Ο στοχασμός του μέλλοντος μας υποχρεώνει να αξιολογήσουμε την έννοια του τωρινού, να προσδιορίσουμε την ισορροπία ανάμεσα στις ιδέες, στις υποσχέσεις και τις πράξεις. Να θέσουμε το πρόβλημα της χρονικής σειράς, αφού μπροστά στις αμέτρητες αθλιότητες που βιώνουμε, για πολλούς το μέλλον έχει γίνει μια κραυγάζουσα αβεβαιότητα, μια αμφίρροπη έννοια και ενίοτε χωρίς σημασία.
Η αιωνιότητα άλλωστε, υπό το βάρος των δυσβάστακτων καταστάσεων, στο επίπεδο που καθένας μας τις βιώνει, δεν μας προσφέρει πολλά. Μόνο οι στιγμές μένουν αιώνιες. Και μας βοηθούν συχνά να αποφασίζουμε. Ο κόσμος δεν εξαρτάται από την αυτάρκεια του εφήμερου.
Διατρέχουμε δύσκολους καιρούς. Και αξίζει να "καθρεπτιστούμε" στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Ακόμα και όσοι ανίδεα εξασφαλισμένοι και απερίσκεπτοι προσπερνάμε την θλιβερή πραγματικότητα, που όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας ως εφιάλτη βιώνουν, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πολλοί ταλαιπωρούνται. Και να δούμε στον καθρέπτη του πόνου και της δικής τους ανέχειας, το δικό μας "πρόσωπο" μιας ανατροπής της ζωής μας, πιθανώς αύριο, μεθαύριο ή στο εγγύς μέλλον.
Και αύριο καλούμαστε να ψηφίσουμε έχοντας στο νου μας αυτή ακριβώς την πραγματικότητα μας!..
Ας σκεφτούμε ότι αύριο καλούμαστε από τις πολιτικές Σειρήνες να ψηφίσουμε εκείνους που άφησαν το πιάτο χιλιάδων πολιτών άδειο ή γεμάτο σκύβαλα. και τσαλαπάτησαν τα όνειρά μας. Ας σκεφτούμε ότι τα ιδεώδη λόγια των πολιτικών για τους χιλιάδες των δεινοπαθούντων της εξαθλιωμένης κοινωνίας μας είναι χωρίς αντίκρυσμα.
Οι αρχές και οι αξίες της ζωής τους έχουν βγει σχεδόν όλες στο σφυρί, τα αισθήματα πνίγονται στη κούνια τους ή εξαφανίζονται μπροστά στον θρίαμβο της προδοσίας, της όποιας προδοσίας των ελπίδων τους, των ελπίδων μας τελικά!..
Ναι, αφορά όλους μας η εξαθλίωση της κοινωνίας. Επί της ουσίας δεν υπάρχει καταφυγή για κανέναν, παρά μόνον για τους ολίγους που έχουν και κατέχουν και πάντα θα εκτρέφουν με τα ξυλοκέρατα του μηδενός τις ψευδαισθήσεις τους,επιδεικνύοντας στο facebook την ελαφρότητά τους με την ανάρτηση στιγμών "ευδαιμονίας". Κι αυτοί οι ολίγοι όμως, θα γίνουν λιγότεροι, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την αθλιότητά μας.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η κρίση είναι πρώτιστα πολιτική και κρίση αξιών και ήθους. Αν δεν αντιληφθούμε ότι παρασυρόμενοι από τα παχυλά και επιχρυσωμένα λόγια των Ταρτούφων της πολιτικής, θα φτάσουμε στην οδυνηρή θέση να μην αναγνωρίζουμε και όποιον πασχίζει να μας πει την αλήθεια και μπορεί να προκαλέσει μια ρωγμή στο έρεβος του Τίποτα, θα σερνόμαστε έρημοι ανάμεσα σε επιφάνειες και ψεύδη,ανίκανοι να στεριώσουμε μια πραγματικότητα!..
Μια πορεία δηλαδή περιπλάνησης μέσα στο Τίποτα. Και το Τίποτα , το "Μηδέν εν", δεν είναι μια αφηρημένη σύλληψη. Είναι μάλλον μια στάση ψυχική, μια περιγραφή της πτώσης του ανθρώπου. Είναι η κυριαρχία της απαξίας. Είναι η εκμηδένιση κάθε σημασίας και κάθε αξίας. Είναι η σταθερή μας πορεία προς το τέλος, το όποιο τέλος και με τις όποιες οδυνηρές συνέπειες.
Με την ψήφο μας αύριο ή και την αποχή μας ακόμη, μπορεί να υπάρξει μια πρώτη έστω αντίδραση στην εκμηδένιση και την εγκατάλειψη. Και υπάρχουν δύο στοιχεία που μπορούν να μάχονται τον "θρίαμβο" της εξαθλίωσης. Το ένα είναι η αγωνία μας και το άλλο η απαλλαγή μας από την ανασφάλεια, από τη φοβία που φρόντισαν να μας διατρέχει και να μας προκαλεί ανατριχίλα...
Και τα δύο αυτά στοιχεία υπάρχουν στην κοινωνία, έστω κι αν εκδηλώνονται σε κάποιες στιγμές. Υπάρχουν όμως. Κι αυτές οι στιγμές διαλύουν, σαν κεραυνοί, το ζόφο της απαξίας. Η αγωνία μας μπορεί να εκδηλωθεί με τη ρήξη. Αυτή η ρήξη μπορεί να αναδυθεί σαν απόρριψη της πολιτικής κοροιδίας. Η ρήξη γίνεται κι αυτή σε μια στιγμή.. Είναι κι αυτή κεραυνός μέσα στη νύχτα.
Αξίζει τον κόπο να αντισταθούμε στην εκμηδένισή μας. Αξίζει τον κόπο να αθροίσουμε τις δικές μας στιγμές και να αποφασίσουμε, χωρίς φόβο και χωρίς εθισμό στην πολιτική απάτη. Κι αυτό το άθροισμα των στιγμών μπορούμε να το βρούμε μέσα στο αναγκαιμένο βλέμμα ενός παιδιού, στη χειρονομία ενός απόβλητου, ακόμα στην απλή τελετουργία της καθημερινής θυσίας του συνανθρώπου μας.
Ο κόσμος της Ελλάδας είναι πλέον ένας ζοφερός κόσμος. Πολλές φορές κάποιες εικόνες μας παραπλανούν, όσο κι αν συνδέονται με μια καθημερινότητα που κάποιες κοινωνικές ομάδες τις συντηρούν.
Η κατάντια είναι αναντίρρητη. Και θα διαπλωθεί. Κι όταν η αστραπή ανάβει, το μόνο που βλέπουμε είναι πόνος και δάκρυα. Μην μένουμε μόνο σε ό,τι ο νεοελληνικός ωχαδερφισμός των ολίγων αναρτά στο fb ή απλώνεται νωχελικά στις καφετέριες. Είναι οι αστραπές που έχουν σημασία κι αυτό που αποκαλύπτουν με την λάμψη τους...