Δεν ξέρω αν το έχεις υπόψη αυτό, μου έγραψε μια φίλη χθες βράδυ. Και μου έστειλε ένα άρθρο και τη φωτογραφία που βλέπετε.
Καλοκαίρι του 2014 στο όρος Σινγιάρ στο βόρειο Ιράκ. Ήταν τότε που οι τζιχαντιστές πολιορκούσαν την περιοχή διαπράττοντας φοβερές φρικαλεότητες με αρπαγές, βιασμούς, εξισλαμισμούς σε βάρος των Γιεζίντι...
Έξι παιδιά άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω από τη δίψα στο όρος Σινγιάρ στο Εζιντξάν.
Αυτά δεν πνίγηκαν όπως ο Αϊλάν και ο αδερφός του. Έλιωσαν από τη ζέστη.
Ξάπλωσαν μαζί κι αντάμωσαν το θάνατο παρέα. Όπως παρέα βρέθηκαν μόνα τους εκεί πάνω. Ποιος ξέρει πως;
Άραγε γυρεύαν να γλυτώσουν; Είχαν σκοτώσει τους γονείς τους; Το πιο μικρό μάλιστα αγκαλιάζει όπως βλέπετε ένα μεγαλύτερο, ίσως αδερφό του.
Αρκετοί διαφωνούν με τις δημοσιεύσεις αυτών των φωτογραφιών. Η άποψή τους έχει μια λογική.
Από την άλλη όμως είναι η ευαισθησία μας η οποία υπαγορεύει κάτι τέτοιο ή ότι δε θέλουμε να χαλάμε την επίπλαστη διάθεσή μας στη σημερινή εποχή;
Δυστυχώς μόνο αυτές οι εικόνες μπορούν να οδηγήσουν σε μια παγκόσμια κατακραυγή για να τερματιστεί ο βάναυσος πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Θυμηθείτε ότι οι εικόνες από το Κομπάνι ανάγκασαν τις ΗΠΑ να συνδράμει.
Τα θύματα αυτού του πολέμου, έτσι αναίσθητος όπως κατήντησε ο κόσμος, είναι τα μόνο που μπορούν να τον συνεφέρουν.