Η Ορθοδοξία και η Εκκλησία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι από την ελληνική παράδοση και ιστορία. Άλλοτε παίζοντας θετικό ρόλο και άλλοτε αρνητικό. Δεδομένο όμως είναι ότι αποτελεί μια ισχυρή συγκολλητική δύναμη, η οποία κρατά ενωμένο τον ελληνικό λαό συμβάλλοντας στην ταυτότητά του και στην ιδιοπροσωπία του στο πέρας των αιώνων, αλλά και στη σημερινή εποχή. Οι θρησκευτικές εκδηλώσεις, οι γάμοι, τα βαφτίσια, οι γιορτές πέρα από τη θρησκευτική πλευρά τους έχουν και μια βαθιά κοινωνική πλευρά. Είναι μια ευκαιρία να συναντηθούν οι οικογένειες, να χορέψουν και να τραγουδήσουν, να αισθανθούν ξανά οι άνθρωποι ότι αποτελούν κοινωνία και όχι ξεκομμένα άτομα χαμένα σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
Αυτή η ενότητα χριστιανισμού και ελληνισμού δεν κινδυνεύει από το αν θα αναγράφεται το θρήσκευμα Χριστιανός Ορθόδοξος σε ένα κρατικό έγγραφο, όπως η ταυτότητα. Αλήθεια ποια η χρησιμότητα να ξέρει ένας αστυνομικός ή ένας δικαστής ή ένας εφοριακός ή ένας δάσκαλος σε ποιο θεό πιστεύεις; Ούτε η ενότητα αυτή κινδυνεύει να χαθεί από το αν θα εξαναγκάζεις έναν έφηβο να πρέπει να αποκαλύπτει τα προσωπικά του δεδομένα στο σχολείο για να πάρει απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών.
Άλλες είναι οι αιτίες, που μπορούν να οδηγήσουν στην αποξένωση του κράτους και της εκκλησίας από τον ελληνικό λαό. Δυστυχώς τόσο το κράτος όσο και η εκκλησία δεν επιτρέπουν στους πολίτες και στους πιστούς αντίστοιχα να παίζουν ενεργό ρόλο στη διοίκησή τους. Το μεν κράτος αρνείται πεισματικά στους πολίτες να μετέχουν στην ίδια τους την αυτοκυβέρνηση εμποδίζοντάς τους να μετέχουν ενεργά στην δικαστική, στη νομοθετική και στην εκτελεστική εξουσία, η δε εκκλησία αποκλείει τους πιστούς της, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της, να έχουν τον οποιοδήποτε λόγο στη διοίκησή της. Με λίγα λόγια κράτος και εκκλησία λειτουργούν ολιγαρχικά, θέλοντας να ελέγχουν τους πολίτες και τους πιστούς αντίστοιχα.
Οποιαδήποτε διένεξη ανάμεσα σε αυτούς τους δύο θεσμούς επιλύεται σε επίπεδο κορυφής και ο λαός δεν παίζει κανένα ρόλο στη μεταξύ τους σχέση. Με αυτό τον τρόπο εκκλησία και κράτος είτε είναι διαχωρισμένοι θεσμοί είτε όχι αλληλοσυμπληρώνονται ως εξουσιαστικοί θεσμοί και υπερασπίζονται τα συμφέροντα της κάστας τους. Σκοπός τους είναι να διατηρήσουν τα προνόμιά τους στο όνομα αυτών τους οποίους υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υπηρετούν. Έτσι οι δύο αυτοί πυλώνες μέσω της προάσπισης των συμφερόντων τους, έχουν υπογράψει μια άτυπη συμφωνία κυριών: «Μην μπαίνεις στα λημέρια μου για να μην μπαίνω κι εγώ στα δικά σου, όποια κι αν είναι αυτά». Αυτό το φαινόμενο δεν είναι μόνο Ελληνικό, είναι παγκόσμιο και σε κάθε κράτος παίρνει διαφορετική μορφή κι ας έχουν περάσει 200 χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση.
Όσον αφορά τη χώρα μας και την ιστορική περίοδο την οποία διανύουμε τόσο το κράτος όσο και η εκκλησία έχουν κρατήσει μια αρνητική στάση απέναντι στα συμφέροντα του ελληνικού έθνους. Το κράτος έχει συμμαχήσει με τα ξένα κέντρα εξουσίας και έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε μια αποικία χρέους, καταστρέφοντας τον ελληνικό λαό και από την άλλη η εκκλησία έχει αναλάβει το ρόλο του φιλάνθρωπου μετατρέποντας τους Έλληνες σε ζητιάνους, αντί να τους καλεί σε αντίσταση. Γι’ αυτό μου έκανε τόσο αλγεινή εντύπωση η δριμεία επίθεση του Αρχιεπισκόπου για το θέμα με την απαλλαγή από τα θρησκευτικά. Που είναι η εκκλησία αυτά τα πέντε τελευταία χρόνια, που καταστρέφεται ο ελληνικός λαός; Φτάνει να μοιράζει συσσίτια λες και αυτό είναι το μέλλον, που ανήκει στους Έλληνες; Αντί να χτυπούν όλες οι καμπάνες των εκκλησιών και να καλούν τον λαό σε αντίσταση, ενδιαφέρονται να μη φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία της οποίας η συνολική αξία είναι άγνωστη στους πολίτες. Ποια ήταν η παρέμβαση του προκαθήμενου της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας όταν προδίδονταν τα συμφέροντα της χώρα μας και έμπαινε σε καθεστώς συνεχούς επιτήρησης; Ποια είναι η αντίδραση της εκκλησίας μας στο ξεπούλημα του ελληνικού πλούτου και στην υποδούλωση του λαού μας;
Τι κι αν σε πολλές εκκλησιές οι παπάδες μας βγάζουν πύρινους λόγους για την πατρίδα μας και για την αντίσταση του λαού μας, πιστοί στο παράδειγμα του μεγαλομάρτυρα Γρηγορίου του Έ, του Παπαφλέσσα, του Διάκου, του Θεόφιλου Καΐρη και τόσων άλλων ιερέων στην ιστορία του έθνους μας, που τίμησαν τα ματωμένα τους ράσα. Η ηγεσία της εκκλησίας μας αρκείται μόνο σε διαπιστώσεις ότι θα έρθουν δύσκολα χρόνια και μοιρολατρικά καλεί τους πολίτες να έλθουν στην αγκαλιά της, χωρίς να τους δίνει πραγματική ελπίδα και δύναμη για να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια κι ελευθερία.
Όμως μην ανησυχείτε για τη διαμάχη, που ξέσπασε ανάμεσα στο Κράτος και την Εκκλησία. Θα τα βρουν… Αρκεί ο ένας να μην μπαίνει στα λημέρια του άλλου… Δυστυχία μας…