Με λεκτικούς διαξιφισμούς, υποκριτική σκιαμαχία με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου, με "εξυπναδίστικες" ατάκες, με έλλειψη αισθητικής στις αντιδράσεις τους και στον πολιτικό τους λόγο, μόνιμα κενός από περιεχόμενο και ουσία, με τη χειμαρρώδη τους κατά τα άλλα διάθεση να διαρρηγνύεται σε χασκόγελα, σηματοδοτούν με την παρουσία τους τη φαιδρή πραγματικότητα...
Κι έτσι τελειώσαμε και με το debate των δύο "μονομάχων" χωρίς αρένα μάχης, με τον τηλεοπτικό φακό να καταγράφει με "κυνική αναίδεια" τη φαιδρή πολιτική πραγματικότητα, που μας κοιτάζει με την ψυχρή τελειότητα του χάους. Και πίσω απ'αυτό κινείται σπαρακτική και ζέουσα η υπαρξιακή αγωνία της κοινωνίας των πολιτών. Πρόκειται για μια "αρτιότητα" του Τίποτα στη χώρα του Πουθενά, όπου ο κοινωνικός θάνατος συνοδεύεται από την πολιτική παχυδερμία και τον γέλωτα, μολονότι τείνει να αποδειχθεί πιο μακρύς από τη ζωή...
Πολλές φορές ορθώνεται αμείλικτο το ερώτημα μπροστά μας: Υπάρχει το έμψυχο δυναμικό στην κοινωνία που μπορεί να δραστηριοποιηθεί και να συμβάλει στην έξοδο από την πολύπλευρη κρίση, δεδομένου ότι δεν είναι κρίση μόνο οικονομική, αλλά πρώτιστα κρίση της πολιτικής και της παιδείας;
Και μόνο η σκέψη του εύρους του ερωτήματος μας κάνει να αισθανόμαστε ότι μας περιβάλλει η κατάνυξη του "απρόσιτου", ενός υπερκόσμιου μεταφυσικού οραματισμού. Με βάση τα σχήματα των λειτουργικών διαδικασιών της κοινωνίας, με βάση εν πολλοίς τη φαιδρότητα του πολιτικού προσωπικού, το ερώτημα δεν επιδέχεται καμία αισιόδοξη απάντηση...
Κι όμως, μέσα στο άλγος αυτής της πραγματικότητας που τη ζει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων,με εξαίρεση πάντα των παντός τρόπου "βολεμένων" ή των μωρόπιστων και των εχόντων την ψευδαίσθηση ότι το υφιστάμενο πολιτικό δυναμικό είναι σε θέση να βρει διοδεύσεις και να βγάλει την κοινωνία από τη ληθαργική της κατάσταση, υπάρχουν φωνές αντίδρασης.
Υπάρχουν φωνές που σπαρακτικά μας προειδοποιούν για το επερχόμενο κοινωνικό παρανάλωμα. Για τους κραδασμούς από τις ολέθριες πολιτικές που εφαρμόζονται κατ' επιταγήν των συμφερόντων. Και προσπαθούν να "σμιλεύσουν" τη λογική της κοινωνικής αντίδρασης.
Ολόκληρες οροσειρές λέξεων κινούνται και συνωθούνται μέσα στις φωνές αυτές. Λες και αγωνιούν από μόνες τους οι λέξεις, για να πάρουν μέρος στην αφύπνιση των υπνωμένων συνειδήσεων και να "συντονίσουν" τις αδέσποτες μνήμες της ελληνικής κοινωνίας, της οποίας η αξιοπρέπεια ταπεινώθηκε στα σχήματα της πολιτικής αυθαιρεσίας και ανοησίας, στη σκιά της πεθαμένης πλέον προοπτικής...
Δεν πρόκειται για "φωνές" μιας ακαθόριστης έμπνευσης, που διεκδικούν την αναστολή της επανάστασης του χρόνου στη γερασμένη του ευθυβολία και την ατέρμονη περιπλάνηση στη θεωρία. Είναι φωνές που επιζητούν την κοινωνική συναίνεση με γεωμετρική σαφήνεια, για να μην υπάρξει η αποθέωση της ετυμογορίας του θανάτου της.
Είναι φωνές που δεν δέχονται την "τέχνη" του κληρονόμου πολιτικού "θεραπευτή" της κοινωνίας. Μια "τέχνη" που αναγράφει την απωθητική λαγνεία άλογης ασέλγειας στο σώμα της κοινωνίας. Είναι φωνές που απορρίπτουν τα εγχειρίδια "λύσεων" κοινωνικών προβλημάτων των αυτόκλητων 'σωτήρων" και "προφητών", των οποίων η κολασμένη συνείδηση επιμένει να ενοχοποιεί ακόμη και την ευπιστία των αδαών πολιτών.
Είναι τέλος φωνές που αναπηδούν από την οργισμένη αντοχή και ανοχή της κοινωνίας, από την αντίδραση στην πολιτική πονηρία, που μηχανεύεται το μαρτύριο του σύγχρονου Ελληνα δουλοπάροικου.
Ναι, υπάρχουν τέτοιες "φωνές", που σημαίνει ότι είναι και σε θέση να κάνουν τη διαφορά. Και δεν έχουν άδικο αυτές οι φωνές.Μόνο πως θα πρέπει να βρούνε την ακοή που θα τις δεχθεί. Κι αυτό είναι το δύσκολο. Κι αυτή την κώφωση της κοινωνίας εκμεταλλεύεται αρκούντως η συντεταγμένη πολιτική φαιδρότητα. Και κλείνει τις "πόρτες" σ'αυτές τις "φωνές".
Κι αυτές οι φωνές βλέποντας το χθεσινό debate της πολιτικής υποκριτικής ευλάβειας με στοιχεία γκροτέσκο, βλέποντας την αγοραία πολιτική τραχύτητα, με την κοινωνική ανάγκη να παραμερίζεται από τους πολιτικούς καγχασμούς, μόνο θλίψη ένιωσαν.
Εχοντας συνηθίσει στο θέαμα της πολιτικής φαντασμαγορίας και φαιδρότητας, εγκλωβισμένοι στη λογική της πολιτικής αοριστίας με τις διάφορες αναλογίες βλακείας ή πονηρίας, αδυνατούμε να εξασφαλίσουμε την έγερσή μας από τον κοινωνικό λήθαργο, την επανάστασή μας από την αιχμαλωσία μας στην αναγκαιότητα που οι άλλοι μας επιβάλλουν.
Ετσι αντιμετωπίζουμε τις όποιες "φωνές" διαφορετικότητας ΄και αντίδρασης ως ματαιοπονία , ως γραφικότητα ή και απελπισμένη ουτοπία. Και ψηφίζουμε ό,τι μας "βολεύει", ό,τι φαίνεται πως "λάμπει". ό,τι μας παρασύρει ως εντύπωση και ό,τι η ανασφάλειά μας επιβάλλει.
Η λύση είναι στο χέρι μας: να ξυπνήσουμε από το χρόνιο κοινωνικό μας ύπνο. Και μετά να 'επαναστατήσουμε" εναντίον εκείνου που είμαστε, όταν ζούσαμε!