·
Ας δούμε τι ακριβώς επισημαίνει ο Αριστοτέλης σχετικά με το ‘πολιτικό’ έγκλημα. Πολιτικό έγκλημα είναι η κάθε βλάβη που προκαλεί στο εντολέα της πολιτικής ο εντολοδόχος του, ήτοι η κάθε βλάβη που προκαλεί στον ελληνικό λαό η κοινοβουλευτική κομματοκρατία στην Ελλάδα.
·
Είναι αδιαμφισβήτητα η κοινοβουλετική, απάντων των κομμάτων, κομματοκρατία που καθ’ ολοκληρίαν ευθύνεται για τις προκληθείσες στον λαό βλάβες. Π.χ., η ‘κωλοτούμπα’ του ΟΧΙ της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε ένα ΝΑΙ.
·
Το πολιτικό έγκλημα επισύρει, κατά τον Αριστοτέλη, πολύ μεγαλύτερες ποινές από το ‘ιδιωτικό’ έγκλημα. Διότι το πολιτικό έγκλημα πάντοτε προκαλεί μια συλλογική βλάβη από την εντολοδόχο-κομματοκρατία στον εντολέα-λαό.
·
Αν δε υπολογίσουμε ακόμη και ότι ο λαός-εντολεύς υπερτερεί κατά πολύ σε αριθμητική δύναμη από αυτήν της εντολοδόχου-κομματοκρατίας, τότε η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά και αυστηρά την εντολοδόχο κομματοκρατία. Αντίθετα, το ιδιωτικό έγκλημα, συνήθως βλάπτει μόνον ένα θύμα ή μια μικρή ομάδα θυμάτων.
·
Π.χ., τι γίνεται όταν ένας ζωοκλέφτης κλέψει την κατσίκα μας; Τότε το εν λόγω έγκλημα βλάπτει μόνον την δική μας οικογένεια.
·
Ο Δρ Γιώργος Δ. Κοντογιώργης υπογραμμίζει (http://www.ntua.gr/periklesnet/page9/page13/page13.html) πως η επισήμανση αυτή του Αριστοτέλους «αποκτά καίρια σημασία εάν συνδυασθεί με το γεγονός ότι η ‘πολιτική ευθύνη’ αρμόζει μόνον στον εντολοδόχο της πολιτικής ή στον έχοντα την πρωτοβουλία της αμφισβήτησης της πολιτικής, όχι όμως και στον ‘κύριο’ της πολιτικής λειτουργίας, που εν προκειμένω είναι το κοινωνικό σώμα» του ελληνικού λαού.
·
Άρα, «η θέση της δικαιοσύνης... καθορίζεται με αφετηρία τον νομέα ή κάτοχο της πολιτικής κυριαρχίας. Ο ‘κύριος’ της πολιτικής [ελληνικός λαός] κατέχει την εξελεγκτική ή δικαιοδοτική αρμοδιότητα, δεν υπόκειται σε αυτήν».