Το απολυταρχικά δεσποτικό καθεστώς κεντρικής εξουσίας είναι σαν ένα κατσαβίδι, το οποίο από αρχαιοτάτων χρόνων ψάχνει να βρει την κατάλληλη βίδα, ώστε να την βιδώσει στον εγκέφαλό μας την προαποφασισμένη στιγμή. Όχι, καθόλου περίεργο δεν είναι αυτό.
Πάντοτε ενεργεί με βίδες-λύσεις, υπέρ του, το καθεστώς εξουσίας. Το περίεργο είναι πως τις λύσεις υπέρ του, το καθεστώς συνήθως τις προτείνει πολύ πριν από την εμφάνιση ενός προβλήματος, στο οποίο οι λύσεις αυτές υποτίθεται πως αφορούν.
Αυτό ακριβώς πράττει, εξακολουθητικά, ο μέγας, ισόβιος πρόεδρος του σκοταδισμού του Τάγματος των Πεφωτισμένων, δηλαδή των Ιλλουμινάτι, που παρουσιάζεται τελευταία συχνά σε συνεντεύξεις, ως Δρ φιλοσοφίας της θρησκείας, με μεταπτυχιακές σπουδές στις πολιτικές επιστήμες και πτυχιακές στα μαθηματικά. Το περί του Ερέβους σκότος αυτού του απολυταρχικά δεσποτικού τάγματος, ήδη καλύπτεται σε ένα παλαιότερο άρθρο [1].
Ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα, ο ελληνικός κόσμος αρχίζει να ερευνά ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα, που αφορά στην οργάνωση και την διαχείριση των κατά-τόπους κοινωνιών του ανθρωπίνου είδους. Το πρόβλημα αυτό έχει να κάνει με το εάν αρμόζει σε μία κοινωνία ανθρώπων να οργανώνεται και να διαχειρίζεται κατά ένα παρά-φύσιν εξωγενή ή κατά ένα κατά-φύσιν ενδογενή τρόπο.
Τολμώντας μια μονοδιάστατη υπεραπλούστευση του εν λόγω προβλήματος, η προτίμηση για τον παρά-φύσιν εξωγενή ή τον κατά-φύσιν ενδογενή τρόπο αφορά στην διάσταση της τάξεως, που οι άνθρωποι παρατηρούμε διαχρονικά στον σύμπαντα κόσμο, της τάξεως που ο Αριστοτέλης εισάγει στον ορισμό της πολιτείας, στο βιβλίο του ‘Πολιτικά’. Συγκεκριμένα, η προτίμηση για τον παρά-φύσιν εξωγενή τρόπο βασίζεται στον φόβο της αταξίας.
Είναι λοιπόν ο φόβος της αταξίας, που προτρέπει τους ανθρώπους να αποδεχόμαστε την ήδη προϋπάρχουσα, από αρχαιοτάτων χρόνων, λύση του δεσποτικού καθεστώτος εξουσίας. Ήτοι, ο φόβος της αταξίας, μας κάνει να αποδεχόμαστε την εξωγενή οργάνωση και διαχείρισή μας, από κάποιον δήθεν ‘ηγέτη’, που βέβαια πάντοτε είναι ένα φερέφωνο του καθεστώτος εξουσίας.
Από την εποχή όμως του μινωϊκού πολιτισμού, ο τότε ελληνικός κόσμος, στην πλειοψηφία του αποφάσισε να δοκιμάσει τον ενδογενή τρόπο αυτο-οργάνωσης και αυτο-διαχείρισής του. Αυτός ο τρόπος δεν βασίζεται στον φόβο της αταξίας, αλλά στην σφοδρή επιθυμία της ευταξίας.
Το αποτέλεσμα της πνευματικής αυτής επανάστασης, του τότε ελληνικού κόσμου, ήταν η αφ’ εαυτής ανάδυση της πολιτείας, κατά την χρονική περίοδο της κλασικής Ελλάδος. Με την ενδογενή, αφ’ εαυτής ανάδυσή της, η πολιτεία ανέλιξε τότε τους ανθρώπους σε πραγματικούς πολιτικούς άρχοντες, ήτοι σε ανθρώπους κυριάρχους εν ελευθερία, ανθρώπους με μια πραγματικά κυρίαρχη πολιτειότητα.
Η κάθε πολιτεία της κλασικής Ελλάδος αναδύεται αφ’ εαυτής, από την κατά-τόπους δημιουργία μιας σφαιρικής δομής λήψης των συλλογικών αποφάσεων των πολιτών της, όπου: όποιος άμεσα ανακλητός, αιρετός ή κληρωτός πολίτης άρχει, ταυτόχρονα άρχεται από την συλλογικότητα των πολιτών επί των οποίων άρχει. Αυτή η ενδογενής αμοιβαιότητα των κυριάρχων αρχομένων αρχόντων είναι το κοινό χαρακτηριστικό των 158+ πολιτειών της κλασικής Ελλάδος, που ενδελεχώς μελέτησαν ο μάλλον ολιγαρχικός Αριστοτέλης και οι μαθητές του (Αριστοτέλους ‘Αθηναίων Πολιτεία’ και ‘Πολιτικά’).
Βέβαια, το 322 π.Χ., μέσω της βίας του Λαμιακού πολέμου, το απολυταρχικά δεσποτικό καθεστώς κεντρικής εξουσίας δολοφονεί την πολιτεία της κλασικής Ελλάδος, ενώ επιβάλει ξανά τον παρά-φύσιν εξωγενή τρόπο οργάνωσης και διαχείρισης της κοινωνίας, τότε μέσω της τιμοκρατίας. Σήμερα, 2.337 συναπτά έτη αργότερα, ακόμη το ίδιο καθεστώς βιώνουμε, τώρα βέβαια μέσω της τυραννικής αριστερο-κεντρο-δεξιάς κομματοκρατίας.
Όμως, με εγκράτεια και επιμονή εξακολουθεί να ισχύει η πρόταση του ελληνικού μας κόσμου υπέρ του ενδογενούς τρόπου αυτο-οργάνωσης και αυτο-διαχείρισης των κατά-τόπους ανθρωπίνων κοινωνιών. Η πρόταση εξακολουθεί να ισχύει, ό,τι σαχλαμάρες και να λέει ή εξακολουθητικά να πράττει ο μέγας, ισόβιος πρόεδρος του σκοταδισμού των Ιλλουμινάτι [2][3].
Σαν ένα κατσαβίδι, που συνεχώς ψάχνει να βρει την κατάλληλη βίδα, για να μας την βιδώσει στο κεφάλι, το καθεστώς εξουσίας, τόσο ένθερμα παρακινεί το κάθε εξουσιαστικό του φερέφωνο να το πράττει. Ώστε, υπό τον φόβο της αταξίας, να μας εξουσιάζει απολυταρχικά, μέσω των αριστερο-κεντρο-δεξιών κινημάτων, κομμάτων και φορέων του.
Τρία είναι τα βασικά εργαλεία επιβολής του δεσποτικού καθεστώτος εξουσίας: η βία, η μεταφυσική και η φαυλοκρατία. Αυτά πάντοτε χρησιμοποιεί το καθεστώς, είτε μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, για την επιβολή της δεσποτικής εξουσίας του, η οποία παρά-φύσιν διαιρεί τους ανθρώπους σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους.
Με εγκράτεια, επιμονή και σφοδρή επιθυμία για την ευταξία, ο ελληνικός κόσμος της κλασικής Ελλάδος εξακολουθεί να μας προειδοποιεί, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Χωρίς αλλαγή σε μια ενδογενώς σφαιρική δομή λήψης συλλογικών αποφάσεων, αλλαγή γιόκ!
Ένα προχωρημένο στάδιο γενοκτονίας αντιμετωπίζουμε τώρα στην Ελλάδα, όπου τίποτε και καμμία νοοτροπία δεν αλλάζει με την αλλαγή ατόμων υπό την πυραμιδική ιεραρχία της καθεστωτικής εξουσίας. Μόνον με την αλλαγή σε μια ενδογενώς σφαιρική δομή λήψης συλλογικών αποφάσεων μπορούμε οι άνθρωποι κατά τόπους ν' αλλάξουμε στην ΠΡΑΞΗ, προς το κοινό μας ―άρα και το ατομικό μας― καλό, π.χ., την επιβίωση και την ευημερία μας [4].