Τι δεν καταλαβαίνουμε οι Ελληνες; Τι δεν καταλαβαίνουμε ως υποτίθεται ενεργοί πολίτες και εμφανιζόμαστε με καταρράκτη στους οφθαλμούς και βαρειάς μορφής κώφωση στην ακοή μας, ώστε να είμαστε ανίκανοι να ατενίσουμε και να "αφουγκραστούμε" ακόμη κι ό,τι απορρέει από τη βιομέριμνα και την ανθρωπομέριμνα, αποδεχόμενοι τις οριακές καταστάσεις του πόνου της ανοχής και της ενοχής μας; Να καταλάβουμε τον "απελπισμό", που στη διαδικασία της κοινωνικής ύπαρξης, ορθώνεται κραταιός και εθνικά επιζήμιος.
Τι δεν καταλαβαίνουμε, όταν η πολιτική ανικανότητα συνεπικουρούμενη από την πολιτική κοροιδία δίκην οδοστρωτήρα ισοπεδώνει την ατομική υπόσταση του πολίτη, ενώ ο πολίτης κατακρημνίζεται σε υπαρξιακή κοινωνική κατάπτωση; Και από αυτή τη κατάπτωση μπορεί να εξέλθει τότε μόνον, όταν στρέψει την μέριμνά του προς τον ίδιο τον εαυτό του, με σκοπό να κατανοήσει τα όρια των δυνατοτήτων του, οπότε και θα αντλήσει την ιδέα, την "πρόταση", την πίστη στις αρχές και θα αναλάβει την ευθύνη του για ένα καλύτερο παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον...
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ύψιστη ζώσα αξία είναι ο άνθρωπος; Κι αυτή η υπέρτατη αξία ως "ωραιότητα", αλήθεια, ηθικότητα, δύναμη, ελευθερία και ανάγκη, γίνεται αντικείμενο πολιτικού εμπαιγμού και πολιτικό παίγνιο. Και μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων μετατρέπεται σ' ένα τεράστιο "παιχνιδότοπο" της πολιτικής αυθαιρεσίας...
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ασκούμενη πολιτική κατάντησε τον Ελληνα "αίνιγμα" στη διασταύρωση του χρόνου: παρελθόν-παρόν-μέλλον, όπου το καθημερινό του τραγικό βίωμα τον καθιστά "σκιά" του ιστορικού παρελθόντος, παράδειγμα προς αποφυγήν του παρόντος και ταυτισμένο με την "τέφρα" του μέλλοντος.
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ορίζεται ως προς τη θέση του και ότι η ευθύνη αποτελεί το ιδιότυπον του πολίτη; Σιγά να μην το καταλαβαίνουμε! Αντίθετα, με τη στάση μας εκτρέφουμε την πολιτική δημαγωγία και εκκολάπτουμε δημοκόπους, οι οποίοι εκ των πραγμάτων απεργάζονται κοινές συμφορές.
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε την επαναλαμβανόμενη πολιτική απάτη και κοροιδία και ότι οι πολιτικοί υπηρετούν ατιμωρητί το δόγμα "στην πολιτική άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε"; Το ζούμε τούτες τις μέρες τις προεκλογικές...Ζούμε για μια ακόμη φορά τον Τσίπρα να ανατρέπει δια λόγων τον ίδιο τον εαυτό του, αλλά και τους άλλους της αντίπερας όχθης να ανατρέπουν την ίδια τη λογική!
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα εμφανίζει σύνολο πολιτικών νεμόμενων απλώς κυβερνητικά αξιώματα; Φτάσαμε στον μεγάλο κρατήρα του Πουθενά σαν χώρα κι απλώς κοιτάζουμε μέσα αν θα μας χωρέσει όλους. Δορυάλωτος πόλις είναι σήμερα η Ελλάδα!
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν καταλαβαίνουμε ότι βιώνουμε την πολιτική με αξιοσημείωτη σταθερότητα και αποβλακωτική στασιμότητα;
Δεν σκεφτόμαστε. Απλως με την προβατοποιημένη λογική μας ακολουθούμε όσους μας υπόσχονται λίγο χορτάρι για βοσκή! Ας σκεφτούμε ότι οι πράξεις μας είναι εκείνες που υποστηλώνουν τις ιδέες και αναδύουν τις προτάσεις και τα πρόσωπα. Και βέβαια ξεχνάμε, αν το γνωρίζουμε, ότι η ιστορία προχωρεί αυτοδύναμα. Απόλυτο κακό και απόλυτο καλό συμψηφίζονται.
Και στις δύο περιπτώσεις βρισκόμαστε δέσμιοι μιας ανυπερπήδητης οριακής ανάγκης: Να απορρίψουμε ολοκληρωτικά την πραγματικότητα ή να την αποδεχθούμε. Η συμπεριφορά που προκύπτει είναι παθητική, στατική και επιπόλαιη. Εχουμε "συμμορφωθεί" με την κατάσταση του μικρού μας "βολέματος", με την κατάσταση της απάθειας, όσο κι αν μας φαίνεται εξανδραποδιστική.
Μας ενοχλεί να μας θυμίζουν την αλήθεια μας. Ομως, οι νεοέλληνες, αν και τόσο φλύαροι σχολιαστές της ιστορικής τους διαδικασίας, έχουμε παραιτηθει από κάθε έμπρακτη αξιολογική κρίση και αντίδραση. Κι ούτε αυτό το καταλαβαίνουμε!