Ο Ελληνας μπροστά στη μοίρα του; Ο Ελληνας φορώντας στα μάτια τον επίδεσμο της αυτάρεσκης απομόνωσης; Ο Ελληνας αδιαφορώντας για ό,τι θα μπορούσε να γίνει πολύτιμος κρίκος για το μεγάλο ΄σύνδεσμο των δυσπραγούντων πολιτών; Ο Ελληνας εγκλωβισμένος σ' έναν άγριο υποκειμενισμό, που έχει για έμβλημά του τον αστόχαστο ατομικισμό;
O Αλέξης Τσίπρας που απέσπασε, με το ανάλογο κτύπημα στην πλάτη, τη "τυποποιημένη" φιλοφρόνηση του Μπάρακ Ομπάμα "good job Alexis.." και τα ειρωνικά γέλια των παριστάμενων κατά την προσπάθειά του να "συνομιλήσει" με τον Μπίλ Κλίντον, είναι ο Ελληνας του "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω". Γιατί ανήκει στους..προνομιούχους που κάνουν τη συνείδησή τους ό,τι θέλουν και δεν στέκεται με περίσκεψη στις αντιφάσεις του πίνακα που παρουσιάζει η ακολουθούμενη πολιτική του...
Ο Ελληνας χωρίς υπερηφάνεια; Ο Ελληνας χωρίς συναίσθηση της πραγματικότητας και της ευθύνης του; O Ελληνας της προχειρότητας και του "δεν βαριέσαι αδελφέ..", του "και τι έγινε μωρέ...", Ο Ελληνας της αγλωσσίας και της απαιδευσίας;
Τα ερωτήματα δεν επιδέχονται πρόχειρες ή συναισθηματικές απαντήσεις. Απαιτούν προφανώς μια πλατύτερη θεώρηση της αντίδρασης του Ελληνα, η ψυχή του οποίου σήμερα μαστίζεται από βαθύτατη κρίση. Και φαίνεται ότι η μνήμη της και η φαντασία της, το συναίσθημα ,οι γνωστικές και βουλητικές λειτουργίες της, πάσχουν από καταφανή αδυναμία επαφής με την πραγματικότητα. Εικόνα της οποίας παρουσιάζεται ως μια ανώμαλη, άτακτη και, κατά πάντα, συγκεχυμένη σύνθεση.
Κοινός παρανομαστής όλων είναι ο παραλογισμός και το κυρίαρχο "γιατί" για την κατάντια μας. Αυτό το ΓΙΑΤΙ που δεν έχει "γιατί", δεν βρίσκει ικανοποιητική απάντηση, όταν η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας άγγιξε ήδη, οσημέραι, το "μη περαιτέρω".
Και εκφεύγει των ορίων της λογικής και της φαντασίας η ανοχή σε πολιτικές ολέθριες,σε υποτελείς πρακτικές των κυβερνώντων, στη γελοιότητα που παράγουν εκπροσωπώντας μάλιστα τη χώρα σε πρωθυπουργικό επίπεδο και σε διεθνείς συνάξεις, στη "γενική αμνηστία" που δίνεται, για να εδραιωθεί το...κοινωνικό έγκλημα, η προδοσία και ο εξευτελισμός ενός έθνους...
Η απιστία στις αρχές, η ισοπέδωση της αισθητικής στην πολιτική, δημιούργησαν την αδιαφορία και ενίσχυσαν την ελαστικότητα της συνείδησης. Οι έννοιες της ευθύνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, κάνουν "άσημη" σταδιοδρομία στην ελληνική πραγματικότητα. Ολοι ωστόσο είναι προσδεμένοι σ' αυτές τις έννοιες και τις επικαλούνται, χωρίς καν να γνωρίζουν το περιεχόμενό τους.
Ολοι έχουμε υποστεί ομαδικό ευνουχισμό των ατομικών μας δικαιωμάτων και ελευθεριών. Και έχουμε μεταβληθεί σε απλά ενεργούμενα των σκοπών της πολιτικής προχειρότητας, που τα δουλώνει και εγκαθιστά τη "ψυχολογία" της ανασφάλειας και συχνά του πανικού.
Η πολιτική σκοπιμότητα ισοπέδωσε την ολότητα και την προβολή του συλλογικού εγώ. Στη διάλεκτο της Ιστορίας όμως,κοινωνίες που υφίστανται τέτοιου είδους "ισοπέδωση", παρουσιάζουν μια δεινή δοκιμασία καικρίση συνείδησης.
Που πήγε η προσωπική υπερηφάνεια του Ελληνα; Το θέμα δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. Είναι η κρίση της ατομικής συνείδησης, που εκτρέφει την όποια οικονομική και κοινωνική κρίση . Και βέβαια αποτελεί την αιτία της πολιτικής βλακείας.
Αυτό συνιστά και την οδύνη της σημερινής κατάστασης. Κρίση της ατομικής συνείδησης είναι και κρίση της ελευθερίας. Συνιστά τον ξεπεσμό της κοινωνίας. Γιατί η ελευθερία δεν είναι κάτι έξω από τη συνείδηση. Ξεκινά απ' αυτή και προς αυτήν επιστρέφει έχοντας ως προορισμό την ακεραίωση του ατόμου και της κοινωνίας...