Ανακοινώθηκε κατόπιν σχετικής δυστοκίας η σύνθεση της πολυπρόσωπης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με κύρια γνωρίσματά της την "ανακύκλιση" προσώπων και την ηχηρή παρουσία πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ, πρώην μάλιστα υπουργών του ανεκδιήγητα αβέλτερου Γιώργου Παπανδρέου. Και βέβαια άλλων "συντρόφων", της αριστερής "θολοκολτούρας" και της "οπισθοδρομικής προοδευτικότητας", που διαγκωνίζονται στις παρυφές της αντιαισθητικής στην πολιτική...
Ο Αλέξης Τσίπρας, ανεξάρτητα των κοινών ηχηρών δηλώσεών περί εξάντλησης της τετραετίας κι άλλων παρομοίων πολιτικών φληναφήματων, με τον εταίρο του στο εκτρωματικό κυβερνητικό σχήμα και της συνασπισμένης πολιτικής γελοιότητας Πάνο Καμμένο, έχει αναμφίβολα ημερομηνία λήξης ως πρωθυπουργός και ως μέχρι πρότινος "ορκισμένος πολέμιος" των αποικιοκρατών της ευρω-κακουργίας!..
Θα μπορούσε, βέβαια, να αντιτάξει κάποιος το κοινότοπο επιχείρημα ότι ο λαός του έδωσε μια "δεύτερη ευκαιρία", με δεδομένη την απουσία άλλης αξιόπιστης πολιτικής πρότασης. Ο λαός με "γενναιοδωρία" του προσέφερε την εξουσία, για να κάνει πράξη τα επιχρυσωμένα λόγια του...Επί της ουσίας, ωστόσο, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, με το σύνδρομο του εγωισμού, δεν ήθελαν ασυνείδητα να αποδειχθούν την εξόφθαλμη αλήθεια τους: Οτι δηλαδή μόλις επτά μήνες από την πρώτη τους επιλογή, απέτυχαν οικτρά στην αξιολογική τους κρίση, χωρίς να υποτιμηθεί η παράμετρος της ανασφάλειας και ο παράγοντας της γενικότερης πολιτικής ένδειας...
Και ο Αλέξης των πολλών λέξεων, συνεχίζει την πολιτική "ακροβασία", που είναι η προσφιλής πρακτική του πολιτικού οπορτουνισμού, ένα κόμπλεξ ταυτόχρονα με επάλληλα συμπτώματα "αυτοκαταστροφής" των αδέξιων πολιτικών, αλλά και του Πολιτεύματος.
Γιατί το Πολίτευμα πραγματώνεται στην Πολιτεία δια της πολιτικής. Η πολιτική, όμως, καθ' εαυτήν , είναι επιστήμη και τέχνη του κυβερνάν, της προσφοράς προς το σύνολον. Δεν είναι "ακροβασία" προς τέρψιν των αείποτε μωρόπιστων και εν αμηχανία ευρισκομένων αυτού του τόπου. Κι αν λάβουμε σοβαρά τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι "η πολιτική δεν λέγει ό,τι κάμνει, και δεν κάμνει ό,τι λέγει", τότε πρόκειται περί παθολογικής κατάστασης του Πολιτεύματος.
Διότι, τότε συμβαίνει αυτό, που περιέχεται στο στίχο του Μολιέρου: "Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να εξηγεί τις σκέψεις του", διορθωμένος,σκωπτικώς, από τον Ταλευράνδο: "Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να κρύπτει τις σκέψεις του".
Κι αυτό διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά τους τελευταίου μήνες στη χώρα μας. Και μπορεί η Ελλάδα να έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία και κάποια εγχώρια πολιτικά και επιχειρηματικά τρωκτικά να τη βλέπουν σαν ξένη γη, αλλά για κάποιους έστω σκεπτόμενους Ελληνες, στη χώρα του ήλιου έχει στηθεί ένα τεράστιο σκηνικό πολιτικού τσίρκου.
Με τους πολιτικούς της "συμφοράς", προεξάρχοντος πάντα του νεοεκλεγέντα πρωθυπουργού, να επιδίδονται σε "ακροβατικές ασκήσεις" πολιτικού βερμπαλισμού στα όρια της πολιτικής θρασύτητας. Και όλοι αυτοί οι πολιτικοί, χωρίς το απαραίτητο δέος και χρέος ενώπιον της κρίσιμης αποστολής του, με αποφάσεις και πράξεις μη υποτασσόμενες στις ανθρώπινες ηθικές αξίες, οδηγούν την κοινωνία στην ατραπό της αβεβαιότητας και πολύ φοβάμαι στην ατραπό ενός ολέθρου,που, όπως φαίνεται, είναι ανοικτή και σύντομη...
Το κάλεσμα της ιστορίας δεν αφορά τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλωστε, αυτό το "κάλεσμα" έχει δύο όψεις: Τη θετική,που συνδέεται με την ενόραση του μέλλοντος και την αρνητική, που απαιτεί το ξερίζωμα των νεκρών υπολειμμάτων του παρελθόντος. Χωρίς τη δεύτερη προσπάθεια, η πρώτη,το συνηθέστερον, ναυαγεί.
Και με τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης του, ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι αντλεί από τη...δεξαμενή των νεκρών υπολειμμάτων του παρελθόντος. Και βέβαια ως πολιτικός ακροβάτης μεταξύ ανικανότητας και απελπισίας, αγνοεί ότι η ιστορία είναι μια "ιδιότροπη μάγισσα", που τιμωρεί σκληρά εκείνους που δεν ακούνε εγκαίρως το κάλεσμά της...
Η πολιτική εξάλλου είναι κατ'εξοχήν μια αδιάλειπτη διαδικασία ανατροπής δεδομένων, ακόμη κι όσων φαίνεται ότι εγκυμονούν κινδύνους. Η άσκησή της ωστόσο δεν συμβιβάζεται με την "ακροβασία", αλλά απαιτεί αποφασιστικότητα και ικανότητα που θα ανυψώνεται στην έννοια του έθνους και θα αντανακλά στους πολίτες το δυναμισμό του θάρρους, που έχει οικοδομηθεί με αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια στο διάβα του χρόνου από ηγετικές φυσιογνωμίες...
Τι να περιμένει κανείς από το "δηθεναριό" της εγχώριας πολιτικής, από τους "μαιμού" αντικομφορμιστές του ΣΥΡΙΖΑ, τους "μπολιασμένους" με την πασοκική πονηρία, που μέχρι και την ενδυματολογική τους εμφάνιση την μετέτρεψαν σε εμπορεύσιμη επικοινωνιακή αξία, καθιερώνοντας την "αγραβάτωτη πολιτική" , που ισοπεδώνει κάθε έννοια στοιχειώδους ευγένειας και σεβασμού προς τους θεσμούς...