλέγεται η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, δηλαδή η εκτελεστική εξουσία, η οποία αποτελείται από επτά (7) μέλη εκ των οποίων κανένας δεν πρέπει να είναι βουλευτής, έτσι ώστε να διασφαλίζεται ο διαχωρισμός εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Πρόεδρος της κυβέρνησης εκλέγεται ένας από τους επτά (7) υπουργούς της κυβέρνησης ο οποίος δεν έχει κανένα άλλο προνόμιο παρά να εκπροσωπεί την Ελβετία στις διάφορες διακρατικές της υποχρεώσεις διατηρώντας το υπουργείο του. Η θητεία του είναι ενιαύσια και δεν μπορεί να επανεκλεγεί πρόεδρος. Την επόμενη χρονιά άλλο μέλος της κυβέρνησης εκλέγεται πρόεδρος και ούτω καθ’ εξής. Επίσης μετά το πέρας του πρώτου χρόνου και έπειτα από κάθε χρόνο διακυβέρνησης η ομοσπονδιακή κυβέρνηση καλείται να λογοδοτήσει και να αξιολογηθεί ξεχωριστά ο κάθε ένας υπουργός στην πάνω και στην κάτω βουλή. Όποιος από τους υπουργούς θεωρηθεί αναποτελεσματικός ΑΝΑΚΑΛΕΙΤΑΙ από τη βουλή και δε συνεχίζει το έργο του. Ουδείς από την κυβέρνηση έχει δικαίωμα να διαγράψει βουλευτή του, ουδείς κομματικός μηχανισμός έχει το δικαίωμα να διαγράψει μέλος του ή βουλευτή του και είναι σύνηθες φαινόμενο βουλευτές και υπουργοί ακόμα να υποστηρίζουν νόμους που το κόμμα τους είναι αντίθετο καθώς και το αντίστροφο, κάτι που σε μας τους Έλληνες δυστυχώς φαντάζει παρανοϊκό, καθώς όλα τα κόμματα εις το όνομα της κομματικής πειθαρχίας καταπατούν ασύστολα και ξεφτιλίζουν τη Δημοκρατία εις το όνομά της! Επιπροσθέτως κάτι ακόμα που φαντάζει σε εμάς τους Έλληνες ακόμη πιο παρανοϊκό. Οι Ελβετοί φροντίζουν στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας να συμμετέχουν στην κυβέρνηση όσο το δυνατόν περισσότερα κόμματα, που εκπροσωπούνται στην πάνω και στην κάτω βουλή, χωρίς αποκλεισμούς και ιδεολογικές παρωπίδες. Αυτή τη στιγμή στην ελβετική κυβέρνηση μετέχουν τέσσερα (4) κόμματα.
Τα καντόνια διοικούνται με το ίδιο μοντέλο έχοντας όμως μία βουλή και όσον αφορά τους δήμους, κάθε δήμος δύο (2) φορές το χρόνο συγκαλεί γενική συνέλευση, δηλαδή τη βουλή του δήμου και εκεί με τη συμμετοχή κάθε δημότη, που θέλει να λάβει μέρος, ψηφίζεται ο προϋπολογισμός του δήμου. Η διαδικασία αυτή είναι καθαρά δημοκρατική και δε χρησιμοποιώ τον όρο αμεσοδημοκρατική, διότι είναι πλεονασμός, καθώς η δημοκρατία είναι άμεση από τη φύση της.
Τέλος θα ήθελα να επισημάνω ότι ακρογωνιαίος λίθος της Ελβετικής δημοκρατίας, είναι η διεξαγωγή δημοψηφισμάτων. Κάθε Ελβετός πολίτης κατά τη διάρκεια ενός έτους μπορεί να συμμετάσχει και σε πάνω από δέκα (10) ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ. Ακόμη και μικρές μειοψηφίες που μαζεύουν πενήντα χιλιάδες (50.000) υπογραφές μπορούν να απαιτήσουν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, τόσο σε ομοσπονδιακό όσο και σε καντονιακό επίπεδο, για όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν και προφανώς η λαϊκή ετυμηγορία είναι υποχρεωτικό να γίνει σεβαστεί από όλα τα κόμματα και όλες τις κυβερνήσεις. Για παράδειγμα διεξήχθη δημοψήφισμα για το αν θα αγοράσουν οι Ελβετοί δεκαοχτώ αεροπλάνα τύπου Fantom, για το αν θα χτιστούν τζαμιά ή όχι και σε καντονιακό επίπεδο για την επισκευή και επέκταση ενός επαγγελματικού σχολείου, για τη μονιμοποίηση των γιατρών που κάνουν την πρακτική τους, για τα ασφάλιστρα και για πλήθος άλλων υποθέσεων. Σε δημοτικό επίπεδο κάθε μήνα αποστέλλεται ενημερωτικό φυλλάδιο για όλα όσα αφορούν το δήμο και ύστερα από τις αποφάσεις των δημοτών χαράσσεται η πολιτική που θα ακολουθήσει ο κάθε δήμαρχος.
Ουδεμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, δε συμφωνείτε;