Τι καλά να μας άρεσαν οι εκπλήξεις! Αν μας άρεσαν οι...εκπλήξεις, τότε το παιχνίδι της κομματικής επιβίωσης, της πολιτικής γελοιότητας και της επικάλυψης της πολιτικής δυσοσμίας δεν θα παιζόταν σε βάρος μας, ερήμην του λαού. Και ο πολιτικός "αφεντισμός" δεν θα αποτελούσε γώρισμα των εκάστοτε κυβερνώντων. Ούτε η αλαζονεία θα εξέτρεπε την εξουσία σε χείριστους δρόμους...
Ομως, τι κρίμα που δεν μας αρέσουν οι εκπλήξεις!..
Οπως δεν μας αρέσει η ανατομία της ευθύνης μας. Και σύρροπα με την αποθαρρυντική τούτη διαπίστωση, ανεξάρτητα αν "αφυπνίζει" τον εγωισμό μας και την επιδερμική μας αντίδραση, έχει αναπτυχθεί ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία και έχει υποστεί διαβρωτική αλλοίωση ακόμη και η συνείδησή μας.
Δεν μας αρέσουν οι εκπλήξεις. Είναι βέβαιο.Η "μη αντίδραση" μας έχει εκπλήξει τους Ευρωπαίους. Το "χειροκρότημα" μας στην πολιτική αυθαιρεσία που παρουσιάζεται με διάφορα προσωπεία και με χειμαρρώδη πολιτική ψευδολογία, επαναλαμβάνεται κατά περιόδους, όπως τώρα κατά την προεκλογική περίοδο. Και είναι να απορεί κανείς, πως είναι δυνατόν να χειροκροτούμε την ίδια την αθλιότητά μας!..
Και κρίνουμε την πολιτική αξιοπιστία από την υφολογία της ηγεσίας, οπότε και προσμετρούμε απλώς το αποτέλεσμα. Το παράδοξο είναι, εντούτοις, ότι οι ίδιοι οι Ελληνες πιστεύουμε εν πολλοίς ότι συγκροτούμε μια χώρα με ανίκανους και διεφθαρμένους πολιτικούς και κρατικοδίαιτους μέχρι πρότινος τουλάχιστον επιχειρηματίες,διεκδικώντας ακόμα και την πρωτιά κατά καιρούς στην Ευρωπαική Ενωση.
Και με τη διάθεσή μας για...εκπλήξεις να έχει φυλλορροήσει, φτάσαμε στην πολιτική και κοινωνική παράλυση. και επικρατούν ο ανεγκεφαλισμός και η πολιτική πονηρία συνάμα. Και στήνεται ένα Οργουελικό σκηνικό με μαζοποιημένους και πρώτιστα φοβισμένους πολίτες, που ακολουθούν τις τάσεις που τους επιβάλλουν.
Δεν μας αρέσουν οι...εκπλήξεις, κάνοντας τους πολιτικούς γυρολόγους να μένουν κατάπληκτοι από την αντίδρασή μας. Ετσι, χάνεται η προοοπτική θεώρησης των πραγμάτων, ο έλεγχος,η κριτική και ο καθορισμός μιας στάσης ζωής, χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα.
Στάση η τάση; Το δίλημμα δεν υφίσταται στην αποσαθρωμένη κοινωνία. Στάση μπορεί να έχει ο βουλόμενος και βουλευόμενος, Οι άλλοι ακολουθούν μια τάση. Γίνονται ουραγοί της φοράς των πραγμάτων. Και τους συνθλίβουν τα γεγονότα. Αν,λοιπόν η πολιτική μετακινεί τα επίπεδα της ζωής ή τους δίνει την όποια κλίση, επιλέγει και παίρνει και την ανάλογη τάση, ροπή, φορά το κοινωνικό σύνολο.