Οι αναγνώστες των κειμένων μου θα έχουν αντιληφθεί ότι επιλέγω ενίοτε θέματα χωρίς απαραίτητα να άπτονται της ζέουσας επικαιρότητας. Η "συγκομιδή" των πολιτικών γεγονότων δεν με αφήνει αδιάφορο.Δεν μου το επιτρέπει,άλλωστε, η δημοσιογραφική μου διαστροφή. Με αφήνει αδιάφορο, ωστόσο, η συστηματικά επιχειρούμενη διόγκωση των γεγονότων, η διαστρέβλωση ή παραπλανητική διάσταση της είδησης, για την εξυπηρέτηση συνήθως πρόσκαιρων πολιτικών σκοπιμοτήτων...
Με αφήνει αδιάφορο το πλέγμα των συμφερόντων στο χώρο των ΜΜΕ, που εμπορευματοποιεί την όποια είδηση, που εγκλωβίζει πολιτικούς και δημοσιογράφους, συνήθως τους ολιγόνοες και τους ασπόνδυλους, με αποτέλεσμα να μην τους επιτρέπει την προσαρμογή στις ανάγκες της κοινωνίας.
Και το κυριότερο στοιχείο της έννοιας της προσαρμογής είναι η έννοια της συσχετίσεως. Η προσαρμογή εκτείνεται από τη συμπεριφορά μέχρι της λήψεως αποφάσεων που ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων. Με τη λογική δε να είναι η λειτουργία εκλογής των συσχετίσεων. Η αντίθετη εκλογή οδηγεί προς τη συσσώρευση απωλειών και χαρακτηρίζεται ως παραλογισμός, τον οποίο βιώνουμε στην πλέον εύγλωττη έκφρασή του σε πολιτικό, δημοσιογραφικό και κοινωνικό επίπεδο...
Αυτό το γνωρίζω καλά. Οπως γνωρίζω καλά ότι οι λέξεις του αρθρογραφικού λόγου είναι απλώς ακριβές ή φτηνές εταίρες, που ικανοποιούν τις πρόσκαιρες ανάγκες των αναγνωστών. Οπως καλά γνωρίζω ότι ο χρόνος είναι ο "νεκροθάφτης" κάθε κειμένου που βλέπει το φως δημοσιότητας.
Σήμερα σκέφτηκα να μην δαπανήσω λέξεις , για τα ηχηρά γεγονότα ή τέλος πάντων για τα γεγονότα, που αποκτούν τον θορυβώδη ήχο,που αποφασίζουν οι μεταπράτες των ελπίδων του λαού.
Σκέφτηκα να ασχοληθώ με την... υποψία της Στιγμής. Τη "στιγμή" που όλοι μας στην όποια παντοδυναμία μας, πιστεύουμε και νομίζουμε πως κατασκευάζουμε τα δρώμενα, ακριβώς την ίδια στιγμή μεσολαβεί κάποιο γεγονός που μηδενίζει τον υπερανθρωπισμό μας. Και τότε γινόμαστε ασήμαντα ανθρωπάκια που ζητιανεύουν τον οίκτο. Και κάποιοι οικονομικά ισχυροί ή άλλοι ενδεδυμένοι με το κοστούμι της πολιτικής εξουσίας, διαπιστώνουν αυτή τη συγκεκριμένη "στιγμή" ότι τα...σάβανα δεν έχουν τσέπες...
Εγκλωβισμένοι στη δίνη της καθημερινότητας, των προβλημάτων και των επιθυμιών μας, τρέχουμε να προλάβουμε το χρόνο. Για να μην περάσει. Ο χρόνος όμως δεν περνάει. Εμείς περνάμε! Ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Είναι ένα επινόημα της ανθρώπινης νόησης, που απλώς της χρησιμεύει ως εργαλείο. Ετσι ώστε να κατανέμνει φαινομενικά ευχερέστερα τη μόνη ακατάμνητη πραγματικότητα, που είναι η διάρκεια. Η διάρκεια στο χρόνοδεν είναι ποσοτικό μέγεθος και λογιστικό μήκος, αλλά ποιοτική μορφή και βίωμα της συνείδησης.
Ο χρόνος που συνέχει και περιέχει τα πάντα είναι ασύλληπτος, Και εμείς "τρέχουμε" να τον πιάσουμε με "φορτίο" το άγχος μας και την άγνοιά μας.Η ίδια η ύπαρξή μας είναι χρονικότητα. Εκείνο που μπορεί να λεχθεί για το χρόνο είναι ότι αυτός "χρονώνεται" και βιώνεται. Μόλις αποπειραθεί κανείς να τον καθορίσει, ο χρόνος δραπετεύει..
Η κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να συλλάβουμε και να βιώσουμε την πραγματικότητα,ανάγοντάς την σε "δική" μας πραγματικότητα!.
Και δεν χρειάζεται να παγιδευόμαστε στην κατάσταση της μέριμνας. Παγιδευμένοι στη βουλητική μας εσωστρέφεια,στη μέθη της απληστίας, στον απολυτοποιημένο εγωισμό μας, μεριμνάμε και τυρβάζουμε περί πολλών. Και είναι "ταλαιπωρία" να εκλαμβάνουμε ως πραγματικότητα μόνο τη,,,ευδαιμονίζουσα επιφάνεια. Για να διαπιστώσουμε εκ των υστέρων, ότι έχουμε παραμείνει άφρονες θεατές του ίδιου μας του βίου, που παρήλθε και διήλθε χωρίς νόημα.
Κι όμως το άρρητο βάθος της ζωής είναι τόσο κοντά μας, όσο δεν μπορούμε να το φανταστούμε. Απαιτείται όντως η υποψία, εκείνη η καταιγιστική υποψία της στιγμής. Αυτή η κρύφια διάσταση του χρόνου, που μπορεί να ανατρέψει τη ροή της ζωής μας. Οποιοι κι αν είμαστε. Ο,τι κι αν κάνουμε. Οσοι στριμωγμένοι στα βαγόνια του Μετρό και στα λεωφορεία "συμπιέζουν" τα όνειρά τους. Κι όσοι στην πολυτελή άνεση μιας λιμουζίνας 'απλώνουν" με άνεση τα...άεργα όνειρά τους.