Αλλά είμαστε της ...αιθεροβασίας και καθόλου δεν μας ενοχλεί η υψοφοβία!
Ολο "πέφτουμε από τα σύννεφα", κάθε φορά που προσκρούουμε στον παραλογισμό των πολιτικών πρακτικών, κάθε φορά που διαπιστώνουμε ότι η ψήφος μας μετατράπηκε σε "δύναμη" συγκεκριμένων κομματικών συμφερόντων, αλλά παραμένουμε ως....αιθεροβάμονες στα σύννεφα, παρακολουθώντας από ψηλά άλλοτε με απογοήτευση οικτρή κι άλλοτε με νερώνεια αδιαφορία, το δράμα της κοινωνίας, το δράμα της ίδιας της ζωής μας!
Και ενώ ο κοινωνικός θάνατος αποδεικνύεται πιο μακρύς από τη ζωή, εμείς εξακολουθούμε να αιθεροβατούμε και να αποδεχόμαστε με ανακούφιση ενίοτε τις υποσχέσεις των σύγχρονων "θαυματοποιών" του πολιτικού κατεστημένου. Υποσχέσεις που δεν αποτελούν πια ούτε συζητήσιμη υπόθεση. Είναι ένας "εκτρωματικός" μύθος, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Και ως αιθεροβάμονες αυτοπαγιδευόμαστε στην ανάγκη μας για αιθεροβασία, έχοντας εν πολλοίς χάσει το αίσθημα της πραγματικότητας, αγνοώντας ότι το"δράμα" που αμήχανα παρακολουθούμε από τα ...σύννεφα, μόνο οι ίδιοι μπορούμε να το ανατρέψουμε. Και ταυτόχρονα νιώθουμε ότι μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Πρόκειται για ένα πληγωμένο εγωισμό περιδινούμενο στο αχανές της επιβεβαίωσης.
Από την άλλη πλευρά, η θεσμοθετημένη γραφειοκρατική καταπίεση, οδηγεί στην έννοια μιας κοινωνίας εκτός δικαίου. Με το τυραννικό επακόλουθο της αυθαιρεσίας των ολίγων (εξίσου αποσυνθετικής με την αυθαιρεσία των συγκεχυμένων πολλών), που ξέρουν να συνασπίζονται ενώπιον της εξουσίας, που συνεπάγεται αναπόφευκτα η εξουσία του δικαιώματος επί του δικαίου.
Ρίχνουμε κροκοδείλια δάκρυα επί των ποταμών Βαβυλώνας για την κατάντια της πολιτικής, αλλά πηγαίνουμε στις κομματικές συναθροίσεις, χειροκροτούμε τους αρλεκίνους της πολιτικής στο μεγάλο "τσίρκο" που έχουν στήσει και δίνουν καθημερινά παραστάσεις. Και ενώ από τον καναπέ μας τους βρίζουμε, όταν μας "κτυπήσουν" με φιλική υποτίθεται διάθεση στην πλάτη, κολακευόμαστε και χαμογελάμε αυτάρεσκα...
Σε μια κοινωνία άκρατου ποσοτικισμού και χρησιμοθηρίας, σε μια φρενίτιδα υποκατάστασης των νοητικών μας λειτουργιών, με την πονηρία και τη "φαστφουντάδικη" πρακτική αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων, με την ασκεψία να αποτελεί αρνητικό μέγεθος, με τη διεστραμμένη αξιολογία ενός ματαιόσπουδου βίου, με το κερδοσκοπικό "γίγνεσθαι" και τη λογική της "αρπακτής" από τη μια και με την ανέχεια ή και την εξαθλίωση από την άλλη, έχουμε χάσει κάθε αξιολογικό κριτήριο και βλέπουμε τα πάντα μονοδιάστατα.
Ετσι προσερχόμαστε στην κάλπη σήμερα. Για πολλοστή φορά. Και για πολλοστή φορά θα "πέσουμε από τα σύννεφα" το επόμενο χρονικό διάστημα, διαπιστώνοντας όχι την "ευεργετική", αλλά τη ολέθρια συνέπεια της ψήφου μας.
Επειδή όμως με ευκολία "ακροβάτη" μεταπηδάμε από τη μια άποψη στην άλλη και ζούμε με δανεικές σκέψεις, θα προσπαθήσουμε δικαιολογήσουμε την δια της ψήφου μας επιλογή μας. Και θα τη δικαιολογήσουμε ως "αυτάρκεις" και "μεταμοντέρνοι" νεοέλληνες μέσα στα γλωσσικά μας ράκη, με λεκτικά γεννήματα ενός βαρβαρισμού και μιας παρανοικής παρασημαντικής.
Και το χειρότερο. Με το κοινωνικό αδιέξοδο να δείχνει στο μηδέν,με τον πολυμέριμνο και εν πολλοίς αμαθή βίο μας να καθίσταται αβίωτος, γινόμαστε με ευκολία κριτές και επικριτές, σπερμολόγοι και εριστικοί, ενίοτε δε μελεκτική ευήθεια κατακριτές ακόμη και συγκροτημένων απόψεων. Χωρίς να τις έχουμε κατανοήσει ή επεξεργαστεί τόσο, όσο χρειάζεται για να τις κρίνουμε αυστηρά και να τις απορρίψουμε διαρρήδην ή και να τις επιποθούμε εκ βαθέων ως η...έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων...
Καθαρή φρεναπάτη; Υποκριτικός παραλογισμός: Επιτομή του σουρεαλισμού; Ανοψία και τυφλότης; Σύγχυση και ένδεια κριτικής σκέψης;
Βαρύφορτοι με τα παραπάνω ερωτηματικά κατευθυνόμαστε οι πολλοί προς τα εκλογικά τμήματα, με μια διάθεση αναρρίχησης στα...σύννεφα, για να πέσουμε απ' αυτά στους επόμενους μήνες....