Γιατί να παλέψουν, λένε αυτοί που δείχνουν φωτογραφίες ερειπίων, γιατί να μείνουν στα γκρεμισμένα ντουβάρια;
Γιατί πατρίδα είναι η ζωή όχι τα κτίρια, είναι τα πάρτυ που κάνουν οι νέοι της Συρίας, όπως κάποτε έκαναν και οι νέοι της Ελλάδας στη Γερμανική κατοχή, με γκρεμισμένα ντουβάρια γύρω τους και νεκρούς από πείνα.
Αλλά για να πάρεις την ζωή σου πίσω, τον τόπο σου, πρέπει να μην ξεχάσεις τι σημαίνει ζωή, γιατί αλλιώς, είσαι ήδη νεκρός.
Γράφει ο Ελύτης…
«Κι ας πα να λέγανε οι ηθικολόγοι, θα έπρεπε να πω οι στενοκέφαλοι, ότι ήτανε ντροπή, τη στιγμή που οι άλλοι πεινούσαν ή σκοτώνονταν, εμείς να διασκεδάζουμε. Αλλά αυτό ακριβώς είχε σημασία. Από εμάς τους ίδιους που διασκεδάζαμε, οι περισσότεροι πεινούσαν ή σκοτώνονταν τις νύκτες κρυφά, χωρίς ποτέ να το κάνουν μπαϊράκι τους»
Πατρίδα είναι η αγάπη για το λαό σου, που έκανε εκατοντάδες Κούρδους να εγκαταλείψουν βολεμένες ζωές στην Ευρώπη και να γυρίσουν πίσω στα ερείπια, όπως η φοιτήτρια Ιατρικής στην Γαλλία, η 25χρονη Amara, που δεν θέλει να γυρίσει στην Γαλλία ακόμα και όταν τελειώσει ο πόλεμος ή ο Κούρδος από την Γερμανία που θυσιάστηκε πρόσφατα.
Έτσι γύρισαν και το 40 γύρω στους 400 Κωνσταντινουπολίτες, σαν εθελοντές, για να πολεμήσουν στα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Το έθνος δεν σβήνει, όσο και αν οι ιμπεριαλιστές και τα δεκανίκια τους οι ανθρωπιστές θα το ήθελαν.
Κουρδική σελίδα ζήτησε από όσους δε βοηθάνε στον αγώνα αυτών που μένουν, να μη χύνουν δάκρυα για τον Αϊλάν.
Η υποκρισία και η επιλεκτική ευαισθησία, που έχει οδηγήσει ακόμα και στην ταύτιση των προσφύγων με ισλαμοφασίστες, καταγγέλλεται από αυτούς που πολεμάνε πραγματικά τον φασισμό, που ενδιαφέρονται για κάθε ανθρώπινη ζωή και θέλουν την πραγματική ισότητα.
Το δημοκρατικό κόμμα Συρίας καταγγέλλει τον προπονητή στον οποίο έβαλε τρικλοποδιά η Ουγγαρέζα φασίστρια -το ένα δεν αναιρεί το άλλο- ως μέλος της ισλαμιστικής «Αλ Νούσρα» και ως άμεσα υπεύθυνο για την καταστολή της κουρδικής εξέγερσης το 2004, που στοίχισε την ζωή σε εξήντα Κούρδους. Όταν δεν ξέρεις τι συμβαίνει στην Συρία καλύτερα να σιωπάς. Τα παιδιά των θυμάτων του δε θα δουν όχι τον Ρονάλντο από κοντά, αλλά τους δικούς τους ποτέ ξανά.
Όχι, στη Συρία δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έγινε στην Ελλάδα το 40, η μόνη διαφορά είναι, ότι ευτυχώς τότε δεν ήταν ο ανθρωπισμός επάγγελμα, ευτυχώς δεν είχε κυριαρχήσει ο φθηνός ανθρωπισμός του θεάματος σε βάρος της ουσίας.
Ευτυχώς ο ιμπεριαλισμός τότε, δοκίμαζε να κλέψει τις πατρίδες των λαών μόνο με τα όπλα. Την ιδέα των καντίνων, που νομίζουν ότι με ένα σάντουιτς μπορούν να απαξιώνουν ξένες πατρίδες και να μεταφέρουν τις ιδεοληψίες τους, ονομάζοντας τες πραγματικότητα, την σκέφτηκε αργότερα.
Ναι, υπάρχουν πραγματικοί πρόσφυγες, όπως το ζευγάρι Γιεζίντι που παντρεύτηκε πρόσφατα στην Γερμανία. Τη Vian την έπιασε σκλάβα το ισλαμικό κράτος, ο Ali πολέμησε για να την ελευθερώσει και τα κατάφερε.
Αξίζουν κάθε βοήθεια, μα πάνω από όλα, αξίζουν μια ευκαιρία να επανακτήσουν τον τόπο τους, και μετά… τους ρωτάμε αν θέλουν να γίνουν το φθηνό εργατικό δυναμικό της Γερμανίας και αν δε μετράνε οι πατρίδες.